Vijf meter voor de auto, de deur stond al uitnodigend open, verdween pop links in een bosschage. Ik riep en ze kwam te voorschijn. Terwijl ik haar prees, rende ze achterlangs over het bospad door naar het bramenbos. We horen een man roepen die zijn collie/border mix met een warrige yakjas kwijt is.
Had Pop dit gehoord en was ze gaan zoeken? Of had ze het bijna niet als hond te herkennen beest gezien en dacht ze met een onontdekt wild bosdier te maken hebben waar ze meer van wilde weten? Ze verdween zo diep in het golvende bramengebied dat ze haar oriëntatie kwijtraakte.
Na drie lange minuten konden we haar volgen op de tracker. Ze was hemelsbreed 80 meter van ons vandaan. Op ons roepen zagen we activiteit, maar naar ons komen kon ze niet: de bramenbegroeiing was te dicht. Ik bleef staan en haar baasje rende om het gebied heen. Via een paadje aan die zijde vond hij een opgeluchte Pop die zich net uit de stekende lianen had bevrijd. Haar bedremmelde blik zei: ik had willen luisteren, maar kon geen kant op. Dat begrepen we.
Pop luistert goed, maar soms behoeft iets nader onderzoek. Op de achterbank van de auto kon ik onmiddellijk beginnen met de nog loslopende teken van haar vacht te plukken. Zo'n voordeel dat ze wit is.
Je bent van harte welkom op