VOLHARDING

Je bent oud en je wilt wat. Honden nemen volop deel aan het leven. Ze observeren mens en dier, apen na en ontplooien hun eigen initiatieven. Bij het verstrijken van de jaren blijkt hoe capabel hun vermogen om zich te ontwikkelen is. De Aussie duwde net zo lang met zijn neus tegen de zitting van de bureaustoel tot die in de hoek van de erker rolde waar hij door het raam zijn baas kon uitzwaaien. Oudere honden willen nog best spelen, zeker als zich de juiste playmate aandient. Zoals de ongemerkt gedresseerde baas die het van de bank afgerolde balletje voor zijn lijpe kooikerhondje telkens van de vloer opraapt, omdat dat nou net het spelletje is. 

Een oud bokje dat bloedfanatiek op de renbaan voor de zoveelste keer de haas na racet. Vanzelfsprekend weet hij dat het bontje nep is, maar het blijft spannend om jezelf voor de gek te houden. Rossi, een gemberkleurige poedeldoedel molesteert zijn in staat van ontbinding verkerende pluche lievelingsknuffel keer op keer, omdat hij kan rekenen op zijn vrouwtje die het beestje met liefde weer oplapt. De aanhalige newfy weet uit ervaring dat als hij gezellig tegen de familiebank aanschurkt, zo zijn donzige buik door beschikbare voeten wordt gestreken. De coryfee die tijdens het ererondje na de verstreken behendigheidswedstrijd volhardt om de spanning op het parcours eruit te poepen: oh, was daar het applaus niet voor? Een volwassen Boxer die zich als jonge honderik bediende van het kattenluik komt, nadat hij groter is gegroeid, bij aanhoudende pogingen vast te zitten. Sommigen blijven volharden.

HEINO

Van de den naar de hen. Er hangt een sappige grasgeur in de lucht. Het ene na het andere schattige pupje lopen we tegen het lijf. Waarom loopt er in het voorjaar en de zomer meer verse aanvoer rond dan in de herfst- en winterperiode? Een hunkerende baarmoeder naar vol graag, plannen fokkers dat zo, of hebben mensen tijdens opgewekt weer meer zin in jong hondengeluk? We treffen onder andere een Italiaanse importpup die het heengaan van zijn voorganger moet verzachten. Achtergebleven broer buldog voelde zich zonder kompaan namelijk incompleet. Vandaar een troosthond.

Een kersverse overbezorgde baas met een bruine labrador kruist ons pad. ‘Bruine Beer’, noemt hij de jonge jongen. Mollig waggelt de uitbundige pup aan het lijntje. Los durft hij het chocoladebeestje niet te laten, véél te bang dat er wat gebeurt. We verwijzen hem naar de dichtstbijzijnde veilige uitlaatren. Hij is dolgelukkig met de informatie. Het hummeltje met verlatingsangst dat nog moet leren dat wanneer hij ’s avonds op de voeten van de baas rust, die de deur niet meer uitgaat.

We komen een vers gelukkig gescheiden wijfie met een melkwit maltezerwestiebolognese knuffeltje tegen. Ze had hem goedkoper gekregen omdat het een bambino is, verklaart ze wijs. Zou ze een albino* voor ogen hebben? vraag ik me af. Want het teefje heet Heini, een vrouwelijke variant op de Duitste schlagerzanger Heino. Of suggereert ze nou dat het jonkie te petit is? Bambino betekent in het Italiaans immers ‘kleintje’. Het is lastig inschatten of ze van de leeftijd is dat ze hits als Blau blüht der Enzian en Die schwarze Barbara kan meezingen. Hoe dan ook weet ze de redenatie in haar achterhoofd vast kloppend te maken.

*Over de ogen van de bebrilde Heino deden in de jaren zeventig de wildste verhalen rond. Voor eens en altijd: Heino draagt donkere glazen, omdat hij aan de ziekte van Graves-Basedow lijdt, waardoor zij rechteroog uitpuilt. De bril en de blonde haren werkten natuurlijk mee aan zijn imago building (wat toen eigenlijk nog niet zo geraffineerd bestond als nu).

NOSTALGIE

 

Dat we herinneringen uit onze kinder- en tienertijd vaker, makkelijker en beter onthouden, wordt reminiscentie-effect genoemd. Je kunt stellen dat wanneer je jong bent, je alles voor het eerst beleeft. Zo is en blijft je eerstgeborene het meest bijzonder, (eventuele) nakomertjes zijn gemeengoed. Je kunt blindvaren op je ondervinding als je voor de tweede keer ouder van een baby wordt. Bij honden is dat grotendeels zo. Je eerste eigen hond als je later groot bent, blijft de meest speciale. 

