LEENHOND

 

De leenhond tijdens de avondklok in coronatijd, het moet niet gekker worden. Een variant op de tv-programma’s baby te huur en puberruil hebben we ooit zonder het zelf te beseffen, bedacht. Het leek ons leuk, een hond, maar we hadden geen idee of wij er geschikt voor waren. We mochten de hond van vrienden een weekje lenen terwijl zij op vakantie gingen. Mooi geregeld, toch. Voor het kittige aerodynamische gevormde hondje dat wel iets weg had van een whippet, lieten ze slechts één worst en een geringe afgepaste hoeveelheid brokjes achter. Het was de bedoeling dat we daar elke dag twee plakjes van afsneden plus hem welgeteld tien brokjes gaven. Dat was zijn complete maal. We moesten plechtig beloven dat de hond echt niks anders kreeg. Hij zou nergens om vragen, want hij was geen extraatjes gewend.

Arme hond, dachten we, maar wij hadden er geen verstand van. Daar ging het ook op mis. ’s Avonds op de bank met een bakje chips konden we de begerig kijkers niet weerstaan. Tijdens het eten lieten we stiekem wat voor hem op de grond vallen. De hond lustte alles en wilde alles. Zeg nou zelf: wat kon er nou helemaal in een week gebeuren? Zijn baasjes vierden tenslotte vakantie, mocht hij dan niet verwend worden?

Zo werd het van kwaad tot erger. Het zwarte hondje veranderde in een onuitstaanbaar koekiemonster. Hij bedelde, piepte en gromde als we hem niet snel genoeg iets toebedeelden. Dus gaven we hem meer, meer meer, zolang hij maar stil en tevreden was. Bij hun terugkeer geloofden de eigenaars hun eigen ogen niet. Wat hadden we gedaan met hun ranke, slanke hondje? Hoe kon hij in een week tijd zoveel aankomen? We moesten met de billen bloot. Ja, we hadden ons volledig door hem laten manipuleren. Het was overduidelijk: voor deze test waren we finaal gezakt.