HONDENUITLAATSERVICE

Er bestaan uitlaatservices en hondencrèches met de meest ludieke namen. Onze dobermann werd tweemaal in de week opgehaald door de uitlaatservice die gewoon hondenuitlaatservice met daarachter de plaatsnaam heet. Duidelijk en doeltreffend. Ik werkte tijdelijk extra dagen vanwege zwangerschapsverlof van een collega, waardoor ik minder tijd voor onze Dobey had. Zo’n dogwalker is dan echt een uitkomst. Dobey zat de betreffende morgens stipt op tijd  kaarsrecht en vol verwachting bij de voordeur. Het busje hoorde hij al aan komen voordat het de bocht om reed. Hij trilde over zijn hele lijf en maakt zachte piepgeluidjes van opwinding. 

De uitstapjes met het hondenroedel vond hij geweldig, niet in de laatste plaats omdat zijn allerliefste vriendin Daffy ook van de party was; die twee waren acht poten op één buik. Nadat ik weer mijn normale dienst ging draaien, was de uitlaatservice niet meer nodig en liet ik hem zelf weer uit. Ik dacht dat hij wel opgetogen zou zijn, omdat het vrouwtje weer vaker thuis was. Niets bleek minder waar. Dobey bleef hardnekkig en lijdzaam op de bewuste afhaaldagen voor de deur wachten. Blijkbaar vond hij de groepsuitjes veel leuker dan samen met zijn vrouwtje op pad gaan. Hij miste zijn vriendjes en keek elke keer zo beteuterd dat we besloten om eenmaal in de week de service aan te houden. Ik heb nog nooit zo’n blije hond gezien, toen hij na een week van afwezigheid weer werd afgehaald. Je zou er als liefhebbende bazin bijna een minderwaardigheidscomplex van krijgen.

BOER ZOEKT VROUW

Wanneer je een gesprekje aanknoopt met een voorbijganger in het wild gaat het in negen van de tien gevallen over de hond. Jarenlang maak je een praatje, maar eigenlijk weet je niets van die ander, behalve de naam van de hond.

HIJ

Hij, schuchter, boer-zoekt-vrouw type kreeg het nooit eerder voor elkaar om er verzorgd bij te lopen. Zijn standaard wandeluitrusting bestond uit groene rubberlaarzen, een stoere cargobroek en afhankelijk van het seizoen een al dan niet gevoerd houthakkershemd. Hij vond het onbelangrijk hoe hij erbij liep, als het maar praktisch was. Nu de vrijgezel verliefd is, is er een kentering zichtbaar. Zijn garderobe is nog steeds van het soort eenvoudig-te-wassen, maar hij verruilt vaker zijn besmeurde broek voor een schone versie. Alleen zijn warrige coupe cavia laat zich, behalve door een gebreide muts, onmogelijk temmen.

Zijn krullerige hond verliest hij zo nu en dan uit het oog. Het beest heeft het schijnbaar nodig om van bestaande paden af te wijken en in de struiken te verdwijnen. Toch houden ze elkaar via lichaamstaal in de gaten. Hij hoeft slechts eenmaal te fluiten en zijn hond meldt zich bij hem. Wildemans neemt logischerwijs een half bos mee naar huis en modderbaden zijn een regelmatig terugkerend spektakel.

Hij over haar

Zie ik haar lopen, dan smelt ik, en mijn dag is helemaal goed. Sinds ik haar vorig jaar voor het eerst zag ben ik in stilte smoor op haar. Soms maken we vluchtig oogcontact en volgt er een kort knikje bij het passeren. Meestal lijkt ze in gedachten verzonken of luistert ze naar haar iPod. Ze is altijd alleen en dat geeft me hoop dat ze nog ongebonden is. Soms jut ik mijn hond wel eens op om naar haar hondje toe te gaan om zodoende een ongedwongen aanknopingspunt voor een gesprek te hebben. Maar nadat hij de eerste keer direct door het teefje werd afgesnauwd, ontwijkt hij haar liever door met een grote boog om haar heen te lopen. De ontluikende lente biedt een sprankje hoop op een kennismaking. Haar teefje is tijdens haar loopse periode hevig geïnteresseerd in andere reuen. Mijn hond is meer kerel dan ik. Het zou fijn als onze honden ons op zo’n moment nader tot elkaar zouden brengen. Beter dan een geforceerd praatje aanknopen dat op niets uitloopt. Dan ben ik een illusie armer in de wetenschap dat ze onbereikbaar zal blijven.

