HET ZAKMES

 

Verderop in de straat stonden enkele bouwvallige arbeiderswoninkjes. Het gezin dat  er woonde had een teefje dat de hele dag over straat schooide. Ze keken er weinig naar om, hadden we het idee, evenals naar hun zoontje Jantje; een eersteklas schoffie. Na schooltijd slenterde hij steevast over het gangpad achter ons huis, terwijl dat voor hem feitelijk om was. Met zijn roestige rode zakmes kletterde hij langs de spijlen van de poort, wetende dat onze heetgebakerde keffer onmiddellijk aan zou slaan. Stond de hond eenmaal voor het hek dan hitste hij hem op door herhaaldelijk kst te sissen. Blackie, die toch al niet zo’n kindervriend was, werd steeds feller op Jantje die ik meer dan eens heb gewaarschuwd om het dier met rust te laten.

Ik had van te voren kunnen weten dat ik hiermee juist het tegenovergestelde effect zou bereiken. Ik weigerde echter pertinent om de hond de hele dag binnen te houden. Voor de zekerheid bond mijn man kippengaas tegen de afrastering. Het hielp niet. Jantje ging door met treiteren. Het was een kwestie van tijd voordat er wat zou gebeuren. Op een kwade dag was onze hond de pesterijen spuugzat. Hij zag zijn kans schoon toen Jantje zijn spichtige vingertjes door het gaas stak.

Het magere jochie gilde de hele buurt bij elkaar en zette het op een snikken. Ik snelde naar buiten met de verbandtrommel in de aanslag. De duim waarvan het topje loszat werd verbonden. Terwijl ik de beet bagatelliseerde maakte ik hem duidelijk dat het zijn eigen schuld was.

’s Avonds voelde ik me wat ongemakkelijk. Zou de vader van Jantje - een boom van een vent met een bierpens - wraak willen nemen? Ik zag hem er best voor in staat om een stuk worst met gif erin over het hek te gooien. Mijn man vertrok met lood in de schoenen naar het huisje van het slachtoffertje om onszelf aan te geven. Door het raam zag hij de vader onderuitgezakt op de bank hangen. Het teefje lag op de rugleuning met haar kopje vertrouwd op zijn schouder. Jantje zelf was in geen velden of wegen te zien.

De man reageerde schokschouderend op mijn mans relaas. Jantje had niets verteld en zat boven op zijn kamertje. Hij mompelde iets van 'die kleine etterbak zal het wel aan zichzelf te danken hebben' en 'hopelijk leert-ie het nou'. Het rode zakmes zou hij wel gejat hebben. Voor hij de deur voor het verbouwereerde gezicht van mijn man dichtdeed, wilde hij nog kwijt dat hun teefje ook niks van Jantje moest hebben, daarom lummelde ze meestal buiten rond.

FLOWERPOWER

 

Het was het tijdperk van de Flowerpower, blijheidvrijheid en love & peace. Omdat mijn moeders kinderwens in vervulling was gegaan, adopteerde mijn vader die liever een hond had gewild, toen ik naar de bewaarschool ging, een pup. Het werd een zachtaardige golden retriever. De hond en ik groeiden samen in een liefdevolle leefgemeenschap op. We pasten bij elkaar; zij de lankmoedigheid zelve, ik een dromerig bloemenkind. Of ik nou haar lange manen vlocht, bloemenkransen om haar nek hing of samen met haar theedronk, ze liet heerlijk met zich sollen. Ze was echt zo’n relaxte hond die je spreekwoordelijk driedubbel in de knoop kon leggen.

Op de middelbare school kreeg ik de kans om voor enkele maanden in het buitenland te verblijven. Het avontuur lokte, maar het idee om mijn stokoude Moon tijdelijk achter te moeten laten deed me pijn. Wat als ze ziek werd of dood zou gaan terwijl ik er niet voor haar kon zijn om haar te troosten? Mijn ouders drongen stevig aan dat ik moest gaan. Het was geweldig om jong en vrij te zijn en de wijde wereld te ontdekken; daar hadden zij als teenager echt van genoten.

Onderweg naar Schiphol werd Moon wagenziek. Althans zo leek het. Ze was al een paar dagen onrustig, maar dat weten we aan mijn naderend afscheid. We stopten op de vluchtstrook langs de snelweg om een luchtje te scheppen.  Het leek of ze een beetje opknapte. We kwamen in een file terecht. De toestand van Moon verslechterde rap. Het leken uren voordat ze op de behandeltafel in die afschuwelijke steriele ruimte lag. Ik hield haar vast en streelde zacht haar dun geworden vacht waarin ik zo vaak vlechtjes had geknoopt. Mijn golden stierf bij de dierenarts. Ik geloof heilig dat ze het voor mij heeft gedaan. Ik moest volwassen worden. De hond maakte het zo eenvoudiger voor me om wat tot dan toe mijn thuis was geweest, te verlaten. Mijn dierbare jeugd was abrupt voorbij. De volgende dag vertrok ik met een droevig hart richting the States. Ik zie mijn ouders nog samen innig verstrengeld in de vertrekhal staan. Hun kind en hun hond waren ze in een klap ‘kwijt’.

Op de Amerikaanse luchthaven stond mijn tijdelijke family me op te wachten. Ze hadden thuis een surprise voor me. Of het zo had moeten zijn. Ze hadden yesterday - de dag dat Moon naar de hondenhemel was opgestegen - een golden retriever uit het asiel geadopteerd.

ONOPGEVOED

 

Tot voor kort was ik de contente eigenaresse van een door de gemeente aangelegd geveltuintje. Het leek me heerlijk om in het voorjaar de jonge aanplant in bloei te zien staan. Na de plaatsing van een houten bankje kon het grote genieten beginnen. Een kat die meende dat ik 'dit geurig toilet' speciaal voor hem of haar had laten aanleggen deponeerde er vanaf dag één, elke nacht een drol. Na ongeveer een week kreeg deze geregeld gezelschap van een klein hoopje, dat zo te zien, door een minuscuul hondje werd geproduceerd. Je zag nooit wie het deed. Woest werd ik er van. Vanwege mijn overdreven poetsgedrag – ik schrob elke dag mijn stoepje met chloor – noemen buurtgenoten me stiekem Truus de Mier. Nou, ze hadden me beter een andere bijnaam kunnen geven, want ik ben zo vasthoudend als een pitbull als ik vind dat iemand zijn verantwoordelijkheid niet neemt. Toegegeven, ik ben van de oude stempel, maar het is mijn stellige overtuiging dat ik niet hoef mee te 'genieten van andermans hobby. Met een enkel plasje had ik rekening gehouden. Tenslotte is nog nooit een huis omgevallen van een straaltje urine.

Nauwkeurig hield ik vanachter de vitrage voorbijgangers met hond in de gaten. Na enkele dagen gepost te hebben, bleek de boosdoener een wit krullenbolletje dat door een jochie van een jaar of tien werd uitgelaten. Omdat het manneke me steeds te snel af was, belde ik zijn ouders. Naar eigen zeggen zouden zij, noch hun zoontje, dat ooit doen. De eerstvolgende keer schepte ik het drolletje in een boterhamzakje en stopte het met een begeleidend briefje bij de eigenaren van het hondje in de brievenbus. De tekst luidde: s.v.p. opruimen anders valt het hoopje de volgende keer zonder plastic in uw brievenbus. Het hielp geen sikkepit. Ondertussen had ik een uitlaatschema bijgehouden. Op het exacte moment dat het hondje voor mijn geveltuintje hurkte, opende ik de voordeur. Betrapt! Het hondje was zich van geen kwaad bewust. Hij kent immers de betekenis van het, in feite overbodige, rood omrande schildje 'verboden te poepen' dat ik tegen de gevel had getimmerd, niet. Het jochie kreeg subiet een knalrood hoofd. Tot mijn verbijstering raapte hij het hoopje met zijn blote handjes op en frommelde het in zijn broekzak. Als de wiedeweerga verdwenen ze beide uit het zicht, waarna ik ze nooit meer gezien heb. Na deze succesvolle actie ben ik zeer gemotiveerd om de eigenaar van de kat op te sporen. Vanaf morgen dut ik overdag en sta ik ’s nachts op wacht. U bent gewaarschuwd!