De lieverd die diepe indruk op je maakte in je jeugd, draag je voor altijd in je hart. Hij of zij bepaalt hoofdzakelijk of je later een hond aanschaft en welk type het qua uiterlijk wordt. Zoete herinneringen als aandenken zijn praktisch onbruikbaar. De opvoeding is minstens zo intensief als bij de vorige. Elke hond is uniek en vraagt om een specifieke aanpak. Zelfs hondenouders die kunnen putten uit ervaring moeten elke keer weer bijspijkeren en het wiel opnieuw uitvinden. 

Zo fietste ik als tienjarig meisje fier met mijn spierwitte godenfiks voorin in een stalen stuurmandje. Vooraf oefenen deden we niet. Het was een stukkie beklede karton op de bodem, hond erin en gaan met die banaan. De viervoeters die volgden waren te flink voor op de fiets. Dik veertig jaar later heb ik uit nostalgie een hondenformaatje aangeschaft dat fietsmandwaardig is. Nu trainen we eerst: leren stilzitten in het kratje op de grond, lopend naast de fiets met de hond in het bakkie, hierna een oefenrondje karren en als dat goed gaat pas voor het echie eropuit.

WINK

When a dog is winking, it indicates a very happy playful dog

It was clear from the start that Pop prefers men to women. As a puppy she lay on the shoulder of the TV-watching master of the house on the sofa in the evenings. Can you trace her preference back to this as in he was her first puppylove? From the first look at him, she adores her boss W. Other women who get too close to W. during a walk, she tolerates as a courtesy. Often the women (and who pet W. too greedily) also get grumbled.

It's a spring-like Saturday morning in November. W. is golfing. Pop and I stroll along the foot of the dike where the mice and rabbits live. It walks uncomfortable, but she likes it. From below the bridge, an athletically shaped cyclist appears on the horizon. When he has climbed the hill, Pop hips friskyly against the slope, puts her best foot forward gracefully and winks at the exact passing moment. The racing young blonde god recognizes flirtatious behavior and – a little overwhelmed – almost gets off course. From the grass back on the asphalt, he shouts, smiling: ‘I'm flattered.’ While her NBS family is hunting for grouse she hunts for good looking men! Glad that we know she is still a happy healthy girl!

FLIRTEN

Bij mensen was vanaf meet af aan duidelijk dat Pop mannen boven vrouwen verkiest. Bij de fokker lag ze ’s avonds op de schouder van de tv kijkende heer des huizes op de bank. Kun je het hiernaar herleiden? Vanaf de eerste blik op Schiphol adoreert ze W. Andere vrouwen die tijdens een wandeling te dicht bij W. komen, tolereert ze uit beleefdheid. Daar is niet alles mee gezegd, de vrouwen (en teefjes die W. te aanhalig aait) krijgen vaak ook gemopper te horen.

Het is een lenteachtige zaterdagochtend in november. W. is golfen. Pop en ik struinen aan de voet van de dijk langs het struikgewas. De schuinte loopt onprettig, maar zij wil het graag. Vanonder de brug verschijnt een atletisch gevormde wielrenner aan de horizon. Wanneer hij het bergje heeft beklommen, hipt Pop dartel tegen het talud omhoog, zet haar beste beentje bevallig voor en knipoogt op het exacte passeermoment. De racende jonge blonde god herkent flirterige gedrag en raakt er, een beetje overdonderd, bijna door uit koers. Vanuit het gras weer op het asfalt roept hij glimlachend: ‘Ik voel me gevleid.’ Die Pop!

KNIKHONDJE

 

Slechts eenmaal per jaar deed de voddenman of toddenboer met zijn ponywagen ons dorp aan. Dat was strategisch in het voorjaar als de grote schoonmaak plaatsvond. Malle Pietje was op zichzelf al een attractie. Paardje aaien in ruil voor een meegebrachte wortel of hooi was het tweede uitgekookte lokkertje. Maar waar het voor ons kinderen echt om draaide was de grabbelton. Als je een baal lommele inleverde, mocht je graaien in de grabbelton: een verroest olievat dat volgestouwd zat met dichtgeplakte beige enveloppen. De spannende inhoud bestond uit plastic prulletjes waar ‘Made in China’ opstond. ‘Made’ spraken wij in de late jaren zestig nog fonetisch uit en associeerden wij daarom met wormen. 