ZIJ

Zij, bevallig en innemend, eigenaresse van een chique boetiek, wordt vergezeld door haar elegante hondje. Beide zien er altijd tiptop uit. Nooit zet zij een stap buiten de deur zonder de perfecte make-up, haar haren nonchalant en toch in model. Elke dag draagt ze een andere smaakvolle combinatie die als gegoten om haar ranke lijfje zit. Haar smetteloze lichte laarsjes lijken zo uit de winkel weggelopen - hoe houdt ze die toch zo schoon? Geen enkel modderspatje, grasvlekje ontsiert haar onberispelijke kleding. Nooit heeft ze een onordelijk windkracht-elf-kapsel. Ze is zich onbewust van haar omgeving en kijkt zelden om zich heen. Zij en haar hondje hebben slechts oog voor elkaar. Haar kittige hondje tippelt gracieus in hetzelfde vlotte tempo naast haar, eveneens zonder iets of iemand een blik waardig te gunnen. Toegewijd en keurig in de pas. Ze is afstandelijk op een charmante manier. Het rechtopstaande strikje in haar schattige kuifje staat nooit scheef en het dessin ervan is aangepast aan de stof van haar jurkjes.

Zij over hem

Tijdens mijn wandelingen kom ik zelden iemand tegen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik er niet zo op let. Ik ben geen praatjesmaakster. Gewoonlijk luister ik op mijn iPod naar de teksten van liedjes die mijn lieve man aan mij stuurt. Hij verblijft helaas voor zijn werk langere tijd in het buitenland en laat door deze muzikale berichtjes weten dat hij van ons houdt. We missen hem heel erg. Dotje steunt me door dik en dun en alleen door haar sla ik me door de eenzaamheid heen. Aan contact met andere honden heeft mijn allessie absoluut geen behoefte aan. Het enige dat zij wil is: vooruit. Zou ik stil blijven staan om een praatje met iemand maken, dan zou ze door meerdere schelle kefjes, duidelijk te kennen geven dat ze liever heeft dat ik doorloop. Soms kom ik een haveloze plattelander tegen. Ik dacht aanvankelijk dat hij alleen rondstruinde en vond hem best een beetje griezelig. Sinds kort weet ik dat er een soort zwerfhond bij hoort. Die is meestal overal en nergens. Het is alleen oppassen geblazen als Dotje haar loopse periode had. Ik weet niet waar ze het vandaan haalde, maar plots vond ze Zwieber dan heel aantrekkelijk. Om dat soort escapades hoef ik me trouwens geen zorgen meer te maken, want ze is onlangs gesteriliseerd.

TONTO

 

Samen met haar broer werd de Podenco Ibicenco ingevlogen vanuit Spanje. Haar nieuwe eigenaars haalden het jonge teefje van het vliegveld. Het stel vond de hond, die via dezelfde stichting werd aangeboden, vooral mooi en zielig. In de Spaanse opvang noemde men haar Tonto (Spaans voor dom gansje) omdat ze lichtelijk onnozel was en geen enkele passie voor de jacht aan de dag legde. Het leek hen een gemakkelijke zachtaardige hond die goed in hun drukke warme gezin zou passen. Bovendien was dit haar laatste kans, anders zou ze in een van de regionale perreras worden gedood, dus ze deden ook nog iets goeds door zo’n pechvogel te nemen.

Het is een huishouden van Jan Steen waar Tonto terecht komt. Een pasgeboren baby en een peuter die net lopen heeft geleerd, zijn er de oorzaak van dat ze, dag in dag uit, slechts korte ommetjes langs de kinderwagen maakt. De rest van de dag vertoeft ze achter het venster waar ze verlangend naar het tegenover gelegen park kijkt. Is het nieuwsgierigheid en wil ze zo onderdeel zijn van alles wat er om haar heen gebeurt, of zou ze daar graag dollen met de aanwezige honden. Haar sprongkracht heeft ze nog nooit kunnen benutten. Tot… ze op een dag haar kans schoon ziet en via de afvalcontainer, die anders altijd tegen de zijkant van het huis staat geparkeerd, over de extra verhoogde tuinmuur kan klimmen. 

Net als ze de vrijheid tegemoet wil springen, loopt haar baas de brandgang in. Pech voor haar, gelukkig voor hem; een ontsnapte Podenco haal je niet een-twee-drie in. Omdat hij ook wel begrijpt dat ze te weinig beweging krijgt, neemt het gezin nog een Spaans weeshondje op: een dikkerdje dat de nodige actie kan gebruiken om af te vallen. De bedoeling is dat ze elkaar bezighouden. Maar het nieuwe, bedaarde stiefzusje is lui en gaat niet op haar speluitnodigingen in. Nu zitten ze meestal samen achter het raam: zusje kogelrond en tevreden, Tonto hopend op andere tijden.

