Wanneer je een gesprekje aanknoopt met een voorbijganger in het wild gaat het in negen van de tien gevallen over de hond. Jarenlang maak je een praatje, maar eigenlijk weet je niets van die ander, behalve de naam van de hond.
HIJ
Hij, schuchter, boer-zoekt-vrouw type kreeg het nooit
eerder voor elkaar om er verzorgd bij te lopen. Zijn standaard wandeluitrusting
bestond uit groene rubberlaarzen, een stoere cargobroek en afhankelijk van het
seizoen een al dan niet gevoerd houthakkershemd. Hij vond het onbelangrijk hoe
hij erbij liep, als het maar praktisch was. Nu de vrijgezel verliefd is, is er
een kentering zichtbaar. Zijn garderobe is nog steeds van het soort
eenvoudig-te-wassen, maar hij verruilt vaker zijn besmeurde broek voor een
schone versie. Alleen zijn warrige coupe cavia laat zich, behalve door een
gebreide muts, onmogelijk temmen.
Zijn krullerige hond verliest hij zo nu en dan uit het
oog. Het beest heeft het schijnbaar nodig om van bestaande paden af te wijken
en in de struiken te verdwijnen. Toch houden ze elkaar via lichaamstaal in de
gaten. Hij hoeft slechts eenmaal te fluiten en zijn hond meldt zich bij hem.
Wildemans neemt logischerwijs een half bos mee naar huis en modderbaden zijn
een regelmatig terugkerend spektakel.
Hij over haar
Zie ik haar lopen, dan smelt ik, en mijn dag is helemaal goed. Sinds ik haar vorig jaar voor het eerst zag ben ik in stilte smoor op haar. Soms maken we vluchtig oogcontact en volgt er een kort knikje bij het passeren. Meestal lijkt ze in gedachten verzonken of luistert ze naar haar iPod. Ze is altijd alleen en dat geeft me hoop dat ze nog ongebonden is. Soms jut ik mijn hond wel eens op om naar haar hondje toe te gaan om zodoende een ongedwongen aanknopingspunt voor een gesprek te hebben. Maar nadat hij de eerste keer direct door het teefje werd afgesnauwd, ontwijkt hij haar liever door met een grote boog om haar heen te lopen. De ontluikende lente biedt een sprankje hoop op een kennismaking. Haar teefje is tijdens haar loopse periode hevig geïnteresseerd in andere reuen. Mijn hond is meer kerel dan ik. Het zou fijn als onze honden ons op zo’n moment nader tot elkaar zouden brengen. Beter dan een geforceerd praatje aanknopen dat op niets uitloopt. Dan ben ik een illusie armer in de wetenschap dat ze onbereikbaar zal blijven.
ZIJ
Zij, bevallig en innemend, eigenaresse van een chique boetiek, wordt vergezeld door haar elegante hondje. Beide zien er altijd tiptop uit. Nooit zet zij een stap buiten de deur zonder de perfecte make-up, haar haren nonchalant en toch in model. Elke dag draagt ze een andere smaakvolle combinatie die als gegoten om haar ranke lijfje zit. Haar smetteloze lichte laarsjes lijken zo uit de winkel weggelopen - hoe houdt ze die toch zo schoon? Geen enkel modderspatje, grasvlekje ontsiert haar onberispelijke kleding. Nooit heeft ze een onordelijk windkracht-elf-kapsel. Ze is zich onbewust van haar omgeving en kijkt zelden om zich heen. Zij en haar hondje hebben slechts oog voor elkaar. Haar kittige hondje tippelt gracieus in hetzelfde vlotte tempo naast haar, eveneens zonder iets of iemand een blik waardig te gunnen. Toegewijd en keurig in de pas. Ze is afstandelijk op een charmante manier. Het rechtopstaande strikje in haar schattige kuifje staat nooit scheef en het dessin ervan is aangepast aan de stof van haar jurkjes.
Zij over hem
Tijdens mijn wandelingen kom ik zelden iemand tegen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik er niet zo op let. Ik ben geen praatjesmaakster. Gewoonlijk luister ik op mijn iPod naar de teksten van liedjes die mijn lieve man aan mij stuurt. Hij verblijft helaas voor zijn werk langere tijd in het buitenland en laat door deze muzikale berichtjes weten dat hij van ons houdt. We missen hem heel erg. Dotje steunt me door dik en dun en alleen door haar sla ik me door de eenzaamheid heen. Aan contact met andere honden heeft mijn allessie absoluut geen behoefte aan. Het enige dat zij wil is: vooruit. Zou ik stil blijven staan om een praatje met iemand maken, dan zou ze door meerdere schelle kefjes, duidelijk te kennen geven dat ze liever heeft dat ik doorloop. Soms kom ik een haveloze plattelander tegen. Ik dacht aanvankelijk dat hij alleen rondstruinde en vond hem best een beetje griezelig. Sinds kort weet ik dat er een soort zwerfhond bij hoort. Die is meestal overal en nergens. Het is alleen oppassen geblazen als Dotje haar loopse periode had. Ik weet niet waar ze het vandaan haalde, maar plots vond ze Zwieber dan heel aantrekkelijk. Om dat soort escapades hoef ik me trouwens geen zorgen meer te maken, want ze is onlangs gesteriliseerd.