Na
meerdere ontmoetingen begreep ik pas dat de gepensioneerde onderwijzeres haar
hond op dat moment uitliet. Haar tegendraadse Drentse Patrijshond zag je nooit. Zij struinde meestal langs de houtwallen op zoek naar fazanten. Hoe ze dan wist
waar haar hond zich bevond, vroeg ik haar. ‘Dat hoef ik niet te weten’,
antwoordde ze. ‘Hij moet mij in de gaten houden en niet andersom.’ Verloor de
hond haar uit het oog omdat hij op een bepaalde plek te lang had gedraald, dan
volgde zij onverdroten haar weg en liep doodgemoedereerd naar huis.
Het was ruim
na sluitingstijd toen we die bewuste dag met de auto langs de buurtsuper reden.
Naast de gesloten ingang zat een van de kassameisjes op een muurtje met de ons
bekende jachthond half op schoot. Hier was iets niet in de haak en we draaiden
de parkeerplaats op. Het meisje vestigde haar blik hoopvol op ons. ‘Is dat
Medja?’ vroegen we. Het meisje knikte. Tussen de middag had zijn bazin er
boodschappen gedaan. De hond had zij naast de entree gestald. Doordat zij via
de openstaande magazijndeur het pand aan de zijkant had verlaten, was ze gladweg
vergeten de hond mee te nemen. Die zat nog steeds trouwhartig te wachten.
De
filiaalmanager was allesbehalve een hondenliefhebber en wilde de politie
bellen, maar het winkelmeisje had zich vrijwillig aangeboden om zich over hem
te ontfermen. Mevrouw was een vaste klant en woonde in de buurt. Ze moest intussen
vast gemerkt hebben dat ze haar hond vergeten was. Nu zat de dierenvriendin
hier al uren en wist niet wat te doen. Tot haar grote opluchting besloten we Medja mee te nemen om hem thuis af te leveren. Door
het raam zagen we het gezin gezellig aan tafel zitten. Onvoorstelbaar dat ze
konden eten terwijl de hond kwijt was. Ongeïnteresseerd hoorden ze ons verhaal
aan en bekenden dat ze de hond eigenlijk nog niet hadden gemist. ‘Waarom we al
die moeite hadden gedaan. De zelfstandige hond wist drommels goed de weg naar huis!’ Medja kwispelde blij, maar niemand besteedde aandacht aan hem. We aaiden hem nog
een laatste keer over zijn bol.
*Medja was een teef, maar de eigenaresse vond dat een hond een mannetje is.