SCOTTY

Ik kijk door het vensterglas naar buiten. Bruine watten als uitgeblazen rookwolkjes vormen het decor voor een grijze lucht. De boze wind waait een broze Yorkshire Terriër bijna omver. Het doet me opeens denken aan good old Scotty, een ietwat timide meegaande einzelgänger die mijn IJslandse Hond Katur en mij jarenlang trouw vergezelde tijdens wandelingen. Binnenshuis was hij panisch voor de fluitende wind die om de hoek van het huis gierde. Bibberend kroop hij onder de buffetkast tot de wind ging liggen of totdat hij naar buiten mocht. Buiten speelde hij met diezelfde wind en liet zich als een dolle gaan. In het vrije veld had hij nergens last van, hoogstens van hardhorendheid. Van de wind in zijn oren wist hij lucratief gebruik te maken. Het geraas, zo redeneerde hij, rechtvaardigde dat hij onmogelijk het ‘Kom hier!’ geroep van zijn baas horen kon.

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen

INTERTOYS

 

September. De Intertoys sintcatalogus valt door de brievenbus. Het bijna spannendste moment in het leven van een gelovig kind. Ik kan me niet herinneren dat we zoiets pakweg 45 jaar geleden al hadden. Ons verlanglijstje dat we pas half november mochten opstellen, bestond uit voor de hand liggend speelgoed, meestal samengesteld onder leiding van slim indoctrinerende ouders. Stoere spullen voor jongens van oudere broers of vriendjes die opgeknapt hergebruikt konden worden en verzorgende zaken voor meisjes zoals een pop of een knuffelbeer. En niks microprocessor gestuurd zoals nu. Het moet gezegd: het mechanische loophondje inclusief kwispelende staart bestond.

De catalogus. Ik dacht uit nostalgisch oogpunt likkebaardend met een imaginair plastic kinderschaartje plaatjes uit te knippen van het huidige aanbod innovatief hondenspeelgoed. Wat blijkt? Voor de jonge hondenliefhebbers kom ik slechts één oude bekende tegen: het loophondje, in meerdere populaire rasuitvoeringen, dat wel. De huppelhondjes zoals ze nu heten, kunnen tegenwoordig drinken, salto’s maken, blaffen, bedelen, en poepen en plassen. Of dat nou een vooruitgang is?

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen

ANGST VOOR HONDEN

Ben je bang voor iemand dan lijkt het me logisch dat je ervoor zorgt dat je voor die diegene onopgemerkt blijft. Mensen die lijden aan cynofobie gaan zich, zeker wanneer ze in gezelschap verkeren, juist opzichtig gedragen. Heel vreemd, vind ik dat. Ze willen hun irreële angst mondeling uiten om een reactie uit te lokken, steken - al dan niet rennend - demonstratief de weg over, ‘verbergen’ zich achter een dapper persoon, maken wilde gebaren of verstarren en fixeren de hond. Ze doen uitgerekend opvallende dingen die honden machtig interessant vinden.

Ik verdenk deze personen ervan dat ze aandacht willen. Beter gezegd: zich aanstellen. Waarom moet je anders zo spastisch doen. Voor een aangelijnde hond kan men onbevreesd zijn. En hoe kunnen honden die een eind verderop met elkaar stoeien, en duidelijk geen interesse in jou tonen, je schrik aanjagen? Een woest beest dat op je afrent of aanstalten maakt om tegen je op te springen bewerkstellig je (on)bewust zelf door hem op jouw persoon te attenderen. En altijd dat uitgekauwde relaas: ‘vroeger ben ik aangevallen c.q. gebeten door een hond en sindsdien wantrouw ik alle honden.’