BARDOTJE

 

De koppige Bordeaux dog had in haar eerste levensjaar al drie baasjes versleten. Lag het aan haar? Bleef zij door haar raadselachtige ietwat arrogante houding onbegrepen? Of was het te wijten aan de voormalige mannelijke eigenaren die ondoordacht een bovenmaatse kolos waaraan speciale voorwaarden verbonden zijn, aanschaften?

De joviale asielmedewerkster kon het niet over haar hart verkrijgen om de hond voor de tigste keer te bemiddelen en nam haar zelf in huis. De dog was zo in de war geraakt door al die verschillende thuissituaties dat zij opnieuw opgevoed moest worden. Vanwege dat kleutergedrag noemde ze haar schertsend: BéBé. Ze beloofde plechtig dat ze haar nooit in de steek zou laten en creëerde rust en stabiliteit. 

BéBé bleek een gecompliceerd geval dat nooit geleerd had om op een aanvaardbare sociale manier met andere honden om te gaan. Op korte termijn werd dat probleem ondervangen door het grote erf dat zij ter beschikking had. Sloeg de verveling toe dan sjouwde BéBé triomfantelijk met alle roerende goederen die rondslingerden: de gieter werd in afzonderlijke onderdelen op de vreemdste plaatsen teruggevonden. De was haalde ze van de droogmolen en ze sleepte die overal naar toe. Ze was druk, prominent aanwezig en vroeg ontzettend veel aandacht. Het was om gek van te worden. Maar de nieuwe eigenaresse zou en moest volhouden, dat had ze immers gezworen.

Omdat BéBé visite wantrouwde en bovendien weinig respect toonde voor andermans lijf en leden verbleef ze bij bezoek in de buitenkennel. Tijdens een verjaardag kwam een kennis eerder dan verwacht de plaats opgelopen. BéBé die nog vrij rondliep sprong hem omver, het meegebrachte boeket knakte hopeloos tussen hen in. De kennis pikte de toestand adequaat op en stoeide met haar. Tijdens het feestje bleef de hond dicht bij hem in de buurt. Ze poogde zelfs meerdere malen bij hem op schoot te zitten. Hij noemde haar liefkozend ‘mijn Bardotje’. Ze voelden elkaar als twee druppels water aan. Hij vroeg of ze een paar daagjes mocht komen logeren. Dat mocht. De dog kwam nooit meer bij de (stiekem opgeluchte) asielmedewerkster terug. BéBé sleet de rest van haar heerlijke hondenleven in volle tevredenheid aan de zijde van de vrijgezelle man. 

SCANDIA

Niet in de prijzen, Pop wel in the picture 

als Scandia banner op Facebook

Van de in grote getale ingezonden foto's, 

stuurde Scandia alle leden een prachtige mozaïekkaart.

De terechte winnares was blije BU Sita

Op Facebook zijn alle ingestuurde foto's te bewonderen.

Wat hebben we prachtige spitsoren en wat genieten we samen.

APPORTEREN KUN JE LEREN

Ooit schreef collega Elian Hattinga van 't Sant een reeks artikelen over apporteren in het tijdschrift Hondenmanieren met de titel: apporteren kun je leren. Katur en Skip hadden geen handleiding nodig. Pop is  geenszins van plan zich te laten 'drillen'. Heel geraffineerd, want als je eenmaal apporteren kan, word je voor van alles en nog wat gevraagd te werken. Zoeken, oppakken, terugbrengen en loslaten. De losse onderdelen heeft ze onder de knie, voor het combineren van het totaalpakket is Aaipoes gewoon te lui. Voertjes  inzetten als motivatie is aan Pop niet besteed, haar dagrantsoen krijgt ze toch wel binnen ... en anders vangt ze een extra muisje.

Wat Pop op eigen houtje heeft verzonnen, is 's avonds voor het slapengaan een pluche beest uit de speelgoedmand in de achterkamer mee de trap opslepen. We vragen ons nog steeds of wanneer dit is ontstaan en waardoor. Soms legt ze het dier op bed, soms stranden de beestjes voor het trapje naar haar bedje. Zij heeft niet net als kinderen, één favoriet. Waar ze op sorteert is ons niet duidelijk: lag dat dier gewoon bovenop in de speelgoedmand, is het een nieuw beestje, hebben we de naam van het dier (toevallig) genoemd in een gesprek, is het om te piepen, is het extra zacht om haar kin op te laten rusten of heeft ze knuffelondersteuning nodig? 

