De koppige
Bordeaux dog had in haar eerste levensjaar al drie baasjes versleten. Lag het
aan haar? Bleef zij door haar raadselachtige ietwat arrogante houding
onbegrepen? Of was het te wijten aan de voormalige mannelijke eigenaren die
ondoordacht een bovenmaatse kolos waaraan speciale voorwaarden verbonden zijn,
aanschaften?
De joviale asielmedewerkster kon het niet over haar hart verkrijgen om de hond voor de tigste keer te bemiddelen en nam haar zelf in huis. De dog was zo in de war geraakt door al die verschillende thuissituaties dat zij opnieuw opgevoed moest worden. Vanwege dat kleutergedrag noemde ze haar schertsend: BéBé. Ze beloofde plechtig dat ze haar nooit in de steek zou laten en creëerde rust en stabiliteit.
BéBé bleek een gecompliceerd geval dat nooit geleerd had om op een
aanvaardbare sociale manier met andere honden om te gaan. Op korte termijn werd
dat probleem ondervangen door het grote erf dat zij ter beschikking had. Sloeg
de verveling toe dan sjouwde BéBé triomfantelijk met alle roerende goederen die
rondslingerden: de gieter werd in afzonderlijke onderdelen op de vreemdste
plaatsen teruggevonden. De was haalde ze van de droogmolen en ze sleepte die
overal naar toe. Ze was druk, prominent aanwezig en vroeg ontzettend veel
aandacht. Het was om gek van te worden. Maar de nieuwe eigenaresse zou en moest
volhouden, dat had ze immers gezworen.
Omdat BéBé visite wantrouwde en bovendien weinig respect toonde voor andermans lijf en leden verbleef ze bij bezoek in de buitenkennel. Tijdens een verjaardag kwam een kennis eerder dan verwacht de plaats opgelopen. BéBé die nog vrij rondliep sprong hem omver, het meegebrachte boeket knakte hopeloos tussen hen in. De kennis pikte de toestand adequaat op en stoeide met haar. Tijdens het feestje bleef de hond dicht bij hem in de buurt. Ze poogde zelfs meerdere malen bij hem op schoot te zitten. Hij noemde haar liefkozend ‘mijn Bardotje’. Ze voelden elkaar als twee druppels water aan. Hij vroeg of ze een paar daagjes mocht komen logeren. Dat mocht. De dog kwam nooit meer bij de (stiekem opgeluchte) asielmedewerkster terug. BéBé sleet de rest van haar heerlijke hondenleven in volle tevredenheid aan de zijde van de vrijgezelle man.