Honden zijn geweldig en ik kan onmogelijk begrijpen dat er mensen zijn die honden eng blijven vinden. Ik probeer het wel. Ik vergelijk het met de katachtige waar ik het zelf niet zo op heb. Dat komt door hun wispelturigheid. En onbekend maakt onbemind. Mocht er onverhoopt een op schoot springen dan blijf ik uiterlijk en innerlijk kalm en verroer me niet. Voor de poes of kater ben ik dan volledig oninteressant waardoor hij of zij snel op zoek gaat naar iets minder saais.

In VPRO's Zomergasten liet Paulien Cornelisse een verhelderende documentaire vertonen over een jongetje dat panisch voor honden was. Door hem stapsgewijs bloot te stellen aan ‘het grote gevaar’ trad er gewenning op en overwon hij zijn trauma. Een doeltreffend wondermiddel voor mensen die nodeloos zwelgen in hun angst voor de canis familiaris.

Dwing jezelf fiducie te hebben in de aaibaarheidsfactor van honden en stap zoetjes aan de echte hondenwereld in. Als een klein jongetje zo flexibel is om te switchen van tegenstander naar voorstander, dan kan een volwassene dat ook. Om het goede voorbeeld te geven ga ik straks katknuffelen met de huistijger van vrienden. Wedden, dat ik het overleef!

Panacee uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

101 DALMATIERS

101 Dalmatiërs en ik kende er eerst maar één. Net als Stippel zelf overigens. Hij is een atletische hond met een uniek vachtdessin. Voor mijn gevoel zat hij niet lekker in zijn vel. Zijn liefdevolle eigenaren waren veel met hem bezig, daar kon het niet aan liggen. Nee, het waren de klakkeloos gedropte zwarte spikkels waarmee hij in de knoop zat. Hij vond zichzelf anders dan andere honden. Soortgenootjes die hij kent hebben een warrige vacht in peper-en-zoutkleur, zijn blinkend bruin of zwart.

Niemand had zulke rare vlekken. Een moeder kan hij zich amper herinneren. In het nest was hij al een uitzondering. Zijn zogenaamde broertjes en zusjes waarmee hij samen in een plastic box in een grote schuur lag, waren allemaal wit. Daarom was hij vooral geïnteresseerd in blanke honden. De witte ondergrond intrigeerde hem omdat die uitermate geschikt is om te bestrooien met zwarte stippen. Zouden zij ooit zo worden als hij?

Stippel verkeerde ongetwijfeld in een identiteitscrisis. Je zou bijna de DVD 101 Dalmatiërs hebben willen huren zodat hij zou weten dat er dankzij de populaire film juist talloze rasgenoten rondlopen. De oplossing deed zich voor tijdens een alledaags blokje om. Stokstijf stond hij aan de grond genageld toen hij zijn dubbelganger zag. Hij kon zijn ogen nauwelijks geloven: hij was niet langer meer de enige. Fier stapte hij verder en vergat simpelweg kennis te maken met de Dalmaat die zijn leven in een klap zo veranderd had. Voor het eerst lachte hij zijn tanden bloot.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

DOG TALK

 

    Wat zullen Byker en Pop hier bespreken?

What are those two talking about?

ONWEERSTAANBAAR

 

Het moest er ooit van komen. De herdershond die prominent de aandacht opeiste in de etalage van the English Furniture shop is van de een op de andere dag verdwenen. Ik schrik. Al decennialang voelt het bronzen beeldje als mijn bondgenoot. Elke morgen stond de hond trouw op wacht als ik hem in het voorbijgaan met een vriendelijk knikje groette.

Zou het beeldje verkocht zijn? Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn schroom. Binnen informeer ik naar ‘mijn’ hond. De winkelier vertelt dat de winkelpui deze week vervangen wordt en dat hij daarom het beeldje mee naar huis heeft genomen. ‘Wat moet de hond kosten?’, vraag ik. De prijs is aan de hoge kant, maar valt binnen mijn budget. Ik reserveer het beeldje bij de ietwat verblufte zaakvoerder. Vergenoegd vervolg ik mijn weg, het voelt alsof ik de hond eindelijk dubbel en dwars verdiend onderdak heb geboden.

