In de
jaren zeventig vierden we vakantie in een Spaans stadje dat nog gespeend was
van enige vorm van toerisme. Het authentieke huisje dat we huurden, bleek het
woonadres van een Spaanse familie. Tijdens de snikhete zomerperiode
bivakkeerden zij met hun zeven bloedjes van kinderen en hun aandoenlijke opoe
in de aangrenzende krakkemikkige schuur. De opbrengst van de verhuur gaf hen de
mogelijkheid om hun zoons later te laten studeren.
Op het terras voor ons huis meldde zich steevast een ietwat magere, verder gezond uitziende hond. Volgens onze verhuurders was de gevlekte hond een zwerver. Wij geloofden hen, want de vriendelijke hond negeerde het gezin volledig. Gedurende de twee weken van ons verblijf werd hij door ons vertroeteld. Noppes, door mijn broertje zo genoemd, wist ons slim te bespelen. Hij gedroeg zich voorkomend doch doortastend. Onopvallend zocht hij de koelte binnenshuis op en zorgde ervoor dat hij nooit in de weg lag. Wij borstelden zijn stoffige vacht en leerden hem kunstjes in ruil voor tafelrestjes. Uiteraard liep dit enigszins uit de hand en kochten we bij de plaatselijke slager speciaal vers vlees voor hem.
Ondertussen keek de familie die zich nergens mee bemoeide, tersluiks toe.
Aan het einde van ons verblijf had hij flink wat spek op de ribben gekregen en
waren we vreselijk verknocht aan 'onze' hond. Het afscheid ging gepaard met
veel tranen. We bleven tot het allerlaatste moment om de nieuwe huurders op het hart
te drukken goed voor Noppes te zorgen en om hen te vragen dit weer door te
geven aan daaropvolgende gasten. De zojuist gearriveerde Nederlandse vakantiegangers die,
zo bleek, hier al voor het derde jaar op rij kwamen, omhelsden de familie als
oude bekenden. De hond stond kwispelend in hun midden. We waren met stomheid
geslagen toen ze de 'zwerfhond' aaiden en hem aanspraken met La mancha*.
Al die
tijd hadden Noppes’ baasjes handenwrijvend toegekeken hoe wij hún hond liefdevol
volstopten. En die zogenaamde bescheiden hond bleek naast slim, heel doortrapt.
We waren gewoon beetgenomen. Er was één voordeel: we konden met een blij gevoel
vertrekken: deze hond had naast heel veel tijdelijke baasjes, een echt thuis!
*La mancha betekent vlek