RARE DOOS

 

Somber weer. Je moet wat als tijdverdrijf. Ik haal de pas verworven blauwe tornado van Nina Ottosson te voorschijn. De kunststof kluif is een vierlagige koekjestrommel waar Pop zelf de koekjes uit moet halen. Dat is nog nooit vertoond, denkt Pop. Ze ziet er het nu niet van in: koekjes eet je toch gewoon uit iemands hand? 

Pop wil al weglopen, maar ik blijf aandringen. Ze ruikt eraan en er gebeurt niets. Gek hè. Ze probeert het met een pootje. Er komt beweging in,  Met haar neus wipt ze de koekjestrommel op. Bij toeval verdraaien de bovenste lagen. Pop heeft prijs.

Dat smaakt naar meer. Met flink wat aanmoediging - ze vraagt zich af: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan - vindt ze ze allemaal.

Alles is op. Omdat ze het, zeker voor de eerste keer, goed gedaan heeft, krijgt ze een dik verdiend koekje. Pop kijkt me aan met een blik van: zie je wel dat je het kunt. In het vervolg gewoon weer uit de hand voeren zonder al dat gedoe.