Zondag in het Zuiden. In onontgonnen gebied is het handig om de brede paden te volgen en in vakken te lopen. Zo onthoud je het gemakkelijkst de weg terug. Het was saai. De smallere paadjes lonkten: we pionierden en kwamen terecht bij zonnebloemvelden die reikten tot aan de Franse horizon. Een uitweg leidde naar verborgen bijenkasten. Toch maar niet. Onbezonnen draaiden we cirkels en raakten we vreemd genoeg verder van de parkeerplaats hadden we het idee. Afgedwaald.
Pop trok naar het Zuiden: daar had ze zojuist een hondje van haar gading als een stipje zien verdwijnen. Dwars door de zonnebloemen en aan bijen de weg vragen? Haar inbreng konden we niet serieus nemen.
W. maakte gebruik van een navigatie app die ons nog verder van huis wilde sturen: we zouden van de routekaart afvallen. Ik wilde niet wijs uit de hoek komen, maar was je op de zon en het tijdstip van de dag richten niet een beproefde methode als kompas? We moesten oostwaarts en op het geluid van gemotoriseerd verkeer af en het onbekende gebied dat we hadden moeten kennen als het in de buurt van de parkeerplaats was, achter ons laten.
De zon begon te branden en voor Pop in haar dikke bontjas was het noodzakelijk om door schaduwrijk gebied de kortst mogelijke weg te vinden. Gezond boerenverstand won het van digitalisering. Dat kwam overigens, bleek later, doordat de app niet was bijgewerkt. We kozen een zijweg tussen schaduwrijke loofbossen iets verderop en na een paar honderd meter zagen we herkenningspunten. Op nog geen tien minuten, inmiddels sjokken, wachtte de auto met flessenwater en airco.
Je bent van harte welkom op