Barry kwam als brave pup in een hecht gezin terecht bestaande uit vader, moeder en dochter. De cognackleurige cocker spaniël was een unanieme keuze. Hij maakte de familie compleet door de zoon en broer te zijn die ze nooit zouden krijgen. Zijn handelsmerk was een lange bijna geblondeerde streng haar die speels over zijn voorhoofd hing, alsof er een vleugje Afghaan om de hoek was komen kijken. Alles in dit gezin draaide om hun geliefde hondse familielid die aanbeden werd. Wat hadden ze het gezellig samen.
Het noodlot sloeg toe de dag na de twaalfde verjaardag van Barry. Een zware TIA velde hem, tijdelijk. In de dierenkliniek ging het steeds slechter met hem. Omdat ze hem onmogelijk konden missen, namen ze hem mee naar huis om te verzorgen. Ze wilden hem bijstaan in zijn laatste uren: als familie doe je dat voor elkaar. Thuis knapte hij zienderogen op.
Een klein wonder gebeurde. Barry kreeg reservetijd. Door de hersenbloeding waren zijn haren in een klap spierwit geworden wat hem een geestig uiterlijk gaf. En hij liep vanaf toen een beetje scheef. Verder was hij weer de oude. De donkere wolken waren voor eventjes verdwenen. In de kostbare verlenging die hen samen gegund werd, genoten ze extra van elkaar. Twee fijne jaren later werd een beroerte hem uiteindelijk fataal. De familie is ontroostbaar. Ze nemen nooit meer een nieuwe hond omdat die het altijd af zou leggen tegen hun innig geliefde 'zoon'. Voortaan doen ze het met fijne herinneringen en honderdduizenden foto’s en filmpjes.