Avond. Zo stond ze nog mooi te wezen en zo was ze weg. De tracker stond niet op live en al snel was Pop van de radar verdwenen. Het laatste dat we van haar zagen was het gehaast oversteken naar het u-veld in het hondenbos. Het laatste dat we hoorden was een yip. Het contact was verloren. De baas moest naar open gebied waar de ontvanger een satellietsignaal kon oppikken.
Intussen landden twee van dichtbij imposante luchtballonnen en namen meerdere honden van schrik de benen door het lawaai van de sturende branders. Pop was voortvluchtig vanwege iets in de pan, volgens een op haar vluchteling wachtende wandelaarster met humor. Na wat digitaal gedoe is er weer mobiel bereik.
Pop bevindt zich 90 meter verderop, qua afstand valt dat wel mee. Ze geeft geen kik. Is ze gevangen in de stekelige lianen? In T-shirt met korte mouw en shorts baant de baas met gevaar voor eigen leven zich een weg door metershoog braambos. Dat viel tegen. De benen en armen vol schrammen, maar Pop wordt gered. Op de terechte vraag 'Had je niet kunnen woefen waar je zat?' kijkt Pop onnozel.
Weer op het rechte pas moppert de baas waarom ze niet antwoordt op ons roepen. Wandelaars die getreuzeld hadden voor een goede afloop van alle verdwenen honden komisch: 'Natuurlijk kan ze niet blaffen, dan is het beest - er zit daar vast een beest - ook gewaarschuwd.' Gelukkig kunnen we er allemaal om lachen, want alle honden zijn terecht. Samen uit, samen thuis.
Je bent van harte welkom op