IK WIL EEN HOND

 

Ontelbare keren had ik in de tussenliggende jaren, met de neus tegen de etalageruit van de dierenwinkel gedrukt, verlangend staan kijken naar die doddige jonge hondjes in het immens glazen aquarium. Voor mijn tiende verjaardag zou ik, na jarenlang zeuren en drammen,  een eigen hondje krijgen. Voordat het echter zover was moest ik van mijn ouders een proef van bekwaamheid af leggen. Die bestond er uit dat ik een week lang op uitlaattijden door weer en wind moest wandelen. De test was voor mij kinderspel in vergelijking met de jaren die ik had gesmacht naar mijn eigen harige vriendje. Later zou trouwens blijken dat het eigenwijze beestje een afschuwelijke hekel had aan regen en dan absoluut geen poot buiten de deur zette. Ik heb zelfs nog een jasje voor het koukleumpje gefröbeld. Dat ik hiermee mijn tijd ver vooruit was, kon niemand toen bevroeden. 

Mijn ouders besloten dat het geen pup werd, maar een volwassen hond uit het asiel. Mijn vader haalde hem op met de trein. Intussen versierden mijn broertje en ik de woonkamer met kleurige slingers van crêpepapier. Op het enkelglas van de ruit schreven we in de wasem van onze uitgeblazen adem in spiegelbeeld ‘welkom’. Met roodgloeiende koontjes van opwinding zagen we mijn vader met de nieuwe aanwinst het kiezelpad op lopen. Eenmaal binnen liep het heel anders dan ik me had voorgesteld. De reebruine dwergpinscher besloot me geen blik waardig te gunnen en stoof meteen naar mijn moeder waar hij zijn toevlucht bij haar op schoot zocht. Mamma gilde zo hard dat ik dacht dat ze ter plekke een attaque kreeg. 

Tijdens die consternatie begreep ik eindelijk waarom mijn hondenwens pas zo laat in vervulling was gegaan. Mamma bleek panisch voor honden. Of de hond dit heeft aangevoeld, is nooit duidelijk geworden. Misschien was zijn vorige eigenaar een vrouwspersoon of had hij gewoon een hekel aan mannen? Kennelijk had hij bij mijn moeder terstond een gevoelige snaar geraakt en haar dusdanig ingepalmd dat ze over de schrik heen was. Hoewel de teleurstelling voor mij op dat moment groot was, was ik wel blij met het hondje en zeker met het feit dat mamma nu over haar vrees voor honden heen was. Zij werden vrienden voor het leven en ik … mocht hem uitlaten.

IN DE BAN VAN DE RING

 

Onze interieurverzorgster deed haar werk voortreffelijk, maar ze lamenteerde voortdurend waardoor eigenlijk niemand haar serieus nam. Totdat ze een rashondje nam. Met haar had ze grootse plannen. Alle aandacht die men nooit aan haar geschonken had, zou de Cairn Terriër wel krijgen. In eerste instantie vonden we het heel fijn voor haar dat ze een uitlaatklep had gevonden, totdat er al snel akelige zaken gingen spelen. Na de eerste show waar de hond zich slechts kwalificeerde voor een G, was ze hevig teleurgesteld. Vastberaden, bijna obsessief, om van haar Cairntje een kampioen te maken, moest het arme hondje een operatie aan haar staartje ondergaan. Met het staartje was qua gezondheid niets mis, maar volgens de keurmeester stond het in een vreemde boog. 

Bij een volgende tentoonstelling kreeg het hondje weer een G. Ook het tweede keuringsrapport was keihard. Om aan het gedroomde schoonheidsideaal te voldoen, bezocht ze wederom een vaag adresje waar het staartje door een kwakzalver opnieuw gebroken en gespalkt werd. De ijdeltuiterij liep uit op een deceptie. Dit hondje zou nooit aan de gewenste rasstandaard voldoen, luidde het vernietigende commentaar. In plaats van gewoon te genieten van haar inmiddels bedeesde hondje, kon het beestje vanaf die tijd in haar ogen niets meer goed doen. Sprak ze voorheen nog liefdevol over haar en was ze altijd bezig om haar mooi te maken, nu werd er lelijk tegen haar gedaan en werd ze verwaarloosd. 

Hier neemt het leven een onverwachte wending. Onze poets kreeg een trieste diagnose: bij haar was een nare ziekte geconstateerd. Ze leek opgelucht, nu ze wist dat ze iets mankeerde en daardoor volop in de belangstelling stond. Onomwonden gaf ze toe dat het hondje stante pede weg moest. De driejarige Cairn Terriër belandde diezelfde dag nog bij mensen die niets om uiterlijkheden gaven en waar ze helemaal zichzelf mocht zijn. Na enkele weken was het dankbare ‘krijgertje’ levendig genoeg om kattenkwaad uit te halen; haar getroebleerde verleden had ze helemaal achter zich gelaten.

HERSTELOPERATIES

Eenmaal per jaar reed hij met zijn glimmende praalwagen, een somptueuze camper, de doodlopende straat in waar hij tijdens de zomermaanden een onopvallend pied-à-terre bewoonde. Hier revalideerden de elders geopereerde windhonden en hier konden ze tot rust komen. De rest van het jaar verbleef de zongebruinde excentrieke filantroop in het buitenland. Tijdens wandelingen ontmoetten we de zelfbenoemde arts vergezeld van zijn strompelende Spaanse kneusjes weleens. De fragiele honden gedroegen zich schichtig. Vanwege dat en de bandages informeerden we naar hun toestand. Hij fluisterde ons identieke, bijna ongeloofwaardige verhalen over verschillende honden in: het betrof voormalige racers die hij gered had van een gewisse dood. Waarom ze allemaal aan hun poten geopereerd moesten worden, bleef een onuitgesproken raadsel. 

Doordat de man gebrekkig Nederlands sprak kreeg je nooit een bevredigend antwoord op je voorzichtig gestelde vragen. Menigmaal zag je eenzelfde hond terugkeren met meerdere operatielittekens. De zorgzame man deed altijd heel meelevend tegen de honden en niemand zocht er iets achter. Totdat een buurvrouw op haar vakantieadres een opsporingsbericht in de krant zag staan met een foto van de man die zich ooit aan ons had voorgesteld als cosmetisch chirurg van een buitenlandse privékliniek. Er werd niet gerept over wat de man op zijn kerfstok zou hebben. Alleen dat hij wegens verdachte fraude werd gezocht. Betrof het hier ongeoorloofde praktijken in de financiële sfeer of oefende hij wellicht een beroep uit zonder de benodigde papieren? En hoe zat dat met de windhonden die hij uit liefdadigheid behandelde? Waren dit terechte medische handelingen en had hij zelf het scalpel gehanteerd? In plaats van antwoorden, rezen er alleen maar meer vragen die onbeantwoord bleven. De man en zijn hondse patiëntjes keerden nooit meer terug naar het intussen in verval geraakte ‘kuuroord’. Voor onze gemoedsrust en in het belang van de honden gunnen we hem het voordeel van de twijfel. Tenslotte is iemand pas schuldig als hij veroordeeld is.

STAMBOOMPUPS

Tegenwoordig neem je als capabele eigenaar adequate voorzorgsmaatregelen tegen een ongewenste zwangerschap.  En stamboomnestjes worden sowieso gepland en aangemeld. Het is de bedoeling dat een passend paartje voor nageslacht zorgt met de juiste genen. Wij waren daarom zeer verguld met de vraag van de voorzitter van onze rasvereniging of ons reutje een van zijn teefjes wilde dekken. De uitverkorene werd onderzocht, geröntgend en gezond verklaard. Het feest kon beginnen.

Beide hondjes waren zeer gesteld op elkaar. Het was vertederend om te zien hoe de kleine Lord zijn aanstaande tijdens de loopsheid romantisch het hof maakte. Beiden waren beginners op het liefdespad. Ze hadden wel al wat oefenslagen gemaakt, maar echt ingegaan op zijn avances was ze nog niet. Toen het exacte tijdstip voor de dekking bleek aangebroken, was het echter meteen raak. Onze onervaren reu stond zijn mannetje. Bijna zaten ze, met de robuuste tuinpoort tussen hen in, aan elkaar vast.

Na korte tijd groef Contessa vanuit een soort oergevoel een nestkuil in de tuin. De echo bij de dierenarts bevestigde dat wat we al wisten: ze was zwanger. Uiteindelijk koos de aanstaande moeder toch voor de comfortabel ingerichte garage als kraamkamer. Exact op de 61^e dag werden de pups geboren. Lord kweet zich uitstekend van zijn taak als kersverse paps en steunde haar tijdens de bevalling. Contessa gaf hem elke keer een snauw als ze een wee kreeg, alsof ze hiermee wilde aangeven: ‘Jij bent medeplichtig hier aan.’

