Van onbezonnen pup naar verstandige volwassen hond. Iedereen met een pup kent het fenomeen: een pup pakt alles in de bek, ook wat daar niet thuishoort. Je moet gewoon 'alles' een keer hebben gevoeld/geproefd om baasje reden van afkeuring te begrijpen.
Pop brengt dingen die niet op de vloer horen en daar toch liggen naar me toe. Een memoblaadje bij mijn bureau, sokken van een inpandige sloddervos, een gevallen bloem uit een zijden boeket, achtergelaten pluche dieren. Pop wijst, ondanks dat ik na verstelwerk extra de vloerbedekking check op kopspelden en naainaalden, die gevaarlijke prikkers gelukkig met de poot aan in plaats van ze in de bek te pakken.
Ik zit achter mijn bureau op kantoor en zie Pops bek worstelen met iets ieniemienies. 'Ben je me weer aan het helpen lieffie?' vraag ik. Op het moment dat ik opsta troont Pop haar snuit met opgetrokken lippen, zodat ik de roze paperclip die ze met uiterste precisie tussen haar voortandjes geklemd houdt, ontwaar. Ik bedank haar (een nachtmerrie als dit in de hond zou belanden) en zeg dat we ruilen voor iets mega lekkers. Ze kijkt blij en rent al naar de keuken, waar ik haar apporte beloon met een stuk gedroogd konijnenvlees.
Je bent van harte welkom op