Na ongeveer een week maakt ze van het dierenrijtje een rommeltje. Het is haar manier om te vragen of de dieren weer naar hun eigen verblijf terug kunnen. Behalve haar puppy fox neem Ik neem ze allemaal mee naar beneden. De avond erop start de verhuizing overnieuw. Op de foto de favorieten van deze week. Zoals gezegd, kan dat volgende week weer heel anders zijn, want het is elke keer een verrassing welk beest verkozen wordt.

BROER EN ZUS

 

Samen met zijn zus werd de Podenco Ibicenco ingevlogen vanuit Spanje. Zijn nieuwe eigenaar haalde de reu van het vliegveld. De kunstenaar van middelbare leeftijd had de hond via een hulporganisatie geadopteerd omdat hij sterk leek op zijn vroegere lievelingshond. Behalve het overeenkomstige uiterlijk sprak het profiel hem sterk aan. De jonge hond werd aangeprezen als een loner en vrijbuiter, net zoals hijzelf is.

Vanaf het begin trekken de twee er dagelijks vele uren op uit. Er is duidelijk chemie tussen hen. De hond die zijn asielnaam Pronto (Spaans voor rap) verruilt voor Buck, de naam van zijn voorganger, loopt altijd los van de lijn. De man wenst dat de hond hem uit vrije wil volgt. In de stad werkt dat wonderwel. De hond voelt zich er niet zo op zijn gemak, en zoekt daarom steun bij zijn baas. Andere personen of honden negeert hij volkomen. In de vrije natuur daarentegen is de hond altijd pleite. De pijlsnelle kilometervreter gaat constant achter klein wild zoals hazen en konijnen aan. Door zijn uitzonderlijk hoge poten vliegt hij over gigantische bramenstruiken als waren het molshoopjes. Een mogelijke vangst deelt de superatleet met zijn eigenaar die er een heerlijk stoofpotje van bereid. 

Als ik aan de uitzonderlijk geduldige eigenaar vraag hoe hij geleerd heeft de hond terug te laten komen, krijg ik als antwoord: 'Met water!' Naar lekkertjes taalt de hond waar geen grammetje vet aan zit, niet. Buck komt steevast na zo’n urenlange expeditie met de tong op de grond terug. Dat hoort bij het ras: ze keren altijd terug als ze dorstig worden, het kan alleen even duren. Om een beter uitzicht over het landschap te krijgen en om hun prooi te spotten, maken Podenco’s hoge kangoeroesprongen. En dat vreet energie. Van uitputting kan Buck de eerste uren niet eten. Drinken des te meer. Om gulzigheid en verslikken te voorkomen heeft zijn baas speciaal een spuitflacon bij zich waar hij bij terugkomst lang aan sabbelt. Aan alles wordt gedacht. Wat een mazzelaar.

STRAATSTRUINER

Regelmatig kwamen we hem in hartje stad tegen. Een slanke hoog op de poten staande hond, onmiskenbaar een greyhound. Hij leefde op het erf van de plaatselijke voddenboer waar hij overigens zelden te vinden was. Waarschijnlijk liet de voddenboer zijn hond met opzet zwerven om zo gratis zijn buik te vullen. Meestal struinde hij de wijk door richting centrum. Hier werd hij elke morgen met tegenzin getrakteerd door de eigenaar van de dierenwinkel. Naast de ingang van zijn zaak stonden overdag goedgevulde bakken hondenvoer en water klaar, bedoeld voor zijn potentiële klantenkring. 

Aan deze bietser viel echter weinig te verdienen; hij at tweemaal daags kosteloos kwaliteitsbrokken. De middenstander was verplicht om de voerbak te vullen omdat de ranke volhouder met engelengeduld op zijn dagelijkse portie bleef wachten en zo de toegang voor betalende hondeneigenaren blokkeerde. De pientere hond gedroeg zich nogal hautain, maar het kon net zo goed verlegenheid zijn. Ik wist niet precies wat ik aan die afstandelijke blik van hem had. Had ik mijn hond bij me dan probeerde ik een ontmoeting zoveel mogelijk te mijden. Meestal vluchtte ik met hem een steegje in wanneer ik hem in onze buurt tegenkwam.

Op een kwaaie dag leek hij het op ons gemunt te hebben. Met een rotvaart schoot hij op onze hond af. In paniek trok ik een van mijn booties uit en keilde die rakelings langs de toesnellende windhond. De actie was bedoeld om hem af te schrikken, echt raak gooien durfde ik niet. Tot mijn verbazing pikte de gauwdief mijn schoen en ging er onverwacht mee vandoor. Daar stond ik dan op één sok en voelde me ineens belachelijk. Waarschijnlijk was de hond slechts nieuwsgierig geweest, van zo dichtbij leek hij helemaal geen vechtersbaas.

