Wim, Pop, Maarten, Skjell en Marleen
[…] Een IJslandse
Hondenwandeling in Limburg is altijd een belevenis. Volgende keer ga je gewoon
mee. Afgesproken? Dit waren de laatste uitnodigende regels van het verslag van
de vorige zeer geslaagde clubwandeling in Swalmen. Het moet gezegd: er is
massaal gehoor aan gegeven, want de opkomst is groots.
De
beau honde: Gidsen Marjo & Peter met Gaefur, Anita met Glanna, Blida, Dista
& Sunna, Regina & Erwin met Dascha, Maarten
met Skjell, Sara & Elfie met Rakker,
Visna, Dóttla en Jalda, Marleen met Brýja (Brie), fam.
Mermans met Spéki, fam. Sep met Finn, Kooikerhondje
Sem en Markiesje Tobey, fam. Lazarus met Mila, fam. Moonen met Skolli en Cela
& Wim met Norrbottenspets Pop.
In
de dagen voorafgaand aan de Limburgse IJslandse Hondenwandeling vroren je
voeten nog aan de grond vast wanneer je stilstond. Op de wandeldag kunnen de wanten
in de zak, de mutsen af en de jassen los. Oorwarmers blijven op, ze functioneren
uitstekend als gehoorbeschermers. Kef kef. Echt iedereen is er rond de
afgesproken tijd, waardoor de stoet even na elven vertrekt. Gidsen zijn Gaefurs
baasjes Marjo en Peter. Vanwege op kiepen staande en door de recente storm
omgewaaide bomen in het moerasgebied met de loopplanken kiezen onze gidsen voor
een voortreffelijke afwisselende route die ons voert over bosbergen, langs
bosbeekjes en baaien, in waterbassins en door weilanden. Pop stoeit, net op
weg, met de jongeheer Finn; voortreffelijk zo
heeft ze geen oog voor wild. De door de club ingehuurde
Konikpaarden en Herefords zijn een geweldig succes. Durfals demonstreren hun
hoederskwaliteiten. De bescheiden honden kijken vol adoratie naar zoveel
vakmanschap. De bedaarde hoefdieren laten de druktemakers al herkauwende
ongestoord hun gang gaan. Kef kef.
In
een schuilhut gemaakt van dennentakken spot Blida donker edel wild op hoge
poten dat een ree moet voorstellen. Pop is overtuigd dat het een eland is. En
nog wel een Duitse eland zonder papieren. Die moet de grens worden overgezet! Ze
ontpopt zich als een onverbiddelijke douanière en verraadt zo haar zorgvuldig
opgebouwde cover: ze is helemaal geen kortharige IJslandse Hond, ze is een jagende
Norrbottenspets. Pop, voorzien van GPS, spurt weg. Net als je het nodig hebt,
is er geen bereik in het dichtbeboste gebied. Wim beklimt een heuvel met
daarbovenop een jagershut voor satellietontvangst. Pop is uit het zicht, maar
geen mijlenver weg. Op ons geroep of omdat de afrastering van de grindafgraving
haar dwingt de achtervolging af te breken, keert Pop om. Ze treft gids Marjo en
ons, gecamoufleerd door blaadjes en takjes, tegelijkertijd aan. De lange sliert
onder leiding van gids Peter – oponthoud zorgt voor ongedurigheid kef kef -
halen we gestaag in, omdat de groep zich gaandeweg opsplitst in klets klets kleinere
kliekjes.
Pop
gaat aan de zoeklijn. Het is een schrale troost dat de huidige generatie IJslandse
Honden minder aan de baas plakt dan de vroegere Beerhonden. We vervolgen ons
pad met meerdere aangelijnde (jonge) potentiële afdwalers die weleens in de
verleiding komen. De IJslandse Honden, overwegend in roestig rood, zijn
moeilijk te onderscheiden van elkaar; clubhesjes en vaantjes worden geopperd. Naast
‘Gaefur’, ‘Finn’ en ‘Poppy’ (wat weer verwarrend is voor het Belgische Popje)
horen we geregeld ‘Brie’ roepen. Voor de lekkerbekken onder ons een aanleiding om
de pas te versnellen om zodoende eerder bij Herberg de Bos te kunnen genieten
van vlaai, soepie, een stokje Franse kaas of frietje met.
Kef
kef. Waterratten plonzen in de meanderende snelstromende Swalm. Op de oever
vindt de watervrezende Pop een grafje/gedenkplek, vermoedelijk van een
overleden hond die daar vaker te water werd gelaten. Minstens zo spannend. Er is
de familiehereniging van paps met nu volwassen pups: herkenning en eindelijk
vergelijkingsmateriaal voor de baasjes. Echt alles trekt de club uit de kast om
er een topdag van te maken: een met poedersuiker bestrooid landschap in de
schaduw, een overvliegende V kraanvogels tegen een zonnige knalblauwe lucht
voor een prematuur lentetafereel, moddergeulen als spa voor de IJslandse
beauty’s, houten overstapjes bij omheiningen voor Facebook waardige foto’s −
nadat Anita erover geklauterd is, koppelen we de draad los, zodat het gevolg zonder
obstakel het pad kan vervolgen.
Kef
kef. De uitbundige stoet trekt veel bekijks van zondagswandelaars die op de knappe
kabaalmakers afkomen: ‘SjwaamPop, het
jaarlijkse muziekfestival, vindt toch pas in de zomer plaats? Of is Symphonica in
Rosso soms verhuisd van het Gelredome in Arnhem naar Swalmen?’ Het roedel
rode vosjes vormt één front tegen naderende en passerende viervoeters en vuurt
blafsalvo’s af of het niks kost. Op het buitenterras is er blaffende bijval vanuit de linkerflank bij elke passerende
moorkop of platte boeventronie. De honden in de hoek zijn opvallend stil en
braaf: hoe doen ze dat? Is hun blafquota voor dit etmaal al verbruikt of delen
hun baasjes een geheim wapen?
Hoe
dan ook, baasjes en honden amuseren zich kostelijk. Maar weet je waar ik, naast
die oergezellige club mensen die zielsveel van hun blafbeestje(s) houden, het
meest van geniet? Van een uniek kenteken dat slechts
aan weinige hondenrassen is voorbehouden: die eeuwige in- en intevreden
glimlach op die aantrekkelijke wollige snuitjes en
die liever dan lief ogende donkere doppen. Er is geen enkele andere merkhond
die je zo intens het gevoel kan geven dat jij de geweldigste persoon op aarde
bent dan de IJslandse Hond. Kef kef!
