Aan de kant van het kanaal treffen we een slapende gladharige foxterriër op een stuk zeil naast een handkarretje. Ze is vastgebonden met een stevig touw en moet in feite het dure visgerei bewaken. Ze behoort aan een visser die een eind verderop met zijn hengel in de weer is. De man heeft het hondje cadeau gekregen van zijn werkgever die met een nest jongen zat opgescheept. Och, je hebt er goed gezelschap aan. Het teefje blijkt een temperamentvolle tante. Het lijkt me voor de fox enorm leuk om een hele middag langs de wallenkant te vertoeven waar van alles te zien en te beleven valt. Meestal wil ze helemaal niet mee, vertelt haar baas, ze houdt meer van rust en warmte. Als ik haar niet aan de ketting leg is ze zo verdwenen.
Vooral als ze het te frisjes vindt, loopt ze gewoon naar huis. Of als er iets in de struiken ritselt. Een konijntje … en hup weg is ze. We wonen vlakbij, maar ze steekt gewoon in haar uppie een drukke verkeersweg over. Als ik tegenwoordig mijn visspullen klaar zet, weet ik precies wanneer die kleine heks geen zin heeft om mee te gaan. Ze verstopt zich onder het bed en blikkert met haar scherpe tandjes. Dan laat ik haar liggen. Bij thuiskomst tref ik een warm bed en omgewoelde dekens aan. Zij kijkt me met een onschuldige blik vanuit haar mandje waar ze zogenaamd de hele middag in heeft gelegen (jaja) aan.