Het voorval is me altijd bijgebleven. Ook de greyhound vergat ons niet. Ik meende nadien telkens een superieure grijns van hem toegeworpen te krijgen. De uitgebalanceerde voeding die hem elke dag werd voorgeschoteld, blijkt trouwens de beste basis voor een lang en gezond leven. Ondanks of misschien dankzij zijn vele omzwervingen heeft deze greyhound de respectabele leeftijd van zeventien jaar bereikt!

WEGLOPER

Op het moment dat ik de wolfsgrauwe schipperskees ontdekte, snuffelde hij druk heen en weer. De trillende poten en het onderlijf zaten flink onder de aangekoekte modder en in zijn vacht staken tientallen distelbollen. Deze Keeshond die al zo vroeg in het voorjaar op vrijersvoeten was, was niet alleen de kluts, maar ook de weg kwijt. In geen velden of wegen was een eigenaar te bekennen. Een halsband droeg hij niet. Ik had hem in deze omgeving nog nooit gezien en besloot hem mee naar huis te nemen, dan was hij in ieder geval veilig. Ik noemde hem heel origineel: Kees. Onderweg kreeg ik de kans om de verdwaalde hond goed te observeren. Los van al het vuil zag hij er, inclusief parelwitte tanden, prachtig verzorgd uit. Deze hond moest een liefhebbende eigenaar hebben, dat kon niet anders.

Eenmaal binnen raakte de hond volledig in paniek. Hij droeg een extreem dikke bontjas dus waarschijnlijk was de hond aan buiten zijn gewend. In de tuin vlijde hij zich meteen op de tegels neer en was hij in een mum van tijd vertrokken.

De politie, dierenambulance en het asiel werden gebeld. Geen van deze instanties had een melding van een weggelopen hond ontvangen. De dierenambulance kwam controleren of de hond gechipt was. Dit bleek niet het geval. Ik kon de Keeshond meegeven. Omdat hij rustig lag te slapen, besloot ik de hond zolang te houden. Mijn eerste hond was een Keeshond en stiekem overwoog ik al dat wanneer niemand hem opeiste, ik hem zou houden.

Tegen de avond kwam pas het verlossende telefoontje van de ongeruste eigenaar die tevens beheerder van de begraafplaats uit het naburige dorp bleek te zijn. Volgens de man struinde de hond weleens de omgeving af, maar gewoonlijk bleef de erfbewaker dichtbij. De man had verwacht dat de wegloper uit eigen beweging terug zou komen en had daarom pas zo laat alarm geslagen. Hij schrok er van dat de hond zo ver van huis was gevonden en daarbij enkele gevaarlijke hoofdwegen had overgestoken. Hij bedankte ons opgelucht en reed met een uitgeruste hond vol avontuurlijke dromen huiswaarts.

HONDENWONDER

Barry kwam als brave pup in een hecht gezin terecht bestaande uit vader, moeder en dochter. De cognackleurige cocker spaniël was een unanieme keuze. Hij maakte de familie compleet door de zoon en broer te zijn die ze nooit zouden krijgen. Zijn handelsmerk was een lange bijna geblondeerde streng haar die speels over zijn voorhoofd hing, alsof er een vleugje Afghaan om de hoek was komen kijken. Alles in dit gezin draaide om hun geliefde hondse familielid die aanbeden werd. Wat hadden ze het gezellig samen. 

Het noodlot sloeg toe de dag na de twaalfde verjaardag van Barry. Een zware TIA velde hem, tijdelijk. In de dierenkliniek ging het steeds slechter met hem. Omdat ze hem onmogelijk konden missen, namen ze hem mee naar huis om te verzorgen. Ze wilden hem bijstaan in zijn laatste uren: als familie doe je dat voor elkaar. Thuis knapte hij zienderogen op. 

Een klein wonder gebeurde. Barry kreeg reservetijd. Door de hersenbloeding waren zijn haren in een klap spierwit geworden wat hem een geestig uiterlijk gaf. En hij liep vanaf toen een beetje scheef. Verder was hij weer de oude. De donkere wolken waren voor eventjes verdwenen. In de kostbare verlenging die hen samen gegund werd, genoten ze extra van elkaar. Twee fijne jaren later werd een beroerte hem uiteindelijk fataal. De familie is ontroostbaar. Ze nemen nooit meer een nieuwe hond omdat die het altijd af zou leggen tegen hun innig geliefde 'zoon'. Voortaan doen ze het met fijne herinneringen en honderdduizenden foto’s en filmpjes.