De kraamtijd was een intensieve, gezellige tijd. Wij, als eigenaren van het reutje, verkeerden in de luxe positie dat we geen slapeloze nachten kenden. Wij waren er om de pups met alle leuke kanten van het leven te laten kennismaken. Hen werd een solide basis en een uitgebreide socialisatie meegegeven. Alles verliep volgens het boekje. Veel te snel waren de puppyweken voorbij en werden de nieuwe aanwinsten, die allemaal van te voren besproken waren, door de respectievelijke eigenaren opgehaald.

Contessa en haar baasjes konden na al die drukte wel wat rust gebruiken. Pas na een hele poos besloten we om weer eens een bezoekje te brengen aan Lords gemalin. Toen we de overbekende afslag naar het dorp namen, kreeg Lord onmiddellijk de bibberitus. Zijn hele lijfje trilde van opwinding aan de herinnering van die indrukwekkende gebeurtenis. We begrepen hem volledig. De kleine Lord zou best met Contessa op herhaling willen.

DEELHOND

(Te) vaak belanden honden in het asiel door de verhuizing van hun bejaarde eigenaren naar een verzorgingstehuis. Ons toekomstig buurhondje bofte. De werkende zoon ontfermde zich goedbedoeld over het zwarte keffertje met de grijze snuit. Op het oude bastaardje was nog het meest de beschrijving 'kruising labrador/whippet' van toepassing. Het beestje was niet gewend alleen te blijven. Het gevolg was dat we de hele dag getrakteerd werden op wanhopig gekef. Tegen het einde van de middag had hij zijn keel schor geblaft en had ik buikpijn uit medelijden. In die tijd werkte ik thuis aan mijn afstudeerproject. Voor beide partijen was dit onaangenaam. Het arme hondje voelde zich eenzaam en verlaten, en ik kon me niet concentreren. 

In plaats van te klagen vroeg ik of het blafmachientje overdag niet gezellig bij mij in huis mocht. In eerste instantie leek het de buurman geen goed idee. Hij vond het vervelend om van zijn werk thuis te komen en niet verwelkomd te worden door het hondje. ‘Vond hij het niet egoïstisch om daar het hondje voor te laten lijden? Het hondje moest trouwens toch worden uitgelaten. Time sharing zou een ideale combinatie voor alle betrokkenen zijn.’ Met deze steekhoudende argumenten en de belofte het hondje ruim van tevoren terug te brengen, ging hij overstag. 

Zo gebeurde het dat ik overdag gezelschap kreeg van het koddige keffertje. Twee jaar lang was dit een geweldige oplossing voor iedereen. De buurman werd bij thuiskomst enthousiast begroet door een blij hondje. Ik kon ongestoord doorwerken en vond ontspanning door tussen de middag een fikse wandeling met het hondje te maken. We amuseerden ons kostelijk samen en raakten danig aan elkaar verknocht. Onverwacht kwam de buurman schoorvoetend met de mededeling dat het bedrijf waar hij werkzaam was, verhuisde. Hij zou binnen enkele weken samen met zijn hondje naar een andere stad vertrekken. Ik had intussen mijn bul gehaald en meteen een baan aangeboden gekregen. Ik had de buurman nog niet durven vertellen dat ik binnenkort geen tijd meer zou hebben om op zijn hondje te passen. Dat probleem was daarmee opgelost. Maar zou de kleine senior op zijn nieuwe adres net zulke begripvolle, hondvriendelijke buren treffen die de voordelen van parttime hondenbezit konden waarderen?

VALENTIJN

over de baasjes van Pop de Hond; zit er toch nog een hondje in deze blog!

Verstokte scandinoir kijkers zijn we. Spannende thrillers of gitzwarte comedy’s, geen gezwijmel voor ons nuchterlingen. In december blijft Hjem til jul oppoppen bij het Netflix. De komisch romantische Noorse serie verhaalt over de 30-jarige Johanne, een alleenstaande verpleegster die zich uitstekend redt, maar waarvan de familie meent dat ze toch aan de man moet. Komische verwikkelingen en gevatte romantiek met als cliffhanger een giga bos rode rozen die bezorgd wordt. Met haar naam erop, maar zonder afzender. 

Valentijn valt vroeg dit jaar! De bel gaat. Ik open de deur. De overbuurman speelt overtuigend voor de bezorger die nergens van weet en me zelfs op het verkeerde been zet. Hij vraagt of ik jarig ben. Het liefdesboeket in zijn armen bevat naar schatting zo’n 100 baccara’s. Dan word ik wel heel snel oud!

W. ontkent alles, zelfs dat hij zijn eigen handschrift heeft vervalst. Ik kan geen andere afzender bedenken. Ik bel zelfs de bloemist die ook in het complot blijkt te zitten achteraf. Een anoniem iemand heeft voorpret en wij hebben dikke lol over de vermoedelijke afzender en zijn reden. Telkens word ik met een kluitje in het riet gestuurd. Wanneer het onderwerp 'stalker' op de proppen komt, vindt de afzender het welletjes. 

Per app ontvang ik DE foto van Johanne met het liefdesboeket in haar armen en de zin: jeg elkser dig. Natuurlijk kwam de bos van mijn lieffie. Deze bos vaagt het vorige boeket (de uit de auto geplukte anemoon decennia geleden) volledig van de kaart. Hjem til jul (thuis met kerst)? Ik kan de serie iedereen van harte aanraden;-)

BOERENFOX

 

Het was een flink eind tippelen naar de kern van het dorp. Daar aangekomen besloot ik om een momentje uit te rusten en nam plaats op het houten bankje rondom de oude eik. De hond vlijde zich aan mijn voeten. Een struise dame van vergevorderde leeftijd passeerde ons en keek vertederend naar de hond. Ze stopte en aaide hem. ‘Lang geleden had ik ook zo’n lieve hond, maar nu ben ik daar te oud voor’, sprak ze.

Ze vroeg of ze even mocht aanschuiven. Voordat ik überhaupt antwoord kon geven, zat ze al keuvelend naast me. Ze bleek een kleurrijk verhalenvertelster te zijn. Vroeger had ze  in het zuiden van het land een dorpscafé bestiert. Een stamgast had op een dag een boerenfox gevonden en die meegebracht. Hij kon haar zelf niet houden. ‘Laat het beestje maar hier’, had ze gezegd. ‘Ik vind er vast wel iemand voor.’

Het tonnetjesronde hondje zorgde in het drukke etablissement voor extra gemoedelijkheid. ‘Ik raakte al rap aan haar verknocht en noemde het aanhalerige teefje: Trixi. We hadden nooit tijd om haar uit te laten. Dus glipte ze geregeld met een vertrekkende bezoeker mee naar buiten. Meestal bleef ze kort weg, die uitzonderlijke keer verdween ze een hele nacht. Aanvankelijk hadden we helemaal niet in de gaten dat er een bevalling aanstaande zou zijn. Totdat ik, zo’n twee maanden later, diep in de nacht mijn bed opzocht. Daar lag ze met een flink aantal pas gebaarde hondjes in alle maten en kleuren die, zo te zien, nooit van een en dezelfde vader konden zijn. De hele zoogtijd wilde ze niet verplaatst worden en heb ik op een matras langs het bed geslapen. Op het moment dat de pups groot genoeg waren, hebben we ze met mand en al in het café verpatst. Ze gingen als warme broodjes over de toog.’

‘Trixi raakte later nog een keer drachtig en daarvan hebben we er zelf eentje gehouden voor als zij er niet meer zou zijn. We noemden haar Antonia; een verbastering van de heilige Antonius. Antonia was het evenbeeld van haar moeder plus dito in doen en laten, daarom werd haar roepnaam al snel Tonneke. De hele geschiedenis herhaalde zich van voren af aan. Ach ja, toen ging dat allemaal anders’, zuchtte ze weemoedig. Ze sprong pardoes op, bedankte me voor het gezellige gesprek en liet ons beduusd achter …

BOTER BIJ DE VIS

 

Twee brave witte herdershonden, broer en zus, woonden samen in een kast van een huis. Beiden waren matige eters. De hele dag stond er, voor elk van hen, een volle voerbak in de bijkeuken klaar. Mondjesmaat werd er wat van gehapt. Ondanks dat ze weinig aten, waren ze redelijk op gewicht. Dat kwam doordat de intelligente honden allerlei handigheidjes onder de knie hadden. Zo werd Mindy ervan verdacht dat ze deuren kon openen. Ze ging zelfstandig van binnen naar buiten, en omgedraaid. Je zag nooit hoe ze het deed, maar het gebeurde toch. In de nacht - zo zou pas veel later duidelijk worden - werd de goedgevulde koelkast geplunderd door de twee partners in crème. Favoriet bleek achteraf een pakje echte boter. Bizar, want ernaast lag dikwijls zalm, haring of paling. Daarom viel het eerst niet op en dacht de eigenaresse van het duo dat ze Alzheimer light had; wéér vergeten boter bij Appie mee te nemen. Alle deurklinken inclusief die van de provisiekast werden omgedraaid. Op de koelkast kwam een slot. 

