Omdat Skip gisteren verrast werd door Rodi met een smakelijk pakketje, vandaag een blog uit de oude doos.
Vóór aanvang van elke
ochtendwandeling krijgt Skip een stukje Rodi hondenworst. Met een lege maag op
stap betekent: hongerig en onderweg zoeken naar eetbaars. Skip wacht geduldig
in zijn slaapkamermand tot ik hem de in stukjes gesneden worst breng. Hij hoort
de koelkastdeur open- en dichtgaan, het geritsel van de folie, het gerammel in
de keukenla als ik plank en mesje pak, en uiteindelijk het piepje van de
magnetron waar de worst 5 seconden op kamertemperatuur wordt gebracht om geur
en smaak optimaal tot hun recht te laten komen. Een keer in de week is er verse
worst. Dan hoort hij andere geluiden, zoals het openen van de voorraadkast. Dat
is de enige dag dat Skip uit zichzelf opstaat, want verse worst is het
aller-lekkerst.
NB Prompt de dag nadat
bovenstaande blog geplaatst is, staat Skip 's morgens op terwijl er worst uit
de frigidaire is. Het is duidelijk: deze eigenwijze Buhund laat zich de wet niet
voorschrijven en beslist zelf wanneer hij opstaat!