Net als mijn schoolvriendinnetjes troggelde ik mijn moeder japonnen af die ze eigenlijk wilde bewaren. Het toeval wilde dat mijn buurmeisje prijs had met een begerenswaardig hebbedingetje: een geel poedeltje. Ik greep een speelgoedpistooltje. Zij wilde (logisch) niet ruilen. Ik zeurde mijn moesje om meer afgedankte kleding. Zij trapte er niet in. In de zomer verkwiste ik mijn spaarpotcentjes op de fancy fair (liefdadigheidsbazaar) en op de kermis bij het touwtje trekken, waar ik weer achter het net viste. Mijn broer hengelde een zeer gewild knikhondje voor op de hoedenplank van de auto die we niet bezaten, ik een ondeugend bloot blond poppetje dat decent een handdoekje voorhield. Het werd subiet door mijn vader in mijn moeders handtas weggemoffeld. Het veroorzaakte een diep weggedrukt en onverwerkt jeugdtrauma, want mijn vijf jaar oudere broer (in zijn ontluikende 14e levensjaar) wilde nu WEL graag ruilen. 

VAKANTIEGANGER

 

In het hondenbos is de bouwvak merkbaar. Een geringer aantal (vreemde) auto’s, mensen en honden. De enige bekende is de goedlachse heer van vrolijke wildebras Titus. Vandaag wordt meneer vergezeld door een vakantiehond. We beoordelen diens uiterlijk als een pittige tijgermix. Titus is naar de dagopvang; een manege waar vrinden van de eigenaar het voorrecht hebben om daar op werkdagen hun hond te stallen. ‘Dan is hij niet alleen thuis als ik op kantoor ben, lacht de meneer leuk. ‘Titus staat te springen van vreugde als ik ‘m daar aflever en bij het ophalen', moeten we ‘m altijd ergens vandaan plukken. Het geeft me een goed gevoel wanneer ik weet dat de hond zich amuseert, terwijl ik me op het werk vermaak.’ 

Ik denk aan al die verpieterende honden die elke dag eenzaam achter glas wachten met trieste ogen waarin weinig te beleven valt. Zucht, waren alle bazen maar zo. Ik fantaseer erop los. Meneer Titus is vanwege zijn goudmontuur notaris, optie twee: accountant, óf hij heeft een leidinggevende job bij een multinational waar je als medewerker graag je best voor wilt doen. Zijn Algemeen Beschaafd Nederlandse tongval doet vermoeden dat de liefde van zijn leven hem naar het Zuiden bracht.*

'Hij - wijzend op de logge logé in jungleprint - woont sinds een jaar of vijf bij mijn dochter in de hoofdstad. Daar moet je als hond heel sociaal in de omgang zijn, anders ben je nergens welkom. Je kan hem driedubbel in de knoop leggen. Hij gaat zelfs mee naar de zaak’, calculeert de attente meneer die ziet dat ik licht sceptisch naar de pitbulldog met een brede halsband vol stoere spikes loer, in. Terwijl hij het zegt, hebben mijn hond en 'het borrelnootje' zich al angefreundet. Relaxed lopen ze samen een eindje op. Hij is de goedmoedigste reu die ik ooit  ben tegengekomen. Vast de invloed van de vriendelijke vader die beslist een schat van een dochter heeft.

*Jaren later durf ik Meneer Titus - intussen met pensioen - naar zijn job te vragen. Hij was inderdaad ceo van een multinational en getrouwd met een Limburgse schone.

BLIJVERTJES

 

Heuvelafwaarts treffen twee hondenonervaren baasjes elkaar. Beiden hebben met de beste bedoelingen een buitenlandse hond ‘gered’. Alle twee de asielzoekers zijn geadopteerd via een van de vele stichtingen die de laatste decennia als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten. De een is ingevlogen uit Spanje, de ander reisde met de vrachtwagen vanuit Roemenië bij Limburg, het wormvormig aanhangsel van Nederland, de grens over. Of die fundaties een dekmantel voor kweekhonden of betrouwbare hulporganisaties zijn, blijft onduidelijk. Door de economische recessie verdienen ook de inwoners van Spanje en Roemenië graag een centje bij met het fokken van zogenaamde zwerfhonden. Vooral weekhartige Duitse en Nederlandse hondenliefhebbers trappen meer dan gemiddeld in die liefdadigheidsval. 

