(Te) vaak belanden honden in het asiel door de verhuizing van hun bejaarde eigenaren naar een verzorgingstehuis. Ons toekomstig buurhondje bofte. De werkende zoon ontfermde zich goedbedoeld over het zwarte keffertje met de grijze snuit. Op het oude bastaardje was nog het meest de beschrijving 'kruising labrador/whippet' van toepassing. Het beestje was niet gewend alleen te blijven. Het gevolg was dat we de hele dag getrakteerd werden op wanhopig gekef. Tegen het einde van de middag had hij zijn keel schor geblaft en had ik buikpijn uit medelijden. In die tijd werkte ik thuis aan mijn afstudeerproject. Voor beide partijen was dit onaangenaam. Het arme hondje voelde zich eenzaam en verlaten, en ik kon me niet concentreren.
In plaats van te klagen vroeg ik of het blafmachientje overdag niet gezellig bij mij in huis mocht. In eerste instantie leek het de buurman geen goed idee. Hij vond het vervelend om van zijn werk thuis te komen en niet verwelkomd te worden door het hondje. ‘Vond hij het niet egoïstisch om daar het hondje voor te laten lijden? Het hondje moest trouwens toch worden uitgelaten. Time sharing zou een ideale combinatie voor alle betrokkenen zijn.’ Met deze steekhoudende argumenten en de belofte het hondje ruim van tevoren terug te brengen, ging hij overstag.
Zo gebeurde het dat ik overdag gezelschap
kreeg van het koddige keffertje. Twee jaar lang was dit een geweldige oplossing
voor iedereen. De buurman werd bij thuiskomst enthousiast begroet door een blij
hondje. Ik kon ongestoord doorwerken en vond ontspanning door tussen de middag
een fikse wandeling met het hondje te maken. We amuseerden ons kostelijk samen
en raakten danig aan elkaar verknocht. Onverwacht kwam de buurman schoorvoetend
met de mededeling dat het bedrijf waar hij werkzaam was, verhuisde. Hij zou
binnen enkele weken samen met zijn hondje naar een andere stad vertrekken. Ik
had intussen mijn bul gehaald en meteen een baan aangeboden gekregen. Ik had de
buurman nog niet durven vertellen dat ik binnenkort geen tijd meer zou hebben
om op zijn hondje te passen. Dat probleem was daarmee opgelost. Maar zou de
kleine senior op zijn nieuwe adres net zulke begripvolle, hondvriendelijke
buren treffen die de voordelen van parttime hondenbezit konden waarderen?