Het stamt nog uit de tijd dat
Noorse Buhund Skip als oefening in bepaalde omheinde bosvakken los mocht.
Treffen deden we elkaar bij houten klappoortjes. Voldeed hij aan die
meldingsplicht dan kreeg hij een koekje geoffreerd. Het gevolg is dat we nu bij
elk poortje dat we passeren, tol moeten betalen. Hij heeft het zelfs zo sluw
aangelegd dat er vóór én na het poortje tol wordt geheven. Uit voorzorg heb ik
altijd voldoende wisselgeld in mijn jaszak. Prima geregeld, zou je denken.
Totdat er midden in niemandsland zomaar een nietsbetekenend poortje tussen twee
palen is geplaatst. Aan weerszijden kun je er eenvoudigweg aan voorbij.
Logischerwijs omzeilt Skip het niet. Hij wacht zoals het hem geleerd is voor
het dichte poortje. Helaas waren mijn zakken leeg - onderweg had ik uiteenlopende hondenvriendjes getrakteerd.
Skip bleef hardnekkig wachten op dat waar hij recht op meende te hebben. Als
schrale troost peurde ik een wat beduimelde kruimels uit de diepste punt van mijn
jaszak. Alleen door hem een denkbeeldige tegoedbon te
geven, kreeg ik hem mee. Dat hij thuis meteen naar de koekjeskast liep, zult u
vast begrijpen.