Mindy overleed in diezelfde week. Na haar heengaan werd er niks meer geroofd. En Mork viel hongerig op de brokken aan en nam qua omvang toe. Raar, want ze hadden gedacht dat hij uit verdriet juist nog minder zou gaan eten. Toen de pakjes boter zich in de koelkast gingen opstapelen begrepen ze waarom. Mindy was de handlanger van Mork geweest. Hij was dol op boter en zij kon eraan komen. Vermoedelijk was hij daardoor zo snel verzadigd geraakt, waardoor hij verder weinig honger had gehad. Een andere oorzaak voor zijn slanke lijn zou de chronische diarree kunnen zijn, veroorzaakt door het smeuïge smeersel. Nu was het zaak om uit te vinden welke stiekeme vaardigheid hij beheerste en verruild had voor het openmaken.

LEENHOND

 

De leenhond tijdens de avondklok in coronatijd, het moet niet gekker worden. Een variant op de tv-programma’s baby te huur en puberruil hebben we ooit zonder het zelf te beseffen, bedacht. Het leek ons leuk, een hond, maar we hadden geen idee of wij er geschikt voor waren. We mochten de hond van vrienden een weekje lenen terwijl zij op vakantie gingen. Mooi geregeld, toch. Voor het kittige aerodynamische gevormde hondje dat wel iets weg had van een whippet, lieten ze slechts één worst en een geringe afgepaste hoeveelheid brokjes achter. Het was de bedoeling dat we daar elke dag twee plakjes van afsneden plus hem welgeteld tien brokjes gaven. Dat was zijn complete maal. We moesten plechtig beloven dat de hond echt niks anders kreeg. Hij zou nergens om vragen, want hij was geen extraatjes gewend.

Arme hond, dachten we, maar wij hadden er geen verstand van. Daar ging het ook op mis. ’s Avonds op de bank met een bakje chips konden we de begerig kijkers niet weerstaan. Tijdens het eten lieten we stiekem wat voor hem op de grond vallen. De hond lustte alles en wilde alles. Zeg nou zelf: wat kon er nou helemaal in een week gebeuren? Zijn baasjes vierden tenslotte vakantie, mocht hij dan niet verwend worden?

Zo werd het van kwaad tot erger. Het zwarte hondje veranderde in een onuitstaanbaar koekiemonster. Hij bedelde, piepte en gromde als we hem niet snel genoeg iets toebedeelden. Dus gaven we hem meer, meer meer, zolang hij maar stil en tevreden was. Bij hun terugkeer geloofden de eigenaars hun eigen ogen niet. Wat hadden we gedaan met hun ranke, slanke hondje? Hoe kon hij in een week tijd zoveel aankomen? We moesten met de billen bloot. Ja, we hadden ons volledig door hem laten manipuleren. Het was overduidelijk: voor deze test waren we finaal gezakt.

DRENTSE PATRIJSHOND

 

Na meerdere ontmoetingen begreep ik pas dat de gepensioneerde onderwijzeres haar hond op dat moment uitliet. Haar tegendraadse Drentse Patrijshond zag je nooit. Zij struinde meestal langs de houtwallen op zoek naar fazanten. Hoe ze dan wist waar haar hond zich bevond, vroeg ik haar. ‘Dat hoef ik niet te weten’, antwoordde ze. ‘Hij moet mij in de gaten houden en niet andersom.’ Verloor de hond haar uit het oog omdat hij op een bepaalde plek te lang had gedraald, dan volgde zij onverdroten haar weg en liep doodgemoedereerd naar huis.

Het was ruim na sluitingstijd toen we die bewuste dag met de auto langs de buurtsuper reden. Naast de gesloten ingang zat een van de kassameisjes op een muurtje met de ons bekende jachthond half op schoot. Hier was iets niet in de haak en we draaiden de parkeerplaats op. Het meisje vestigde haar blik hoopvol op ons. ‘Is dat Medja?’ vroegen we. Het meisje knikte. Tussen de middag had zijn bazin er boodschappen gedaan. De hond had zij naast de entree gestald. Doordat zij via de openstaande magazijndeur het pand aan de zijkant had verlaten, was ze gladweg vergeten de hond mee te nemen. Die zat nog steeds trouwhartig te wachten.

De filiaalmanager was allesbehalve een hondenliefhebber en wilde de politie bellen, maar het winkelmeisje had zich vrijwillig aangeboden om zich over hem te ontfermen. Mevrouw was een vaste klant en woonde in de buurt. Ze moest intussen vast gemerkt hebben dat ze haar hond vergeten was. Nu zat de dierenvriendin hier al uren en wist niet wat te doen. Tot haar grote opluchting besloten we Medja mee te nemen om hem thuis af te leveren. Door het raam zagen we het gezin gezellig aan tafel zitten. Onvoorstelbaar dat ze konden eten terwijl de hond kwijt was. Ongeïnteresseerd hoorden ze ons verhaal aan en bekenden dat ze de hond eigenlijk nog niet hadden gemist. ‘Waarom we al die moeite hadden gedaan. De zelfstandige hond wist drommels goed de weg naar huis!’ Medja kwispelde blij, maar niemand besteedde aandacht aan hem. We aaiden hem nog een laatste keer over zijn bol.

*Medja was een teef, maar de eigenaresse vond dat een hond een mannetje is.

SELFSERVICE

Aan de kant van het kanaal treffen we een slapende gladharige foxterriër op een stuk zeil naast een handkarretje. Ze is vastgebonden met een stevig touw en moet in feite het dure visgerei bewaken. Ze behoort aan een visser die een eind verderop met zijn hengel in de weer is. De man heeft het hondje cadeau gekregen van zijn werkgever die met een nest jongen zat opgescheept. Och, je hebt er goed gezelschap aan. Het teefje blijkt een temperamentvolle tante. Het lijkt me voor de fox enorm leuk om een hele middag langs de wallenkant te vertoeven waar van alles te zien en te beleven valt. Meestal wil ze helemaal niet mee, vertelt haar baas, ze houdt meer van rust en warmte. Als ik haar niet aan de ketting leg is ze zo verdwenen. 

Vooral als ze het te frisjes vindt, loopt ze gewoon naar huis. Of als er iets in de struiken ritselt. Een konijntje … en hup weg is ze. We wonen vlakbij, maar ze steekt gewoon in haar uppie een drukke verkeersweg over. Als ik tegenwoordig mijn visspullen klaar zet, weet ik precies wanneer die kleine heks geen zin heeft om mee te gaan. Ze verstopt zich onder het bed en blikkert met haar scherpe tandjes. Dan laat ik haar liggen. Bij thuiskomst tref ik een warm bed en omgewoelde dekens aan. Zij kijkt me met een onschuldige blik vanuit haar mandje waar ze zogenaamd de hele middag in heeft gelegen (jaja) aan.

BRONCO BILLY

 

Het jonge stel vond de Duitse herder toen ze hun eigen Mechelaar uitlieten in het bos. De vacht van het oude beest zag er onverzorgd uit en hij was vel over been. Met lekkertjes konden ze de schuchtere hond mee naar de auto lokken. Hun eigen hond mocht voor deze speciale gelegenheid voorin, de vondeling voegde zich met een van de baasjes op de achterbank. Thuis belden ze meteen alle relevante telefoonnummers, nergens bleek de hond als vermist opgegeven. Omdat de lieve hond, die ze inmiddels Bronco hadden genoemd, geweldig kon opschieten met hun eigen hond mocht hij blijven. Alles beter dan een verblijf in een kil hok van het regionale asiel.

Best lang verbleef de hond al bij hen. Dankzij hun toewijding was hij weer opgefleurd en redelijk aan gewicht bijgekomen. Billy en Bronco gedroegen zich als lievelingsbroers. Het stel geschatte de kans dat zich nog iemand voor de herder zou melden heel gering in. Blij toe.

