KLUIFJES

maandag 4 november 2019

KLUIFJE PLAID

Heel apart als je door een willekeurige winkelstraat kuiert en daar Kluifje in de voordeelmand ziet liggen.

vrijdag 4 oktober 2019

RATS

In de beek poedelen naar ratten. Een sneeuwwit hondje gaat erin en komt er met modderlaarsjes uit.

Snow white looking for rats. She returns with four muddy boots. Rats!

donderdag 3 oktober 2019

Dankzij de tip van Tamara volgen we de serie the Hunters* waar Bella de Norrbottenspets de uiteindelijke heldin van het verhaal is. Live NBS vergelijkingsmateriaal is in Nederland immers summier voorhanden. Des te verrassender is het als je gedragingen tegenkomt die niet des Pops, maar des Norrbottenspets blijken. Het blije huppelloopje/kontje van de filmster. De bescheidenheid: het niet naar de baas toe rennen als deze aan de deur morrelt en binnenkomt, maar wachten tot de baas naar jou komt. Op het huis passen vanuit de slaapkamer van de baas of turend op de vensterbank − Pop ‘treurt’ op het hoofdkussen van haar lieffie bij diens afwezigheid. De zwaaistand treedt vijf minuten in werking voordat Wim arriveert en het zwaaien gaat steeds sneller naarmate hij dichterbij huis is. Bij onraad wordt geblaft, maar Bella is gauw onder de indruk als een vreemdeling/indringer bars doet. Maar … als er serieuze actie nodig is, is ze paraat. Platte oortjes al dan niet in combinatie met zogenaamde whale eyes zien wij helaas ook weleens. De Norrbottenspets kan heel gedwee doen. Ik noem de olijke variant van die blik (in combinatie met de prettand) Charlie Chaplin ogen. Op NBS fora lees je over fun eyes and teeth. Pophoppen door het struikgewas en gauw afgeleid zijn door bijzaken. Bijvoorbeeld zich hophophop amuseren in het hoge gras met sprinkhanen, krekels, muizen, insecten en vlinders. Uiteindelijk wordt het spoor weer opgepakt. Wanneer het uitzicht belemmerd wordt, neemt de Norrbottenspets de opstaande (mangoest of) stokstaartjeshouding aan. Vooral heel speciaal en verbazingwekkend is het oksel kriebelen. Pop gaat naast je op ooghoogte zitten − Norrbottenspetsen verblijven zelden of nooit op de grond. Ze vestigt de aandacht op zich door je aan te stoten en heft haar poot schuin omhoog. Hét signaal om zachtjes de oksel te kriebelen of strijken. Als ze content is, draait ze zich om en vraagt dezelfde behandeling voor de andere oksel. We kunnen het als karakteristiek aandragen, want ook Isku verlangt dezelfde handelingen van zijn baas en er is echt niet afgekeken. Bella is, net als Pop in het echte leven, niet nadrukkelijk aanwezig. Naar onze smaak is Bella in de serie zelfs te weinig in beeld. Of zij om oksel kriebelen vraagt blijft de vraag. Wel zien we haar overal letterlijk haar neus in steken, nog zo’n raskenmerk en een geluk voor háár baas. Filmhond Bella laat zich van haar mooiste kanten zien. Pop is beeldig, maar haar voor de lens krijgen is een crime. Daarom niet de ultieme okselfoto en een prinses-op-de-erwt-shot. Want tegen je aan liggen en gekroeld worden na het jagen is helemaal haar ding.

*The Hunters - Zesdelige Zweedse misdaadserie borduurt voort op de film Jägarna die zich afspeelt in Norrbotten. Voormalig politieman en loner Erik Bäckström (Rolf Lassgård) heeft zich met zijn Norrbottenspets Bella teruggetrokken in de Noord-Zweedse bossen. Na een ongeval vermoedt Erik dat in het dorpje waar hij woont niet alles is wat het lijkt en hij gaat − bijgestaan door zijn neefje Peter – op onderzoek uit.

zondag 14 juli 2019

JONGE HONDEN

Bono, Zula en Pop

donderdag 4 juli 2019

BLIJ MET EEN DOOIE MUS

De zeven-uur-mussen zijn terug. De enorme vlucht mussen vliegt in de zomer tussen 19.00 en 21.00 uur van de liguster van de achterburen naar de gekortwiekte wisteria in onze steppetuin. Houd ik de bamboe extra laag, zodat ze niet vanuit de kersenboom van de overburen een duikvlucht nemen, vinden ze een nieuwe landingsplaats. Zucht. Begrijp me niet verkeerd: ik houd van dieren, maar waarom willen alle dieren altijd bij ons zijn? Kef kef, doet onze vogelhond schel. Ik opper tegen Pop: 'Is verjagen het spelletje of wil je ze vangen? Als je ze wilt vangen, moet je niet blaffen. Vinden mensen ook prettiger aan de oren.' Een minuut later trippeltrappelt ze als een blije mus om me heen. Ook de dartele pootjes op mijn schoot en haar grimas van oor tot oor begrijp ik aanvankelijk niet. Tot ze me meetroont naar de open tuindeur. Op het deurmatje ligt een cadeautje van poes Pop voor mij: een dooie mus. 'Wat knap', complimenteer ik Pop. Tegen de mus: 'Een welgemeend sorry.' De herleefde belangstelling voor de mus doet Pop besluiten om 'm weer tot de hare te maken. Ik gun haar de lol. Na haar trofee-rollen is ze abrupt weg. Ik pak gauw veger en blik om de mus in een bloemenbedje in de groencontainer te leggen. Pop weg, mus weg. Ik vind haar op de slaapkamer met een intacte bekwijlde mus op bed aan baasjeskant; die moet 'm natuurlijk ook nog bewonderen als hij vanavond thuiskomt.

Je bent van harte welkom op Kluifje de originele hondensite voor kunst, cultuur en vermaak