maandag 6 maart 2017

ONTPOPPEN


We halen een frisse neus. Een ontzagwekkende brok hond, ik schat American Bulldog/Bordeaux dog, loopt haaks van het heideveld waar Pop zich vermaakt. Het gedrongen lichaam, de grijnzende muil van oor tot oor, de nietige roze omrande vleesoogjes en de boogpoten passen in de categorie breedbekkikkers. Ik schaal het dier in als een hoog-risico hond die bij bijten in staat is tot het toebrengen van bovenmatig ernstig bijtletsel. Hij hoeft zijn bek geeneens open te sperren, bedenk ik. Met zijn slordige 70 kilo zou de hond Pop al pletten door er simpelweg op te gaan liggen. Pop zou ontpopt worden.

We roepen Pop bij ons en lussen haar aan. Zijn lichtgetinte baas kent de etiquette en lijnt zijn slome hond ook aan. We ontmoeten elkaar op de kruising. 'Het is een watje, hij doet echt helemaal niks', verklaart hij stellig. Tot mijn verbazing laten de heren de honden los. Vertrouwt W. de man op zijn bruine ogen of wil hij hem niet voor het hoofd stoten - je moet tegenwoordig zo uitkijken om niet  discriminerend over te komen.

De bonkige hond ontpopt zich als een lompe bluts. Pop is de gillende keukenmeid die telkens als hij zijn poot op haar wil leggen, drie meter verderop deinst; ver wegrennen uit angst doet ze niet. Het ziet er op de een of andere manier redelijk onschuldig uit. Toch wil ik zo snel mogelijk doorlopen. De man overdenkend: 'Uw hond moet niet zo gillen, dat hitst hem op.' Ik houd mijn hart vast. Pop zou helemaal niet tegen dit zwaargewicht zijn opgewassen, mocht het fout gaan. Maar de man bedoelt, dat de hond het fysiek niet aankan. Max is na anderhalve minuut al bekaf.

We groeten vriendelijk gedag. W. verzoek ik bij een eventuele volgende ontmoeting toch aan te geven om beide honden aan de lijn te laten. Voor mijn gemoedsrust. Pop rollebolt intussen al vrolijk met vriend Oscar, een Wäller (een compilatie van een Aussi en een Briard), die wel dezelfde speltechniek als zij heeft. Ze spelen meer dan een kwartier dat het een lieve lust is. In de auto ligt Pop al in coma.


We're getting a fresh breath of air. An impressive dog (I estimate American Bulldog/Bordeaux do), approaches the field where Pop is jumping around. He has a firm body, a grinning mouth from ear to ear, tiny pink meaty eyes and crooked legs. I scale him as a high-risk dog that is capable of inflicting serious bites with excessive injury. Only by moving his 70 kg on top of Pop he would crush her. 

We call Pop and put the leash on. The from origine Turkish (?) boss has good manners and does the same. We meet at the intersection. 'It's a wimp, he really does nothing at all', he states firmly. To my surprise, both men let the dogs loose. Does W. trusts the man on his word, or doesn't he want to affront him (relating to discrimination)?

The sturdy dog turns out to be a wuss, but he is heavy. Pop screams every time he puts his paw on her. If she was really scared she would run away. It looks harmless. Nevertheless, I would like to go further as quickly as possible, out of concern. Pop wouldn't be able to cope against this heavyweight, should things go wrong. But after just one minute the dog is allready exhausted.

We friendly say goodbye. If we should meet a next time, both dogs stay on a leash for my peace of mind. Pop didn't bother it at all. She already frolics around with Oscar, a Wäller (a compilation of a Aussi and a Briard). They play for over 15 minutes. In the car Pop immediatly falls fast asleep.



Bezoek mijn vernieuwde website     Visit my restyled website:

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak
lots of dog stuff's going on there