Totdat een lallende Duits sprekende man, aan de telefoon hing. Op onbeleefde toon vroeg hij of hun Duitse herder bij hen verbleef. Hadden ze maar ontkend. Hij eiste zijn ‘undankbares Stück Mistvee’ terug. Pas na een week verscheen een naar alcohol riekende bejaarde man aan de deur. De negenjarige waakhond was uit de buitenkennel op hun sloperij ontsnapt waar hij sinds zijn puppytijd zat opgesloten. De hond had hij direct als vermist opgegeven. Door het gebrek aan grensoverschrijdende samenwerking tussen de asielen, wist hij pas sinds kort dat zijn hond gevonden was. Het was vreselijk om te zien hoe angstig de herder op zijn ongevoelige baas reageerde. Het stel bood de baas geld, veel geld. Steekhoudende argumenten om de hond bij hen te houden werden genegeerd Hij weigerde de hond af te staan. Er werd met de instanties gebeld: ze waren wettelijk verplicht de hond mee te geven. Ze konden niets anders. Met een droef hart gaven ze de hond mee. De aangeboden mand en speeltjes hoefde de man niet: hij was maar een hond. Nooit zijn ze meer langs geweest. Hem zien en niet kunnen helpen zouden ze onmogelijk kunnen verdragen.

HONDENUITLAATSERVICE

Er bestaan uitlaatservices en hondencrèches met de meest ludieke namen. Onze dobermann werd tweemaal in de week opgehaald door de uitlaatservice die gewoon hondenuitlaatservice met daarachter de plaatsnaam heet. Duidelijk en doeltreffend. Ik werkte tijdelijk extra dagen vanwege zwangerschapsverlof van een collega, waardoor ik minder tijd voor onze Dobey had. Zo’n dogwalker is dan echt een uitkomst. Dobey zat de betreffende morgens stipt op tijd  kaarsrecht en vol verwachting bij de voordeur. Het busje hoorde hij al aan komen voordat het de bocht om reed. Hij trilde over zijn hele lijf en maakt zachte piepgeluidjes van opwinding. 

De uitstapjes met het hondenroedel vond hij geweldig, niet in de laatste plaats omdat zijn allerliefste vriendin Daffy ook van de party was; die twee waren acht poten op één buik. Nadat ik weer mijn normale dienst ging draaien, was de uitlaatservice niet meer nodig en liet ik hem zelf weer uit. Ik dacht dat hij wel opgetogen zou zijn, omdat het vrouwtje weer vaker thuis was. Niets bleek minder waar. Dobey bleef hardnekkig en lijdzaam op de bewuste afhaaldagen voor de deur wachten. Blijkbaar vond hij de groepsuitjes veel leuker dan samen met zijn vrouwtje op pad gaan. Hij miste zijn vriendjes en keek elke keer zo beteuterd dat we besloten om eenmaal in de week de service aan te houden. Ik heb nog nooit zo’n blije hond gezien, toen hij na een week van afwezigheid weer werd afgehaald. Je zou er als liefhebbende bazin bijna een minderwaardigheidscomplex van krijgen.

BOER ZOEKT VROUW

Wanneer je een gesprekje aanknoopt met een voorbijganger in het wild gaat het in negen van de tien gevallen over de hond. Jarenlang maak je een praatje, maar eigenlijk weet je niets van die ander, behalve de naam van de hond.

HIJ

Hij, schuchter, boer-zoekt-vrouw type kreeg het nooit eerder voor elkaar om er verzorgd bij te lopen. Zijn standaard wandeluitrusting bestond uit groene rubberlaarzen, een stoere cargobroek en afhankelijk van het seizoen een al dan niet gevoerd houthakkershemd. Hij vond het onbelangrijk hoe hij erbij liep, als het maar praktisch was. Nu de vrijgezel verliefd is, is er een kentering zichtbaar. Zijn garderobe is nog steeds van het soort eenvoudig-te-wassen, maar hij verruilt vaker zijn besmeurde broek voor een schone versie. Alleen zijn warrige coupe cavia laat zich, behalve door een gebreide muts, onmogelijk temmen.

Zijn krullerige hond verliest hij zo nu en dan uit het oog. Het beest heeft het schijnbaar nodig om van bestaande paden af te wijken en in de struiken te verdwijnen. Toch houden ze elkaar via lichaamstaal in de gaten. Hij hoeft slechts eenmaal te fluiten en zijn hond meldt zich bij hem. Wildemans neemt logischerwijs een half bos mee naar huis en modderbaden zijn een regelmatig terugkerend spektakel.

Hij over haar

Zie ik haar lopen, dan smelt ik, en mijn dag is helemaal goed. Sinds ik haar vorig jaar voor het eerst zag ben ik in stilte smoor op haar. Soms maken we vluchtig oogcontact en volgt er een kort knikje bij het passeren. Meestal lijkt ze in gedachten verzonken of luistert ze naar haar iPod. Ze is altijd alleen en dat geeft me hoop dat ze nog ongebonden is. Soms jut ik mijn hond wel eens op om naar haar hondje toe te gaan om zodoende een ongedwongen aanknopingspunt voor een gesprek te hebben. Maar nadat hij de eerste keer direct door het teefje werd afgesnauwd, ontwijkt hij haar liever door met een grote boog om haar heen te lopen. De ontluikende lente biedt een sprankje hoop op een kennismaking. Haar teefje is tijdens haar loopse periode hevig geïnteresseerd in andere reuen. Mijn hond is meer kerel dan ik. Het zou fijn als onze honden ons op zo’n moment nader tot elkaar zouden brengen. Beter dan een geforceerd praatje aanknopen dat op niets uitloopt. Dan ben ik een illusie armer in de wetenschap dat ze onbereikbaar zal blijven.

ZIJ

Zij, bevallig en innemend, eigenaresse van een chique boetiek, wordt vergezeld door haar elegante hondje. Beide zien er altijd tiptop uit. Nooit zet zij een stap buiten de deur zonder de perfecte make-up, haar haren nonchalant en toch in model. Elke dag draagt ze een andere smaakvolle combinatie die als gegoten om haar ranke lijfje zit. Haar smetteloze lichte laarsjes lijken zo uit de winkel weggelopen - hoe houdt ze die toch zo schoon? Geen enkel modderspatje, grasvlekje ontsiert haar onberispelijke kleding. Nooit heeft ze een onordelijk windkracht-elf-kapsel. Ze is zich onbewust van haar omgeving en kijkt zelden om zich heen. Zij en haar hondje hebben slechts oog voor elkaar. Haar kittige hondje tippelt gracieus in hetzelfde vlotte tempo naast haar, eveneens zonder iets of iemand een blik waardig te gunnen. Toegewijd en keurig in de pas. Ze is afstandelijk op een charmante manier. Het rechtopstaande strikje in haar schattige kuifje staat nooit scheef en het dessin ervan is aangepast aan de stof van haar jurkjes.

Zij over hem

Tijdens mijn wandelingen kom ik zelden iemand tegen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik er niet zo op let. Ik ben geen praatjesmaakster. Gewoonlijk luister ik op mijn iPod naar de teksten van liedjes die mijn lieve man aan mij stuurt. Hij verblijft helaas voor zijn werk langere tijd in het buitenland en laat door deze muzikale berichtjes weten dat hij van ons houdt. We missen hem heel erg. Dotje steunt me door dik en dun en alleen door haar sla ik me door de eenzaamheid heen. Aan contact met andere honden heeft mijn allessie absoluut geen behoefte aan. Het enige dat zij wil is: vooruit. Zou ik stil blijven staan om een praatje met iemand maken, dan zou ze door meerdere schelle kefjes, duidelijk te kennen geven dat ze liever heeft dat ik doorloop. Soms kom ik een haveloze plattelander tegen. Ik dacht aanvankelijk dat hij alleen rondstruinde en vond hem best een beetje griezelig. Sinds kort weet ik dat er een soort zwerfhond bij hoort. Die is meestal overal en nergens. Het is alleen oppassen geblazen als Dotje haar loopse periode had. Ik weet niet waar ze het vandaan haalde, maar plots vond ze Zwieber dan heel aantrekkelijk. Om dat soort escapades hoef ik me trouwens geen zorgen meer te maken, want ze is onlangs gesteriliseerd.

TONTO

 

Samen met haar broer werd de Podenco Ibicenco ingevlogen vanuit Spanje. Haar nieuwe eigenaars haalden het jonge teefje van het vliegveld. Het stel vond de hond, die via dezelfde stichting werd aangeboden, vooral mooi en zielig. In de Spaanse opvang noemde men haar Tonto (Spaans voor dom gansje) omdat ze lichtelijk onnozel was en geen enkele passie voor de jacht aan de dag legde. Het leek hen een gemakkelijke zachtaardige hond die goed in hun drukke warme gezin zou passen. Bovendien was dit haar laatste kans, anders zou ze in een van de regionale perreras worden gedood, dus ze deden ook nog iets goeds door zo’n pechvogel te nemen.