Thuis steekt een schuldgevoel de kop op. Op het dressoir in onze woonkamer valt voor het hondje weinig te beleven. Moet ik hem na al die jaren wel uit zijn vertrouwde omgeving wegrukken? ’s Nachts blijf ik woelen. In de vroege ochtend besluit ik dat ik het niet over mijn hart kan krijgen om hem daar weg te halen.

Met lood in de schoenen treed ik de winkel binnen. De scharnieren van de deur piepen klaaglijk. De sympathieke eigenaar kijkt me gespannen aan. Zou hij weten wat ik ga zeggen? Voordat ik mijn mond open kan doen, stamelt hij dat hij het beeldje toch niet verkoopt. Na al die jaren kan hij er geen afstand van doen. Ik ben totaal overdonderd door deze onverwachte wending. Als ik wegga fluistert de man verlegen: ‘Ik noem hem Collin.’ De week erop pronkt de opgepoetste herdershond als vanouds op de vensterbank. Zijn baas zwaait naar me als ik groet.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

MAN MAN MAN

 

Pop is helemaal klaar met al die nattigheid.

Man, man, man, houdt het dan nooit op met regenen?

Volg alle blogs via Kluifje

RODEHOND

 

Als je rodehond hebt gehad, ben je voor de rest van je leven immuun. Ik blijk een medisch wonder. In mijn kinderjaren heb ik tweemaal de Rubella infectie doorgemaakt. Was ik besmet door mijn hevige hondenwens? Zolang mijn herinnering reikt, verlangde ik al naar een eigen hond. Poppen of zuurstokroze kleertjes konden me niet bekoren. Was de boodschap in mijn gebeden onduidelijk overgekomen? Of was een trouwe knuffel van vlees en bloed teveel gevraagd?

Kort na mijn tiende verjaardag kreeg ik mijn felbegeerde droomhond. Sinds die tijd heb ik nooit meer zonder mijn lievelingsdier gehoeven. Was het geen eigen hond, dan waren er wel uitlaatfikkies of vakantiegangers die mijn zorg en aandacht nodig hadden. Zo bekommerde ik me regelmatig over het Maltezer Leeuwtje van een hoogbejaard omaatje: een popperig beestje waar je geen kind aan had en die heerlijk met zich liet sollen.

Het was tussen de middag toen er paniekerig op het venster werd gebonsd. De grijze dame sloeg volledige wartaal uit. Het duurde even voordat ik begreep dat er niets met haar, maar met haar hondje aan de hand was. Het leek wel of zijn volledige onderkant in lichterlaaie stond. In eerste instantie vermoedde ik acute huiduitslag als gevolg van een allergische reactie. Totdat ik doorvroeg: krabde de hond zich overmatig, had hij iets anders gegeten dan normaal, zich ergens ingerold misschien?

Tijdens de zoekactie in haar woning naar mentholpoeder om de gekmakende jeuk alvast wat te verlichten, kwam de oorzaak aan het licht. Het idioot rode hondje schoof continu met platte buik en uitgestrekte pootjes over een recent aangeschaft fluwelig kleedje. Ik wreef met mijn handpalm over het rode persje van bedenkelijke kwaliteit waar de hond zo content mee was. Die kleurde rood: de boosdoener was gevonden. Dommig gaapten we elkaar aan en proestten in simultaan besmuikt gelach uit. Het tapijtje kieperden we gelijk in de container en de hond werd 'in de bleek' gezet, totdat hij weer wit was.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

SILENCIO

 

Doodse stilte. De vrouw kan haar eigen gedachten horen. Ze is overmand door verdriet: hun geliefde hond is gisteren gestorven. De hond was haar oogappel die gezelligheid bood en zorgde dat ze zich veilig voelde. Ze wonen nogal afgelegen en haar demente man komt nog zelden thuis. Kinderen hebben ze niet. Bij haar beginnen de jaren ook te tellen. Daarom vindt ze het oneerlijk om een nieuwe hond aan te schaffen.

