KLUIFJES

vrijdag 3 april 2020

THUISWERKERS - HOMEWORKERS

Baasje en vrouwtje ieder op hun eigen kantoor. Bij wie moet je dan gaan liggen?

Both mom and dad working at home in their own office. Pop is not a room divider but sharing the company.

dinsdag 24 maart 2020

POP ZIET ZE VLIEGEN

blog zomer 2019

Duiven proberen te nestelen in de Sophora Japonica. Daar steken we snel een stokje voor.

Met fladderende vleermuisjes, vuurvliegjes en het volgen van de flikkerende vliegtuiglampjes (daar zat jij ook in) kan Pop zich urenlang in het donker in de tuin amuseren. Als een mimespeler volgt ze de insecten die tegen de ruiten stuiten.

Je bent welkom op KLUIFJE

EROPUIT

Vier is ze inmiddels, onze prinsessa. Ze is precies zoals de rasstandaard voorschrijft: mooi eigenwijs, beweeglijk, levendig en ze heeft een lijntje om te zoenen. Op het herontdekte voormalige Floriadeterrein kan ze zich volledig uitleven in de bospercelen met aangelegde takkenwallen, het kaarsrechte dennenwoud (squirls!) de bult met daarin de arena, heuvels met jonge lariksen (birds!), modeltuinen (rrrabbits!), weiland (mice!), een immense zandbak, meertjes met drijvende uitkijkposten (o.a. watersalamanders en kreeftjes), sloten (rrrats!), fruitboomgaarden, het China en het Indonesië paviljoen (frogs) die helaas binnenkort gesloopt worden, hellingen en tunnels, en een voetgolfbaan die ’s winters buiten gebruik is dus voor ons toegankelijk. Het omheinde terrein is in vakken verdeeld en overzichtelijk wat het voor ons prettiger wandelen is dan bijvoorbeeld in een dicht bos. Voor Pop is het een constante ontdekkingsreis waar ze van de hak op de tak springt. Ze blijft nooit lang ergens hangen (zoals op de Groote Heide), omdat er telkens nieuwe horizonten verkend moeten worden.

Wanneer ze door de bossen snelt, voelt het voor haar als de vrijheid van de Scandinavische en Canadese natuur. Met een brede smile op haar snoet neemt ze hobbels en hindernissen met gemak. Langs de takkenwallen volgt ze vliegensvlug het winterkoninkje. Ze schiet van tuin naar naastgelegen tuin achter de konijnen aan. Bij elke afdaling van de arena is ze nog steeds verbaasd dat haar achterpoten haar voorpoten inhalen. Op de langgerekte heuvels met lage bomen kan ze haar blafquota perfect kwijt. Langs het meer zijn riet en waadplekken de ideale ontmoetingsplaatsen met fladderende vleugels. Dat meerkoetjes en waterhoentjes voor haar het water op vluchten, zodat zij er niet bij kan, vindt ze jammer. Wij zijn blij dat we haar expres geen zwemdiploma hebben laten halen en dat het blijft bij pootje baden. Bij de grote zandbak is het heerlijk dollen met soortgenoten waar ze door de ruimte die er is heerlijk en divers kan spelen en draven; iedere type hond heeft immers zijn eigen speltechniek. Op de lange paden maakt ze meters en bereikt ze topsnelheden wanneer ze de reiger achtervolgt. De voetgolfbaan wordt gebruikt als behendigheidsbaan en bultje-op-bultje-af. Op de weiden tussen de kassen stikt het van de muizen, hier oefent ze elke dag haar muizensprongen en steekt ze haar snuit in muizengaten. De Oosterse paviljoens zijn minidorpjes met allerlei soorten trappen en muren, verstopplaatsen, een plantenvijver en een waterval waar geklauterd kan worden. Zo’n ochtendexpeditie is puur genieten, ondanks dat honden er niet van de lijn mogen. Maar er is geen controle en niemand die zich eraan stoort.