Het is een huishouden van Jan Steen waar Tonto terecht komt. Een pasgeboren baby en een peuter die net lopen heeft geleerd, zijn er de oorzaak van dat ze, dag in dag uit, slechts korte ommetjes langs de kinderwagen maakt. De rest van de dag vertoeft ze achter het venster waar ze verlangend naar het tegenover gelegen park kijkt. Is het nieuwsgierigheid en wil ze zo onderdeel zijn van alles wat er om haar heen gebeurt, of zou ze daar graag dollen met de aanwezige honden. Haar sprongkracht heeft ze nog nooit kunnen benutten. Tot… ze op een dag haar kans schoon ziet en via de afvalcontainer, die anders altijd tegen de zijkant van het huis staat geparkeerd, over de extra verhoogde tuinmuur kan klimmen. 

Net als ze de vrijheid tegemoet wil springen, loopt haar baas de brandgang in. Pech voor haar, gelukkig voor hem; een ontsnapte Podenco haal je niet een-twee-drie in. Omdat hij ook wel begrijpt dat ze te weinig beweging krijgt, neemt het gezin nog een Spaans weeshondje op: een dikkerdje dat de nodige actie kan gebruiken om af te vallen. De bedoeling is dat ze elkaar bezighouden. Maar het nieuwe, bedaarde stiefzusje is lui en gaat niet op haar speluitnodigingen in. Nu zitten ze meestal samen achter het raam: zusje kogelrond en tevreden, Tonto hopend op andere tijden.

BARDOTJE

 

De koppige Bordeaux dog had in haar eerste levensjaar al drie baasjes versleten. Lag het aan haar? Bleef zij door haar raadselachtige ietwat arrogante houding onbegrepen? Of was het te wijten aan de voormalige mannelijke eigenaren die ondoordacht een bovenmaatse kolos waaraan speciale voorwaarden verbonden zijn, aanschaften?

De joviale asielmedewerkster kon het niet over haar hart verkrijgen om de hond voor de tigste keer te bemiddelen en nam haar zelf in huis. De dog was zo in de war geraakt door al die verschillende thuissituaties dat zij opnieuw opgevoed moest worden. Vanwege dat kleutergedrag noemde ze haar schertsend: BéBé. Ze beloofde plechtig dat ze haar nooit in de steek zou laten en creëerde rust en stabiliteit. 

BéBé bleek een gecompliceerd geval dat nooit geleerd had om op een aanvaardbare sociale manier met andere honden om te gaan. Op korte termijn werd dat probleem ondervangen door het grote erf dat zij ter beschikking had. Sloeg de verveling toe dan sjouwde BéBé triomfantelijk met alle roerende goederen die rondslingerden: de gieter werd in afzonderlijke onderdelen op de vreemdste plaatsen teruggevonden. De was haalde ze van de droogmolen en ze sleepte die overal naar toe. Ze was druk, prominent aanwezig en vroeg ontzettend veel aandacht. Het was om gek van te worden. Maar de nieuwe eigenaresse zou en moest volhouden, dat had ze immers gezworen.

Omdat BéBé visite wantrouwde en bovendien weinig respect toonde voor andermans lijf en leden verbleef ze bij bezoek in de buitenkennel. Tijdens een verjaardag kwam een kennis eerder dan verwacht de plaats opgelopen. BéBé die nog vrij rondliep sprong hem omver, het meegebrachte boeket knakte hopeloos tussen hen in. De kennis pikte de toestand adequaat op en stoeide met haar. Tijdens het feestje bleef de hond dicht bij hem in de buurt. Ze poogde zelfs meerdere malen bij hem op schoot te zitten. Hij noemde haar liefkozend ‘mijn Bardotje’. Ze voelden elkaar als twee druppels water aan. Hij vroeg of ze een paar daagjes mocht komen logeren. Dat mocht. De dog kwam nooit meer bij de (stiekem opgeluchte) asielmedewerkster terug. BéBé sleet de rest van haar heerlijke hondenleven in volle tevredenheid aan de zijde van de vrijgezelle man. 

SCANDIA

Niet in de prijzen, Pop wel in the picture 

als Scandia banner op Facebook

Van de in grote getale ingezonden foto's, 

stuurde Scandia alle leden een prachtige mozaïekkaart.

De terechte winnares was blije BU Sita

Op Facebook zijn alle ingestuurde foto's te bewonderen.

Wat hebben we prachtige spitsoren en wat genieten we samen.

APPORTEREN KUN JE LEREN

Ooit schreef collega Elian Hattinga van 't Sant een reeks artikelen over apporteren in het tijdschrift Hondenmanieren met de titel: apporteren kun je leren. Katur en Skip hadden geen handleiding nodig. Pop is  geenszins van plan zich te laten 'drillen'. Heel geraffineerd, want als je eenmaal apporteren kan, word je voor van alles en nog wat gevraagd te werken. Zoeken, oppakken, terugbrengen en loslaten. De losse onderdelen heeft ze onder de knie, voor het combineren van het totaalpakket is Aaipoes gewoon te lui. Voertjes  inzetten als motivatie is aan Pop niet besteed, haar dagrantsoen krijgt ze toch wel binnen ... en anders vangt ze een extra muisje.

Wat Pop op eigen houtje heeft verzonnen, is 's avonds voor het slapengaan een pluche beest uit de speelgoedmand in de achterkamer mee de trap opslepen. We vragen ons nog steeds of wanneer dit is ontstaan en waardoor. Soms legt ze het dier op bed, soms stranden de beestjes voor het trapje naar haar bedje. Zij heeft niet net als kinderen, één favoriet. Waar ze op sorteert is ons niet duidelijk: lag dat dier gewoon bovenop in de speelgoedmand, is het een nieuw beestje, hebben we de naam van het dier (toevallig) genoemd in een gesprek, is het om te piepen, is het extra zacht om haar kin op te laten rusten of heeft ze knuffelondersteuning nodig? 

Na ongeveer een week maakt ze van het dierenrijtje een rommeltje. Het is haar manier om te vragen of de dieren weer naar hun eigen verblijf terug kunnen. Behalve haar puppy fox neem Ik neem ze allemaal mee naar beneden. De avond erop start de verhuizing overnieuw. Op de foto de favorieten van deze week. Zoals gezegd, kan dat volgende week weer heel anders zijn, want het is elke keer een verrassing welk beest verkozen wordt.

BROER EN ZUS

 

Samen met zijn zus werd de Podenco Ibicenco ingevlogen vanuit Spanje. Zijn nieuwe eigenaar haalde de reu van het vliegveld. De kunstenaar van middelbare leeftijd had de hond via een hulporganisatie geadopteerd omdat hij sterk leek op zijn vroegere lievelingshond. Behalve het overeenkomstige uiterlijk sprak het profiel hem sterk aan. De jonge hond werd aangeprezen als een loner en vrijbuiter, net zoals hijzelf is.

Vanaf het begin trekken de twee er dagelijks vele uren op uit. Er is duidelijk chemie tussen hen. De hond die zijn asielnaam Pronto (Spaans voor rap) verruilt voor Buck, de naam van zijn voorganger, loopt altijd los van de lijn. De man wenst dat de hond hem uit vrije wil volgt. In de stad werkt dat wonderwel. De hond voelt zich er niet zo op zijn gemak, en zoekt daarom steun bij zijn baas. Andere personen of honden negeert hij volkomen. In de vrije natuur daarentegen is de hond altijd pleite. De pijlsnelle kilometervreter gaat constant achter klein wild zoals hazen en konijnen aan. Door zijn uitzonderlijk hoge poten vliegt hij over gigantische bramenstruiken als waren het molshoopjes. Een mogelijke vangst deelt de superatleet met zijn eigenaar die er een heerlijk stoofpotje van bereid. 

