Wim, Pop, Maarten, Skjell en Marleen
[…] Een IJslandse
Hondenwandeling in Limburg is altijd een belevenis. Volgende keer ga je gewoon
mee. Afgesproken? Dit waren de laatste uitnodigende regels van het verslag van
de vorige zeer geslaagde clubwandeling in Swalmen. Het moet gezegd: er is
massaal gehoor aan gegeven, want de opkomst is groots.
In de dagen voorafgaand aan de Limburgse IJslandse Hondenwandeling vroren je voeten nog aan de grond vast wanneer je stilstond. Op de wandeldag kunnen de wanten in de zak, de mutsen af en de jassen los. Oorwarmers blijven op, ze functioneren uitstekend als gehoorbeschermers. Kef kef. Echt iedereen is er rond de afgesproken tijd, waardoor de stoet even na elven vertrekt. Gidsen zijn Gaefurs baasjes Marjo en Peter. Vanwege op kiepen staande en door de recente storm omgewaaide bomen in het moerasgebied met de loopplanken kiezen onze gidsen voor een voortreffelijke afwisselende route die ons voert over bosbergen, langs bosbeekjes en baaien, in waterbassins en door weilanden. Pop stoeit, net op weg, met de jongeheer Finn; voortreffelijk zo heeft ze geen oog voor wild. De door de club ingehuurde Konikpaarden en Herefords zijn een geweldig succes. Durfals demonstreren hun hoederskwaliteiten. De bescheiden honden kijken vol adoratie naar zoveel vakmanschap. De bedaarde hoefdieren laten de druktemakers al herkauwende ongestoord hun gang gaan. Kef kef.
In een schuilhut gemaakt van dennentakken spot Blida donker edel wild op hoge poten dat een ree moet voorstellen. Pop is overtuigd dat het een eland is. En nog wel een Duitse eland zonder papieren. Die moet de grens worden overgezet! Ze ontpopt zich als een onverbiddelijke douanière en verraadt zo haar zorgvuldig opgebouwde cover: ze is helemaal geen kortharige IJslandse Hond, ze is een jagende Norrbottenspets. Pop, voorzien van GPS, spurt weg. Net als je het nodig hebt, is er geen bereik in het dichtbeboste gebied. Wim beklimt een heuvel met daarbovenop een jagershut voor satellietontvangst. Pop is uit het zicht, maar geen mijlenver weg. Op ons geroep of omdat de afrastering van de grindafgraving haar dwingt de achtervolging af te breken, keert Pop om. Ze treft gids Marjo en ons, gecamoufleerd door blaadjes en takjes, tegelijkertijd aan. De lange sliert onder leiding van gids Peter – oponthoud zorgt voor ongedurigheid kef kef - halen we gestaag in, omdat de groep zich gaandeweg opsplitst in klets klets kleinere kliekjes.
Pop gaat aan de zoeklijn. Het is een schrale troost dat de huidige generatie IJslandse Honden minder aan de baas plakt dan de vroegere Beerhonden. We vervolgen ons pad met meerdere aangelijnde (jonge) potentiële afdwalers die weleens in de verleiding komen. De IJslandse Honden, overwegend in roestig rood, zijn moeilijk te onderscheiden van elkaar; clubhesjes en vaantjes worden geopperd. Naast ‘Gaefur’, ‘Finn’ en ‘Poppy’ (wat weer verwarrend is voor het Belgische Popje) horen we geregeld ‘Brie’ roepen. Voor de lekkerbekken onder ons een aanleiding om de pas te versnellen om zodoende eerder bij Herberg de Bos te kunnen genieten van vlaai, soepie, een stokje Franse kaas of frietje met.
Kef kef. Waterratten plonzen in de meanderende snelstromende Swalm. Op de oever vindt de watervrezende Pop een grafje/gedenkplek, vermoedelijk van een overleden hond die daar vaker te water werd gelaten. Minstens zo spannend. Er is de familiehereniging van paps met nu volwassen pups: herkenning en eindelijk vergelijkingsmateriaal voor de baasjes. Echt alles trekt de club uit de kast om er een topdag van te maken: een met poedersuiker bestrooid landschap in de schaduw, een overvliegende V kraanvogels tegen een zonnige knalblauwe lucht voor een prematuur lentetafereel, moddergeulen als spa voor de IJslandse beauty’s, houten overstapjes bij omheiningen voor Facebook waardige foto’s − nadat Anita erover geklauterd is, koppelen we de draad los, zodat het gevolg zonder obstakel het pad kan vervolgen.
Kef kef. De uitbundige stoet trekt veel bekijks van zondagswandelaars die op de knappe kabaalmakers afkomen: ‘SjwaamPop, het jaarlijkse muziekfestival, vindt toch pas in de zomer plaats? Of is Symphonica in Rosso soms verhuisd van het Gelredome in Arnhem naar Swalmen?’ Het roedel rode vosjes vormt één front tegen naderende en passerende viervoeters en vuurt blafsalvo’s af of het niks kost. Op het buitenterras is er blaffende bijval vanuit de linkerflank bij elke passerende moorkop of platte boeventronie. De honden in de hoek zijn opvallend stil en braaf: hoe doen ze dat? Is hun blafquota voor dit etmaal al verbruikt of delen hun baasjes een geheim wapen?
Hoe dan ook, baasjes en honden amuseren zich kostelijk. Maar weet je waar ik, naast die oergezellige club mensen die zielsveel van hun blafbeestje(s) houden, het meest van geniet? Van een uniek kenteken dat slechts aan weinige hondenrassen is voorbehouden: die eeuwige in- en intevreden glimlach op die aantrekkelijke wollige snuitjes en die liever dan lief ogende donkere doppen. Er is geen enkele andere merkhond die je zo intens het gevoel kan geven dat jij de geweldigste persoon op aarde bent dan de IJslandse Hond. Kef kef!