Helaas wordt het voormalige Floriadeterrein een steeds succesvollere Brightlands campus en een drukker (Greenport) bedrijventerrein wat inhoudt dat er steeds meer wordt bebouwd. Op zonnige dagen is het daarbij een eldorado voor voorbij sjezende hordes senioren op hun elektrische fietsen. We vrezen de dag dat de toegangspoorten op slot gaan. Zolang als het kan, rijden wij en plenty andere (jacht)hondeneigenaars die hun honden de vrije uitloop waar ze recht op hebben gunnen, er daarom elke dag op de 'hondenuren' naar toe.

LEZEN EN SCHRIJVEN

Met al mijn reuen kon ik lezen en schrijven. Pop, ons eerste teefje, leest mij beter dan ik haar. Niets zo voorspelbaar als een Pop en tegelijkertijd niets zo wispelturig als een Pop. Ze is nogal onregelmatig en vaker dan gebruikelijk loops (zonder te vloeien overigens). Het zou best iets met de vrouwelijke hormonen van doen kunnen hebben. Of is haar (Scandinavische) ondoorgrondelijkheid een van de karakteristieken van haar sterrenbeeld boogschutter en behoeft er gewoon niet dieper gegraven te worden? Ongecompliceerd tot het oppervlakkige af, gauw opgewonden met als gevolg doordraven of verstrooidheid, en haar schranderheid gebruiken om toestanden waar ze geen zin in heeft te omzeilen; voor haar geen kunstjes, trucjes of spelletjes op commando. Óf is ons schattige sneeuwvosje gewoon een no-nonsense Norrbottenspets die als aan haar basics (veel de natuur in en vrij kunnen bewegen) wordt voldaan, simpelweg tevreden is.

Pop leest voor de volle 100% mijn gedachten; ik hoef ze niet eens uit te spreken. Bijzonder knap, daar haar focus meer op haar lieffie Wim ligt. Toch hebben we samen een onzichtbaar lijntje. Het zijn stuk voor stuk kleine dingetjes en momentjes waaraan ik merk hoe ze mijn gedrag beoordeelt en daarop inspeelt. Ze maakt er dankbaar en gretig gebruik van. In ons beider voordeel, dat moet gezegd. Wanneer ik denk de route te wijzigen, is zij me al voor. Door weg te galopperen als ze het oneens met me is, instemmend door al de kant op te lopen die ik wil voorslaan. Heel soms kan ze me zomaar verrassen door een voorwerp uit de mand met ongebruikt speelgoed waar alleen de hondenloge’s mee spelen, te geven. Wat haar bedoeling is, is nog steeds onduidelijk. Want op de pogingen die ik doe, gaat ze niet op in. Zou ze lekkere trek hebben en wil zij mij bijbrengen dat beloningskoekjes uiteindelijk toch horen bij oefeningen? NB de voor voerongevoelige Pop opvoeden deden we met onze stem en gezichtsuitdrukkingen.

Geveld door een akelige keelontsteking (hees en hoestenhoestenhoesten), vrees ik het ergste. Want Pop is ansich een gemakkelijk hondje, maar dwingelandij is haar troef als ze meent dat ze iets tekortkomt waar ze recht op heeft. En dan is er weer zo’n prettige verrassing: ze waardeert het dat vriendje Wim tweemaal daags met haar naar bos en hei rijdt. Voor de verdere dag-en-nachtindeling schuift ze al haar verlangens terzijde en ligt het toegewijde kruikje strak tegen me aan, alsof ze wil aangeven: gedeelde smart is halve smart. Wanneer ik zowat stik in een van de zeer frequente hoestbuien, legt ze een voorpootje op me, waarmee ze wil zeggen: het komt wel goed schatje. Bekomen van een de zoveelste schorre hoestblafbulder knijp ik even met mijn ogen. Ik hoef niet uit te spreken dat je nergens een empatischer en hartveroverend hondje vindt. De reactie is een kusje van Schmoopy, want zo noemen we Witje liefkozend in een vertederende context.