We bevinden ons in een stil provinciaals winkelstraatje. Noorse Buhund Skip spiekt bij elke openstaande winkeldeur naar binnen. Laat nou net de enige voor
hem interessante deur gesloten zijn. Ongeduldig trappelt en piept hij voor de
glazen toegang van de HEMA. Met een voorpootje probeert hij tevergeefs de zware
deur open te duwen. ‘Even wachten, Skip.
Ik moet je kort naast me hebben.’ Vooraan in de winkel bevindt zich naast de
kassa namelijk het display met de HEMA rookworsten. Een onweerstaanbaar
lokmiddel voor klanten … en voor Skip. Skip wil naar binnen stuiven, de korte
riem houdt hem tegen. Hevig snotterende ik moet stevig in mijn schoenen staan
om hem richting de tissuedozen te dirigeren die, ongelukkig, in het schap pal
achter de rookworsten liggen gestapeld. Ik neem een doos en sluit bij de kassarij
aan. De wachtende HEMA klanten hebben medelijden met de zachtjes snikkende Skip
die nóg in de volle overtuiging verkeerd dat ik een worst heb gekocht. Buiten laat
ik hem de doos zien. ‘Aha, de worst zit een cadeauverpakking.’ Skip denkt zijn
tanden erin te kunnen zetten. Ik moet hem teleurstellen. Zielig hè.
