De zeven-uur-mussen zijn terug. De enorme vlucht mussen vliegt in de zomer tussen 19.00 en 21.00 uur van de liguster van de achterburen naar de gekortwiekte wisteria in onze steppetuin. Houd ik de bamboe extra laag, zodat ze niet vanuit de kersenboom van de overburen een duikvlucht nemen, vinden ze een nieuwe landingsplaats. Zucht. Begrijp me niet verkeerd: ik houd van dieren, maar waarom willen alle dieren altijd bij ons zijn? Kef kef, doet onze vogelhond schel. Ik opper tegen Pop: 'Is verjagen het spelletje of wil je ze vangen? Als je ze wilt vangen, moet je niet blaffen. Vinden mensen ook prettiger aan de oren.' Een minuut later trippeltrappelt ze als een blije mus om me heen. Ook de dartele pootjes op mijn schoot en haar grimas van oor tot oor begrijp ik aanvankelijk niet. Tot ze me meetroont naar de open tuindeur. Op het deurmatje ligt een cadeautje van poes Pop voor mij: een dooie mus. 'Wat knap', complimenteer ik Pop. Tegen de mus: 'Een welgemeend sorry.' De herleefde belangstelling voor de mus doet Pop besluiten om 'm weer tot de hare te maken. Ik gun haar de lol. Na haar trofee-rollen is ze abrupt weg. Ik pak gauw veger en blik om de mus in een bloemenbedje in de groencontainer te leggen. Pop weg, mus weg. Ik vind haar op de slaapkamer met een intacte bekwijlde mus op bed aan baasjeskant; die moet 'm natuurlijk ook nog bewonderen als hij vanavond thuiskomt.
Je bent van harte welkom op Kluifje de originele hondensite voor kunst, cultuur en vermaak