In de meest zuidelijke provincie vieren we aan het einde van de zomervakantie een lokaal alternatief op de grote landelijke festivals. Iedereen treft elkaar op het Zomerparkfeest om bij te kletsen in een gemoedelijke sfeer alvorens weer in het onbeduidende keurslijf van alledag te kruipen. Deze culturele explosie moet je, hoe dan ook, bezocht hebben. Nieuwsgierige stadgenoten, die niet onder de doelgroep festivalgangers vielen, maakten een excuus-ommetje met hun hond om het aanwezige tuig te bekijken.
Vanwege het open en toch intieme karakter, kon je voordien gezellig je hond meenemen naar dit kleinschalige evenement. Naarmate, vanwege de grote bezoekersaantallen de kans op calamiteiten groter werd, professionaliseerde het Zomerparkfeest en plaatste men rondom het terrein een ondoordringbaar hekwerk. Van het ene op het andere jaar waren honden plots niet meer welkom.
Enthousiaste parkaholics als we waren vonden we een oplossing voor het feit dat (onze) honden niet meer werden toegestaan. Onze viervoeters werden voor die vier dagen gefêteerd in een gerieflijk pension. Naar het park ging jarenlang een surrogaat mee: een uiterst trouw pluche exemplaar genaamd Parkie. De rest van het jaar werd hij gekoesterd en pronkte hij prominent op de schoorsteenmantel in onze huiskamer.
Parkie hadden we gewonnen in de uiterst foute schiettent - die eenmalig in het park aanwezig was vanwege de jubileumkermis. Uiteindelijk hadden we Parkie veel te duur betaald. We beleefden amusante tijden met hem en ‘iedereen’ kende Parkie. Op een fatale middag was hij spoorloos. Weggelopen of gestolen? Een opsporingsbericht ging uit en schalde door de luidsprekers over het veld. Er melden zich geen getuigen van de vermissing en een eventuele dader werd niet aangehouden. Parkie bleef onvindbaar.
De waarheid is nooit boven water komen drijven. De toenmalige voorzitter schoot zelfs te hulp, nadat hij van de vermissing had gehoord en deed een oproep in het regionale dagblad in zijn toenmalige column ‘Parkpost’. Het mocht allemaal niet baten. Parkie keerde nooit meer terug. De pluche mascotte is onvervangbaar. Wordt het niet eens tijd dat de originele hondse exemplaren weer gastvrij onthaald worden?