Het was het
tijdperk van de Flowerpower, blijheidvrijheid en love & peace. Omdat mijn
moeders kinderwens in vervulling was gegaan, adopteerde mijn vader die liever
een hond had gewild, toen ik naar de bewaarschool ging, een pup. Het werd een
zachtaardige golden retriever. De hond en ik groeiden samen in een liefdevolle leefgemeenschap
op. We pasten bij elkaar; zij de lankmoedigheid zelve, ik een dromerig
bloemenkind. Of ik nou haar lange manen vlocht, bloemenkransen om haar nek hing
of samen met haar theedronk, ze liet heerlijk met zich sollen. Ze was echt zo’n
relaxte hond die je spreekwoordelijk driedubbel in de knoop kon leggen.
Op de
middelbare school kreeg ik de kans om voor enkele maanden in het buitenland te
verblijven. Het avontuur lokte, maar het idee om mijn stokoude Moon tijdelijk achter
te moeten laten deed me pijn. Wat als ze ziek werd of dood zou gaan terwijl ik
er niet voor haar kon zijn om haar te troosten? Mijn ouders drongen stevig aan
dat ik moest gaan. Het was geweldig om jong en vrij te zijn en de wijde wereld
te ontdekken; daar hadden zij als teenager echt van genoten.
Onderweg
naar Schiphol werd Moon wagenziek. Althans zo leek het. Ze was al een paar
dagen onrustig, maar dat weten we aan mijn naderend afscheid. We stopten op de
vluchtstrook langs de snelweg om een luchtje te scheppen. Het leek of ze een beetje opknapte. We kwamen
in een file terecht. De toestand van Moon verslechterde rap. Het leken uren
voordat ze op de behandeltafel in die afschuwelijke steriele ruimte lag. Ik
hield haar vast en streelde zacht haar dun geworden vacht waarin ik zo vaak
vlechtjes had geknoopt. Mijn golden stierf bij de dierenarts. Ik geloof
heilig dat ze het voor mij heeft gedaan. Ik moest volwassen worden. De hond maakte
het zo eenvoudiger voor me om wat tot dan toe mijn thuis was geweest, te
verlaten. Mijn dierbare jeugd was abrupt voorbij. De volgende dag vertrok ik
met een droevig hart richting the States.
Ik zie mijn ouders nog samen innig verstrengeld in de vertrekhal staan. Hun
kind en hun hond waren ze in een klap ‘kwijt’.
Op de
Amerikaanse luchthaven stond mijn tijdelijke family me op te wachten. Ze hadden thuis een surprise voor me. Of het zo had moeten zijn. Ze hadden yesterday - de dag dat Moon naar de
hondenhemel was opgestegen - een golden retriever uit het asiel geadopteerd.