Sinds enkele weken is onze tuin een toevluchtsoord voor een merel die naar we nu bijna zeker weten te grazen is genomen door de langharige kat. Zij (want girlpower) heeft weten te ontsnappen met 'slechts' een kaalgeplukte nek en een gehavende rechtervleugel die nu aan de betere hand is. Hippend in de tuin geniet ze van onze bescherming en de overdaad aan merelvoedsel. Pop accepteert de patiënt die toenadering zoekt zonder brutaal te zijn, volkomen.
Vanmiddag moet ik van Pop mee de brandgang in. Daar zien we de merel op anderhalve meter hoogte testvluchtjes maken. Dat was bijzaak, Pop wilde de dikke pluizige kat wegjagen die zich achter de boom had verstopt. Ik laat haar niet gaan. Op haar geblaf reageert de kat met op een sukkeldrafje wiegend met de dikke kont weg schrijden.
Van wat nu komt is YouTube waardig. Ik geloofde mijn eigen ogen niet. De merel maakt karateachtige trap bewegingen naar de kat. Kick links, kick rechts enzovoorts. De kat gaat plat op de grond met de pootjes onder haar lijf, blaast zich op en zwiept vervaarlijk met de staart. Ik houd mijn hart vast. Maar de merel heeft nog een appeltje te schillen met de kat en blijft heftige trapbewegingen maken. De kat had haar zo uit de lucht kunnen plukken. Hij deed het niet. Uit respect of uit spijtbetuiging voor het aangedane leed. Hij vertrok. De merel hipte naar ons toe. Pop was er stil van. Ik maakte een diepe buiging.