De
geschiedenis herhaalt zich. Toen ik destijds onze voormalige IJslandse hond uitliet in de uiterwaarden, wandelden we dikwijls met Floortje en haar
mampie. Nu treffen Skip en ik Floortjes opvolgster Saartje. Skip is net zo dol
op de bazin van Saartje als Katur vroeger.
Nog steeds zijn de temperaturen beneden
het vriespunt. Wandelaars moeten verplicht doorlopen anders vriezen hun
voeten aan de grond vast. We hoeven nog maar een klein stukje over het pad
langs de rivier en dan zijn we aan het einde van ons traject. Maar de hond
heeft andere plannen.
Hij
steekt zijn neus in de lucht en snuift een bekende geur op, nog voordat we aan de
overkant van de beek Saartje en haar bazinnetje zien lopen. Skip slaat rechtsaf
om de afkorting door de beek te nemen. Op die plek staat het water te hoog. Een
eindje verderop ligt er dun ijs op de sloot wat hij gelukkig niet opmerkt. Hij kiest voor de
omweg, sjeest langs de wilgen, vliegt door de bocht, en rent over het
vlondertje waar Cairn Terriër Saartje hem al tegemoet komt. Samen rennen ze
naar haar bazin. Doel van al die moeite: een koekje. Alsof ze nooit wat
krijgen.