Als ik aan de uitzonderlijk geduldige eigenaar vraag hoe hij geleerd heeft de hond terug te laten komen, krijg ik als antwoord: 'Met water!' Naar lekkertjes taalt de hond waar geen grammetje vet aan zit, niet. Buck komt steevast na zo’n urenlange expeditie met de tong op de grond terug. Dat hoort bij het ras: ze keren altijd terug als ze dorstig worden, het kan alleen even duren. Om een beter uitzicht over het landschap te krijgen en om hun prooi te spotten, maken Podenco’s hoge kangoeroesprongen. En dat vreet energie. Van uitputting kan Buck de eerste uren niet eten. Drinken des te meer. Om gulzigheid en verslikken te voorkomen heeft zijn baas speciaal een spuitflacon bij zich waar hij bij terugkomst lang aan sabbelt. Aan alles wordt gedacht. Wat een mazzelaar.

STRAATSTRUINER

Regelmatig kwamen we hem in hartje stad tegen. Een slanke hoog op de poten staande hond, onmiskenbaar een greyhound. Hij leefde op het erf van de plaatselijke voddenboer waar hij overigens zelden te vinden was. Waarschijnlijk liet de voddenboer zijn hond met opzet zwerven om zo gratis zijn buik te vullen. Meestal struinde hij de wijk door richting centrum. Hier werd hij elke morgen met tegenzin getrakteerd door de eigenaar van de dierenwinkel. Naast de ingang van zijn zaak stonden overdag goedgevulde bakken hondenvoer en water klaar, bedoeld voor zijn potentiële klantenkring. 

Aan deze bietser viel echter weinig te verdienen; hij at tweemaal daags kosteloos kwaliteitsbrokken. De middenstander was verplicht om de voerbak te vullen omdat de ranke volhouder met engelengeduld op zijn dagelijkse portie bleef wachten en zo de toegang voor betalende hondeneigenaren blokkeerde. De pientere hond gedroeg zich nogal hautain, maar het kon net zo goed verlegenheid zijn. Ik wist niet precies wat ik aan die afstandelijke blik van hem had. Had ik mijn hond bij me dan probeerde ik een ontmoeting zoveel mogelijk te mijden. Meestal vluchtte ik met hem een steegje in wanneer ik hem in onze buurt tegenkwam.

Op een kwaaie dag leek hij het op ons gemunt te hebben. Met een rotvaart schoot hij op onze hond af. In paniek trok ik een van mijn booties uit en keilde die rakelings langs de toesnellende windhond. De actie was bedoeld om hem af te schrikken, echt raak gooien durfde ik niet. Tot mijn verbazing pikte de gauwdief mijn schoen en ging er onverwacht mee vandoor. Daar stond ik dan op één sok en voelde me ineens belachelijk. Waarschijnlijk was de hond slechts nieuwsgierig geweest, van zo dichtbij leek hij helemaal geen vechtersbaas.

Het voorval is me altijd bijgebleven. Ook de greyhound vergat ons niet. Ik meende nadien telkens een superieure grijns van hem toegeworpen te krijgen. De uitgebalanceerde voeding die hem elke dag werd voorgeschoteld, blijkt trouwens de beste basis voor een lang en gezond leven. Ondanks of misschien dankzij zijn vele omzwervingen heeft deze greyhound de respectabele leeftijd van zeventien jaar bereikt!

WEGLOPER

Op het moment dat ik de wolfsgrauwe schipperskees ontdekte, snuffelde hij druk heen en weer. De trillende poten en het onderlijf zaten flink onder de aangekoekte modder en in zijn vacht staken tientallen distelbollen. Deze Keeshond die al zo vroeg in het voorjaar op vrijersvoeten was, was niet alleen de kluts, maar ook de weg kwijt. In geen velden of wegen was een eigenaar te bekennen. Een halsband droeg hij niet. Ik had hem in deze omgeving nog nooit gezien en besloot hem mee naar huis te nemen, dan was hij in ieder geval veilig. Ik noemde hem heel origineel: Kees. Onderweg kreeg ik de kans om de verdwaalde hond goed te observeren. Los van al het vuil zag hij er, inclusief parelwitte tanden, prachtig verzorgd uit. Deze hond moest een liefhebbende eigenaar hebben, dat kon niet anders.

Eenmaal binnen raakte de hond volledig in paniek. Hij droeg een extreem dikke bontjas dus waarschijnlijk was de hond aan buiten zijn gewend. In de tuin vlijde hij zich meteen op de tegels neer en was hij in een mum van tijd vertrokken.

De politie, dierenambulance en het asiel werden gebeld. Geen van deze instanties had een melding van een weggelopen hond ontvangen. De dierenambulance kwam controleren of de hond gechipt was. Dit bleek niet het geval. Ik kon de Keeshond meegeven. Omdat hij rustig lag te slapen, besloot ik de hond zolang te houden. Mijn eerste hond was een Keeshond en stiekem overwoog ik al dat wanneer niemand hem opeiste, ik hem zou houden.

Tegen de avond kwam pas het verlossende telefoontje van de ongeruste eigenaar die tevens beheerder van de begraafplaats uit het naburige dorp bleek te zijn. Volgens de man struinde de hond weleens de omgeving af, maar gewoonlijk bleef de erfbewaker dichtbij. De man had verwacht dat de wegloper uit eigen beweging terug zou komen en had daarom pas zo laat alarm geslagen. Hij schrok er van dat de hond zo ver van huis was gevonden en daarbij enkele gevaarlijke hoofdwegen had overgestoken. Hij bedankte ons opgelucht en reed met een uitgeruste hond vol avontuurlijke dromen huiswaarts.

HONDENWONDER

Barry kwam als brave pup in een hecht gezin terecht bestaande uit vader, moeder en dochter. De cognackleurige cocker spaniël was een unanieme keuze. Hij maakte de familie compleet door de zoon en broer te zijn die ze nooit zouden krijgen. Zijn handelsmerk was een lange bijna geblondeerde streng haar die speels over zijn voorhoofd hing, alsof er een vleugje Afghaan om de hoek was komen kijken. Alles in dit gezin draaide om hun geliefde hondse familielid die aanbeden werd. Wat hadden ze het gezellig samen. 

Het noodlot sloeg toe de dag na de twaalfde verjaardag van Barry. Een zware TIA velde hem, tijdelijk. In de dierenkliniek ging het steeds slechter met hem. Omdat ze hem onmogelijk konden missen, namen ze hem mee naar huis om te verzorgen. Ze wilden hem bijstaan in zijn laatste uren: als familie doe je dat voor elkaar. Thuis knapte hij zienderogen op. 

Een klein wonder gebeurde. Barry kreeg reservetijd. Door de hersenbloeding waren zijn haren in een klap spierwit geworden wat hem een geestig uiterlijk gaf. En hij liep vanaf toen een beetje scheef. Verder was hij weer de oude. De donkere wolken waren voor eventjes verdwenen. In de kostbare verlenging die hen samen gegund werd, genoten ze extra van elkaar. Twee fijne jaren later werd een beroerte hem uiteindelijk fataal. De familie is ontroostbaar. Ze nemen nooit meer een nieuwe hond omdat die het altijd af zou leggen tegen hun innig geliefde 'zoon'. Voortaan doen ze het met fijne herinneringen en honderdduizenden foto’s en filmpjes.

SPIKEY

 

De verstokte vrijgezel van middelbare leeftijd is een laconiek persoon. Zijn adagium luidt: Je kunt best zonder vrouw, maar geen dag zonder hond. Nadat hij zijn vierde bejaarde terriër op een droeve ochtend met pijn in zijn hart moest laten inslapen, toog hij die middag direct naar het plaatselijke asiel. Niet omdat hij niet zielsveel van zijn hond gehouden had of omdat hij moeilijk alleen kon zijn. Nee, hij had een groot hart voor asielzoekertjes en wilde zijn toekomstige hond geen minuut langer achter de tralies laten zitten dan nodig was. De opvolger van Terry moest weer een terriër zijn. Leeftijd, sekse of persoonlijkheid maakte hem niet uit, zolang het exterieur maar voldeed.

In het asiel zat een herplaatser die in het profiel paste. ‘Perfect’, sprak de man tegen de baliemedewerkerster, ‘de hond uit kennel nummer 5, inpakken en wegwezen. Een strik hoeft er niet om.’ In eerste instantie mocht hij de hond niet meenemen omdat dit niet volgens het kennismakingsprotocol is. Hij dwong het toch af om diezelfde middag nog het secreet mee naar huis te nemen. Vermoedelijk ging het dierenasiel overstag omdat Spikey een moeilijk herplaatsbare terriër was. Euthanasie? 

De omschrijving van de hond luidde: rotkarakter, bijt in alles wat los en vast zit, absoluut niet bij kinderen. De zesjarige Spikey had mazzel. Onder de stoïcijnse, liefdevolle bezieling en begeleiding van zijn nieuwe eigenaar die hem de eerste tijd in zijn waarde liet en hem accepteerde zoals hij door omstandigheden geworden was, veranderde Spikey zowaar in een blij hondje dat zijn reserve liet varen en waar de buurtkinderen dol op werden.