De pendule die ze van haar moeder heeft geërfd, tikt wreed de tijd weg. De klok wil haar wijs maken dat het leven gewoon doorgaat. Die enige traceerbare klank maakt de leegte des te schrijnender. Ze is vervreemd van het rumoer in en om het huis. Voorheen lette ze daar niet op. Bij onraad sloeg de hond aan. Een sporadisch langsfietsende toerist, de postauto die het privéweggetje opreed, of een verdwaalde kat in de tuin werden hoorbaar opgemerkt door de waakse hond. Op de gangbare geluiden die bij het oude huis horen, reageerde hij niet.

De vrouw op leeftijd voelt zich niet op haar gemak. Door het openstaande raam hoort ze geritsel in de rododendron die naast het huis groeit. Ze legt de stapel klamme handdoeken die ze wilde strijken neer en loopt naar beneden. De houten traptreden kraken akelig onder haar voeten. Met bonzend hart loopt ze door de woonkeuken naar buiten. ‘Is daar iemand?’ klinkt haar angstige stem. Een merel scheert schetterend onder de struik vandaan. Enigszins gerustgesteld sluit ze de openstaande tuindeur die toen de hond nog leefde altijd openstond. Hoort ze nu sluipende voetstappen in de kamer? En stond de deur naar de hal straks ook al op een kier? Alles lijkt verdacht. Ze aarzelt geen moment. Ze pakt de telefoon en sluit zich in op het toilet. Daar toetst ze het opgezochte nummer van het dierenasiel in. Er zit vast een bejaard keffertje ter adoptie. Want haar besluit staat vast: er komt weer een hond.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

THUISWERKEN

 

Thuiswerken is ideaal voor hond en baas. Nooit alleen (gezellig!) en Pop zorgt voor de broodnodige pauze van de computer. 

Even de benen strekken, bedoelt Pop wanneer ze haar nagels in de rug van de leren bureaustoel zet.

RIJDGEDRAG

Tijdens het spelen wordt er droog geoefend door Pop en Isku

Ligt de tv-spot met de hitsige hond die het been van een werknemer bij het kopieerapparaat bestijgt, nog in uw geheugen opgeslagen?  Moest u er destijds om lachen? En kwam dit door de gênante vertoning of door de herkenbaarheid?

Openlijk praten over het rijgedrag van uw hond is nog steeds taboe. Op het ‘anonieme’ internet willen eigenaren in een vertrouwelijke bui nog weleens iets loslaten over hun diepste geheim: dat hun hond ‘het’ ook doet. Toch ken ik persoonlijk verschillende vriendelijke en sociale honden die last hebben van hondse driften. De een beklimt thuis de kussens op de bank, de ander zweert bij de eigen deken uit de hondenmand, een volgende bestijgt de overjas die aan de kapstok hangt en een enkeling bespringt de stoeiende kleinkinderen die wild op de vloer spelen. Daarnaast heb je nog de (jonge) honden die op soortgenoten proberen te rijen, die daar op hun beurt, wel of niet van gediend zijn.

Stuk voor stuk zijn dit keurig opgevoede honden die geen overdreven dominantie vertonen: enkele viervoeters zijn bovendien gecastreerd. Waar komt deze neiging dan vandaan? Als mogelijke oorzaken worden aangewezen: overprikkeld, puberaal of hormonaal probleem, reactie uitlokken (pesten en testen) dwingend aandacht vragen, rangorde of pikorde kwestie, frustratie, uitnodiging tot spelen (de zgn. uit de hand gelopen spelbuiging), dwangmatig gedrag bij eenzelfde (opwindende) gebeurtenis of geur, fundamentele aanleg in de hersenen, oversekst, (ont)spanning en het eventueel daarbij behorende prettige gevoel dat een ontlading oplevert.

De materie blijkt complex en een eensluidend antwoord bestaat niet. Hondeneigenaren zien het meestal als ongewenst afwijkend en dominant gedrag, zeker als hun hond een andere hond bestijgt in het bijzijn van andere eigenaren. Honden ervaren het absoluut niet als abnormaal en leggen het uit als een basale vorm van communicatie. Moeten we de hond zijn gang laten gaan, juist straffen of negeren?

Een niet nader te noemen terriër ziet het als een vorm van ontspanning. Deze Jacky X neemt steevast na de ochtendwandeling ‘rijles’ op zijn vertrouwde hondenkussen. Omdat hij er geen hond mee benadeelt staat zijn baas het toe. Spijtig genoeg zal zo nooit iemand te weten komen dat deze coureur-zonder-rijbewijs, toch al zijn hele hondenleven lang, schadeloos rijdt!

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

KRAAMVISITE

 

Pop is hoopvol.

Klopt aan de voordeur: zijn er al jonkies?

Geen antwoord.

Harder en dichterbij: Zijn er al jonkies geboren?

Pop vraagt bij de buren.

Daar houden ze zich ook stil.

STIP

Verspreid door de hal van ons huis liggen tapijtrondjes verspreid. Pop heeft geleerd om op 'de stip' te gaan zitten wanneer ze haar halsband om krijgt, maar ook bijvoorbeeld als ze in de gang wacht; de stenen vloer is te hard en te koud.

In de natuur komt je ook stippen tegen, zoals deze stobbe met een perfect afgezaagde cirkel. Altijd leuk om te zien wanneer honden dingen herkennen en daar iets aan verbinden.

Foto gemaakt, Pop kan verder rennen.

DE JAS KAN UIT

 

De lente staat voor de deur. Pop die een bloedhekel heeft aan de combinatie van kou en regen heeft haar jas al uitgedaan. De zon warmt ons half februari al op. Meer hondenbaasjes hebben hetzelfde gedacht: eropuit met de hond. Pop rent wel een uur met overbuurjongen Tedje, speelt als een dolle met Mack het Vlinderhondje, ach ze speelt eigenlijk met elke hond die haar uitnodigt vandaag. Kijk haar eens lachen: goede vooruitzichten zie je haar denken. Het kan alleen maar beter worden, bijna voorjaar en dan komt de zomerzon die zich vaak in de herfst ook nog laat zien.

DE VERHALEN LIGGEN OP STRAAT

 

Skipperdepip hoera! Exact vandaag 10 jaar geleden startte tekstschrijver Cela den Biesen enthousiast als blogger. Het resulteerde in duizenden korte verhalen en er komen er elke dag bij. Volg de zes blogs met als onderwerpen: honden, hebbedingendesign en dementia - via Kluifje. 

Speciaal voor het jubileum worden alle gedrukte uitverkochte verhalenbundels met de tussen 2007 en 2016 bekende Noorse Buhund Skip & friends in de hoofdrol gepost op Skipkluifjes

DATEN

 

1974. Haar nieuwe vriendje had een Ierse Setter. Althans dat veronderstelde ze aanvankelijk, voordat ze hem kende. Elke dag liet hij Renzo in haar straat uit. Ze verdacht hem er sterk van de hond speciaal voor haar huis te laten treuzelen. De jongen zag er aantrekkelijk uit: een vriendelijk gezicht omlijst door grove blonde krullen. Ze hadden een paar keer oogcontact, waarna hij de moed bijeen had geraapt om aan te bellen.

