Met een hond ontvlucht je elke dag de haast en herrie. We kunnen bosbaden iedereen aanbevelen. Nietsvermoedend volgen we bekende paden. We horen vogels kwetteren en het hoogste lied zingen. Halverwege drinkt Pop bij een regenpoel. Ondanks dat de wandeling in traag tempo verloopt, is het best zoel. Wij wachten op Pop en de baas is overrompeld bij het zien van een sprong, want zo heet een groep reeën hebben we gegoogeld. Het is veelvoorkomend wild hier in de omtrek en toch zie je ze weinig.
De kastanjebruine lijven dicht tegen elkaar voor optimaal contact, blijken ze geruisloos al een tijdje evenwijdig met ons mee te stappen. Wij op het pad, zij tussen het opgeschoten loof van jonge eikentwijgen. Pop stopt met drinken, ze boezemen ontzag in: ze zijn groot en met meer. Als bevroren staat ze oog in oog, wachtend tot de sprong verder trekt. Willen ze dat of is de regenpoel ook hun doel? Een oase waar ze laven?
Bedachtzaam vervolgen we het pad. De sprong begeleidt ons nog een hectometer en slaat dan rechtsaf dieper het bos in. Ik vermoed dat ze gewoon nieuwsgierig naar ons waren. Pop zucht hoorbaar van opluchting als de afstand groot genoeg is tussen hen en ons: we hebben het gered. Wij slaan linksaf en Pop mag een roefie doen - door aanmoediging 'ennnn rrrrroefie' een sprintje trekken.
Je bent van harte welkom op