De even grote importhonden kunnen als ze alleen met hun baas zijn nog niet los van de lijn. Als ze samen zijn, kan dat wel. Als ze spelen, is er geen tijd voor ondeugd elders. Hun bazen die hun honden het beste gunnen, spreken geregeld af. Dat pleit voor ze. Zij wisselen al wandelend ervaringen uit, terwijl de pubers samen ravotten en rennen. De honden lijken het meest op donker gemarmerde slungels. Een van de bazen raapt een tak van de grond en gooit deze voor zijn eersteling. Waarom is mij een raadsel, de honden waren sociaal en leuk bezig. Beetje dom, zou Koningin Maxima zeggen. Het zou niet de eerste keer zijn dat honden om een stok ruzie krijgen. Bovendien kunnen honden zich flink bezeren tijdens het vangen of ophalen van de stok. Zijn er meerdere honden in het spel dan is dat nog gevaarlijker. 

De Roemeen met de stok gaat liggen knagen. Zijn Spaanse amigo durft uit respect niet bij ‘m in de buurt te komen. Game over. De bazen verbazen zich eerst dat de honden met spelen zijn gestopt, maar beseffen vlot dat de stok de spelbreker is. De stok wordt ingeruild en achterovergedrukt. Onmiddellijk pakken de honden de draad weer op.

EXPERTS

Als de eigenaars van een zwarte cockerspaniel nieuwkomer Pop bezig op de dijk zien muizen, halen ze herinneringen op over het vakkundig mollen killen (graaf, tjap en krak) door Noorse Buhund: the famous Skip. Ik vertel over Pop en haar vogelvangmethoden in zoverre je daar al van kunt spreken. 'Och,' glundert de man vol nostalgie, terwijl hij me amicaal met zijn elleboog aanstoot, ‘dat doet me denken aan de Sint Bernhard [!] die we vroeger thuis hadden. De lome lummel wist precies wanneer de jonge merels op kiepen stonden. Hij spaarde de stukjes brood die tussen zijn vleesvoer (slachtafval) zaten uit zijn bek en verdeelde die over het erf als lokvoer voor de vogels. Als ze daadwerkelijk kwamen pikken - wat kon zo’n slome lobbes nou voor kwaads in zin hebben - sloeg hij zijn slag. Geniaal toch? Ik kan het enkel beamen: 'Wat een wakkere hond!'

Het gesprek verplaatst zich zomaar naar de Zwitserse Alpen. 'We kregen die Sint Bernhard [!] omdat mijn moeder bewonderaar was van het komisch duo de Dikke en de Dunne', vertelt hij geestdriftig ‘De slapstick Swiss Miss* was zo hilarisch.' In het kort komt het hierop neer: Stan Laurel (privé destijds eigenaar van sint-bernard Lady) plukt een kip op het erf waar ook de sint-bernardacteur ligt. Stan heeft zin in een borrel en probeert het houten tonnetje dat bij de reddingshond om de nek hangt af te troggelen. De hond is getraind als redder van bergbeklimmers in winterse nood en geeft zich niet gewonnen als Stan zich theatraal laat neervallen en het zogenaamd uitschreeuwt 'Auau' van de pijn.  Na vruchteloos koekjes voeren geprobeerd te hebben, tapt Stan uit een ander vaatje. Hij smijt de geplukte veren in de lucht die als sneeuw naar beneden dwarrelen. Intussen roept hij als lotusslachtoffer op de grond liggend: “Help, ik bevries!” De sint-bernard komt in actie en Stan bemachtigt de drank. Als de verbolgen Ollie weer op het toneel verschijnt, is Stan 'hik' in de olie.

Bekijk de zwart-wit klassieker op YouTube.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

CHUCKY

 

klik op de foto om te vergroten

Het is half november en de schapen zijn weer terug waar ze in de lente als lam hun eerste witte voetjes buiten zetten. De volwassen dames (na 9 maanden ben je lam af) zijn voorzien van groene, gele, blauwe en rode stippen wat betekent dat ze nog een jaartje mee mogen om te baren. 

Op afstand van de kudde staat een nazaat van Chuck* tussen de heideplanten. We zouden haar Chuck 2 kunnen noemen, maar het wordt: Chucky. Ze heeft haar kont gekeerd, waardoor we niet kunnen zien of ook zij gedekt is - de echte Chuck ontsprong vele malen de dans: aan mijn lijf geen polonaise. *Tik bij zoekterm de prelude in: the expendables

Het landschap met driedimensionale wolken en het virtuele opwaartse pad voelt alsof we in de bergen zijn. Niets is minder waar, toch zou je op dit platter dan platte plateau spontaan gaan jodelen. Met 17 graden lijkt het lente, toch stappen we stevig door (brisk walking), omdat het duister vroeg valt.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak