101 DALMATIERS

101 Dalmatiërs en ik kende er eerst maar één. Net als Stippel zelf overigens. Hij is een atletische hond met een uniek vachtdessin. Voor mijn gevoel zat hij niet lekker in zijn vel. Zijn liefdevolle eigenaren waren veel met hem bezig, daar kon het niet aan liggen. Nee, het waren de klakkeloos gedropte zwarte spikkels waarmee hij in de knoop zat. Hij vond zichzelf anders dan andere honden. Soortgenootjes die hij kent hebben een warrige vacht in peper-en-zoutkleur, zijn blinkend bruin of zwart.

Niemand had zulke rare vlekken. Een moeder kan hij zich amper herinneren. In het nest was hij al een uitzondering. Zijn zogenaamde broertjes en zusjes waarmee hij samen in een plastic box in een grote schuur lag, waren allemaal wit. Daarom was hij vooral geïnteresseerd in blanke honden. De witte ondergrond intrigeerde hem omdat die uitermate geschikt is om te bestrooien met zwarte stippen. Zouden zij ooit zo worden als hij?

Stippel verkeerde ongetwijfeld in een identiteitscrisis. Je zou bijna de DVD 101 Dalmatiërs hebben willen huren zodat hij zou weten dat er dankzij de populaire film juist talloze rasgenoten rondlopen. De oplossing deed zich voor tijdens een alledaags blokje om. Stokstijf stond hij aan de grond genageld toen hij zijn dubbelganger zag. Hij kon zijn ogen nauwelijks geloven: hij was niet langer meer de enige. Fier stapte hij verder en vergat simpelweg kennis te maken met de Dalmaat die zijn leven in een klap zo veranderd had. Voor het eerst lachte hij zijn tanden bloot.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)