Aan de bevroren plas op het plat dak van de buren valt af te lezen dat het de afgelopen nacht voor het eerst heeft gevroren. De uit de zolderkast gehaalde winterjas blijkt veel te dik achteraf. De oktoberzon is een vrijbrief om de wandeling te rekken. Elke hondeneigenaar weet dat honden in oktober pas echt tot leven komen. Pop mag loos gaan en ze trapt vol op haar staart: het is een aaneenschakeling van sprinten en springen. We vergapen ons aan zoveel ongeremdheid.
In een uithoek waar Canadese fijnstraal (!) en bijvoet tussen hoge siergrassen floreren, draait Pops fijnbehaarde onderstel overuren. Tussen het groen voelt ze zich een met de natuur. In de volcontinu, krijgt ze er geen genoeg van. Braaf in het gareel lopen hoeft Pop van ons sowieso niet als ze maar in onze buurt blijft en zich geregeld meldt. Dat doet ze. Met de ondergaande zon, is ook haar ausdauer opgebrand. Met een brede smile van oor tot oor laat ze zich aanlijnen. Bij het meer laaft ze haar dorst liggend. Ze herstelt en elke vezel in haar zegt: doordraven. Nogal wiedes dat we het welletjes vinden. Op de terugweg is er getreuzel door Pepsi, Nora en Jazzy. Pops ogen lonken naar de uithoek. Aan mijn ogen ziet ze dat de mogelijkheid om op herhaling te gaan nihil is.