POPPENTHEATER

Pop heeft heel wat gespeeld toen ze jong was. Sinds ze vijf is, moeten andere honden er een heel theater van maken wil ze meespelen. Zo niet, dan heeft ze geen interesse. Is de hond te opdringerig dan maakt ZIJ er een theater van.

Tibetaanse terriër Raico van nog geen jaar hophophopt achter haar aan. Wat Pop allemaal durft, vindt hij heel spannend. Na tal van uitdagingen krijgt hij haar aan het spelen. Beagle Toefie neemt het over, wanneer Raico een jong vriendje ziet. Puber Tibetaan Luna blijft Pop net zo lang enthousiasmeren tot ze de wal mee op en af rent. Op de terugweg haalt haar grote vriend Funs haar in. Hij en Pop (opgewarmd door eerder ontmoette honden) spelen en sjesen rondjes voor wel een kwartier. Funs heeft the time of his life. 

In de late middag langs de Maas heeft Pop nog steeds de pas erin. Geur opsnuivend haalt ze met gemak hazewindensnelheid. Er is geen hond te zien, maar Pop heeft de reuk in de neus. Om de hoek bij de knotwilgen zie ik nog net een tegenstribbelde Teddy de dijk oplopen. Aha, dar ruikt ze. Pas als ze bovenop de dijk zijn, merkt de baas die een koptelefoon draagt, dat Teddy iets op het oog heeft. Teddy gaat plat op de trap en Pop sprint naar hem toe. Pas als ze samen gekust hebben, kunnen we ieder onze route vervolgen.

LA MANCHA

 

In de jaren zeventig vierden we vakantie in een Spaans stadje dat nog gespeend was van enige vorm van toerisme. Het authentieke huisje dat we huurden, bleek het woonadres van een Spaanse familie. Tijdens de snikhete zomerperiode bivakkeerden zij met hun zeven bloedjes van kinderen en hun aandoenlijke opoe in de aangrenzende krakkemikkige schuur. De opbrengst van de verhuur gaf hen de mogelijkheid om hun zoons later te laten studeren.

Op het terras voor ons huis meldde zich steevast een ietwat magere, verder gezond uitziende hond. Volgens onze verhuurders was de gevlekte hond een zwerver. Wij geloofden hen, want de vriendelijke hond negeerde het gezin volledig. Gedurende de twee weken van ons verblijf werd hij door ons vertroeteld. Noppes, door mijn broertje zo genoemd, wist ons slim te bespelen. Hij gedroeg zich voorkomend doch doortastend. Onopvallend zocht hij de koelte binnenshuis op en zorgde ervoor dat hij nooit in de weg lag. Wij borstelden zijn stoffige vacht en leerden hem kunstjes in ruil voor tafelrestjes. Uiteraard liep dit enigszins uit de hand en kochten we bij de plaatselijke slager speciaal vers vlees voor hem. 

Ondertussen keek de familie die zich nergens mee bemoeide, tersluiks toe. Aan het einde van ons verblijf had hij flink wat spek op de ribben gekregen en waren we vreselijk verknocht aan 'onze' hond. Het afscheid ging gepaard met veel tranen. We bleven tot het allerlaatste moment om de nieuwe huurders op het hart te drukken goed voor Noppes te zorgen en om hen te vragen dit weer door te geven aan daaropvolgende gasten. De zojuist gearriveerde Nederlandse vakantiegangers die, zo bleek, hier al voor het derde jaar op rij kwamen, omhelsden de familie als oude bekenden. De hond stond kwispelend in hun midden. We waren met stomheid geslagen toen ze de 'zwerfhond' aaiden en hem aanspraken met La mancha*.

Al die tijd hadden Noppes’ baasjes handenwrijvend toegekeken hoe wij hún hond liefdevol volstopten. En die zogenaamde bescheiden hond bleek naast slim, heel doortrapt. We waren gewoon beetgenomen. Er was één voordeel: we konden met een blij gevoel vertrekken: deze hond had naast heel veel tijdelijke baasjes, een echt thuis!

*La mancha betekent vlek

VLIEGENDE BRIGADE

Het is onverstandig om zonder toestemming en begeleiding de buitenplaats van een waakhond te betreden. Onvoorzichtige postbodes en groentjes onder de pakjesbestellers hebben meer dan eens het vege lijf moeten redden. Slaapdronken zwalken de hond en ik op een vroege zondagmorgen over het hobbelige trottoir van een vervallen industrieterrein. We schrikken allebei wakker als het aanstormend talent - een stel woeste langharige honden - achter de toegangspoort van een oude fabriek aanslaat. Een bobtail en zijn handlanger, een york-shihmix op korte pootjes, beveiligen het bedrijf of hun leven ervan afhangt. Voor familie en bekenden zijn het vast lieverds. Ik denk niet dat ze door hun baas geïnstrueerd zijn om te waken. Ze komen meer over als te hulpvaardige viervoeters die gemerkt hebben dat hun wild gespring tegen het solide hekwerk en hun lawaaierig geblaf onweerlegbaar indruk maken. Voortdurend een succesvolle actie van de vliegende brigade: elke passant schrikt zich een hoedje en maakt dat hij wegkomt. Mijn hond schrikt ook als we worden uitgeblaft en deinst subiet terug. Vlug stappen we verder, waardoor het blaffen na zo'n 50 meter ophoudt.

De eerstvolgende keer dat we vlakbij het bewuste terrein zijn, worden we al op afstand met veel bombarie aangekondigd. Mijn hond verzet geen stap meer. Kennelijk neemt hij de voorafgaande waarschuwing serieus. Uit ontzag voor het kwade lawaai of uit angst dat ze door het lint zullen gaan, wil hij zover mogelijk van het puntig hek vandaan blijven. Voor deze manoeuvre mag hij de stoep kort verlaten. Met een grote boog lopen we om de gesloten poort van de herriemakers heen. De baas, zijn handen losjes in de zakken van zijn blauwe overall gestoken, vindt het welletjes en roept de honden meermaals tot de orde. Aan zijn hele houding is te zien dat hijzelf niet gelooft dat hij het laatste woord zal hebben. Inderdaad. We zijn allang de hoek om als we nog mokkend gegrom en de allerlaatste blaf horen.

MOBIELE EENHEID

Elke zichzelf respecterende agrariër krijgt op het erf hulp van zijn waakhond. Grootte of soort maakt niet uit. Vervaarlijk aanhoudend geblaf is voldoende om bij voorbijgangers met kwaad in de zin de alarmbellen te doen rinkelen: aan deze boerderij loop je graag aan voorbij. Op het erf dat de hond en ik deze willekeurige ochtend passeren, sluimeren twee boerboels: eentje houdt met één half geopend oog de boel in de gaten. Gestommel in het hondenhok. Beide honden rekken zich uit en komen langzaam aangewaggeld zonder geluid te maken. Niks aan de hand, zou je zeggen. Maar de heersende stilte is dreigender dan geblaf of gegrom. 

Te laat bemerk ik dat de poort die toegang tot het hof verschaft, openstaat. De schrik slaat mij om het hart. Voor mezelf ben ik niet zo bevreesd: zolang ik hun erfgrens respecteer, mag ik aannemen dat ze me het voordeel van de twijfel gunnen. Echter mijn hond die enige scepsis bij mij bemerkt, begint uit voorzorg (en angst) te grommen. 'Sst, met deze zware jongens moet je geen loopje nemen', maan ik. Ik lijn hem aan, versnel mijn pas, neurie een luchtig deuntje en probeer de talmende hond mee te krijgen. 

De waakhonden zijn eerder bij de openstaande toegangspoort. Ik sta in dubio: keren we om of lopen we door? Ik besluit met een nonchalante houding verder te lopen; er moeten toch vaker wandelaars passeren. Zover als de breedte van het zandpad het toelaat, blijven we bij de honden uit de buurt. Het imposante stel houdt exact op de erfgrens de wacht. Geen enkele voorpoot stapt over de denkbeeldige lijn. Petje af voor de boer die dat voor elkaar heeft gekregen. Ik slaak een zucht van verlichting als we voorbij zijn. Wanneer ik na een dertigtal meters omkijk, zie ik de beide grensbewakers ons hoofdschuddend nakijken. Ik verdenk ze er zwaar van dat ze ons uitlachen.