Het groen in het Groenewoud is welhaast van exotische
kwaliteit. De metershoge rododendron bloeit in uitbundig violet. De meanderende
rivier de Swalm kronkelt door een miniatuur Grand Canyon. Een eldorado voor
‘waterhonden’. We zijn met een hele club (Noordse) Honden. Skip wordt in gezelschap
altijd een beetje overmoedig. Ook dit keer zorgde hij voor een hachelijk
avontuur. Hij sprong in het wilde, koude water: kijk eens wat ik durf. Door de
hoge waterstand lagen de zanderige beddingen in de bochten tijdelijk verzonken.
Skip probeerde wanhopig tegen de sterke stroming op te boksen. Je zag zijn ogen
uitpuilen: dit gaat fout. Wij waren intussen een eindje verderop gelopen om te
kijken waar we het best een reddingsactie konden ondernemen.
‘Laat je maar meesleuren’, riep ik. Skip vertrouwde op mij en kwam zo terecht op een eilandje wat in het midden lag. Daar kon hij uitrusten. Intussen hadden wij een boomstam gevonden die we een eind verderop in het riviertje konden leggen als buffer. Skip moest dus weer het water in en zich overgeven aan de woeste baren. Onze poging lukt en Skip klampte zich opgelucht aan de boomstam vast, hees zich op en stapte in het stukje moeras dat voor de wallenkant lag. Net op tijd was deze penibele survivaltocht beëindigd, zodat de baas geen nat pak hoefde te halen.
‘Laat je maar meesleuren’, riep ik. Skip vertrouwde op mij en kwam zo terecht op een eilandje wat in het midden lag. Daar kon hij uitrusten. Intussen hadden wij een boomstam gevonden die we een eind verderop in het riviertje konden leggen als buffer. Skip moest dus weer het water in en zich overgeven aan de woeste baren. Onze poging lukt en Skip klampte zich opgelucht aan de boomstam vast, hees zich op en stapte in het stukje moeras dat voor de wallenkant lag. Net op tijd was deze penibele survivaltocht beëindigd, zodat de baas geen nat pak hoefde te halen.