Uit recent Brits onderzoek kwam naar voren dat wanneer je een nieuwe liefde zoekt, je een hond moet nemen. Je knoopt moeiteloos een gesprekje aan vanwege de voor de hand liggende gesprekstof. Hij wist dat toen zo, zonder research. Ze aaide zijn hond en het ijs was meteen gebroken. Ze wandelden wat af samen. Van het een kwam het ander: ze kregen verkering. Pas toen ze voor het eerst bij hem thuis hadden afgesproken, kwam ze erachter dat hij de hond van zijn tante geleend had. Via via had hij naar haar geïnformeerd en was zo te weten gekomen dat ze van honden hield. Ze vergaf hem dat hij haar om de tuin had geleid. Iemand die zoveel moeite voor je deed, dat was pas romantisch.

De relatie hield geen stand. Ze voelde zich gevleid, maar was niet hoteldebotel. Had hij de verkeerde hond uitgekozen? Uit eerder genoemd onderzoek blijkt namelijk dat vrouwen zich vooral aangetrokken voelen tot mannen met een Golden Retriever, een Border Collie of een Labradoodle. Had hij deze uitslag destijds geweten, had hij beslist een ander ras geleend.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)

UITGETELD

 

Na een ongepland playdatetje met pup Sunni 

en een winderige wandeling van bijna 7 km is Pop uitgeteld.

PARKIE

In de meest zuidelijke provincie vieren we aan het einde van de zomervakantie een lokaal alternatief op de grote landelijke festivals. Iedereen treft elkaar op het Zomerparkfeest om bij te kletsen in een gemoedelijke sfeer alvorens weer in het onbeduidende keurslijf van alledag te kruipen. Deze culturele explosie moet je, hoe dan ook, bezocht hebben. Nieuwsgierige stadgenoten, die niet onder de doelgroep festivalgangers vielen, maakten een excuus-ommetje met hun hond om het aanwezige tuig te bekijken. 

Vanwege het open en toch intieme karakter, kon je voordien gezellig je hond meenemen naar dit kleinschalige evenement. Naarmate, vanwege de grote bezoekersaantallen de kans op calamiteiten groter werd, professionaliseerde het Zomerparkfeest en plaatste men rondom het terrein een ondoordringbaar hekwerk. Van het ene op het andere jaar waren honden plots niet meer welkom.

Enthousiaste parkaholics als we waren vonden we een oplossing voor het feit dat (onze) honden niet meer werden toegestaan. Onze viervoeters werden voor die vier dagen gefêteerd in een gerieflijk pension. Naar het park ging jarenlang een surrogaat mee: een uiterst trouw pluche exemplaar genaamd Parkie. De rest van het jaar werd hij gekoesterd en pronkte hij prominent op de schoorsteenmantel in onze huiskamer.

Parkie hadden we gewonnen in de uiterst foute schiettent - die eenmalig in het park aanwezig was vanwege de jubileumkermis. Uiteindelijk hadden we Parkie veel te duur betaald. We beleefden amusante tijden met hem en ‘iedereen’ kende Parkie. Op een fatale middag was hij spoorloos. Weggelopen of gestolen? Een opsporingsbericht ging uit en schalde door de luidsprekers over het veld. Er melden zich geen getuigen van de vermissing en een eventuele dader werd niet aangehouden. Parkie bleef onvindbaar.

De waarheid is nooit boven water komen drijven. De toenmalige voorzitter schoot zelfs te hulp, nadat hij van de vermissing had gehoord en deed een oproep in het regionale dagblad in zijn toenmalige column ‘Parkpost’. Het mocht allemaal niet baten. Parkie keerde nooit meer terug. De pluche mascotte is onvervangbaar. Wordt het niet eens tijd dat de originele hondse exemplaren weer gastvrij onthaald worden? 

HONDENWEER

 

Regen betekent zo snel mogelijk het rondje afmaken. 

Omtrekkende bewegingen bij waterpoelen, flink doorstiefelen,

alle interessante zaken links laten liggen en alle hindernissen overwinnen.

LET ME IN

 

Let me in (wee ooh)*

I'm hungry like the wolves after my morning walk

I'm still waiting ...

*Let me in is sung by the Sensations