Ze komt om in het speelgoed. Maar leuker is om iets uit onze collectie te pikken. Als Pop uit beeld is en het is te stil, weet ik dat boefje ondeugend is. Alles wat wij rond laten slingeren, eindigt onherkenbaar in minieme snippertjes. Een opgezette val. Ik leg een afgedankte sok op de plank boven de bank (zou ik haar die sok hebben gegeven dan was die totaal oninteressant geweest). Zodra ik mijn hielen heb gelicht, zie ik Pop begerig snuffelen: ligt daar iets van mijn gading? Ik 'betrap' haar met de sok die ze acuut laat vallen vergezeld van haar meest onschuldige blik. Werkelijk geen idee hoe die sok in mijn bek is beland.
Pop has loads of toys. But our stuff is more appealing. When Pop is out of my sight and it's to quiet I know she's up to something. Everything we leave about ends up in little pieces. I set up a trap: an old sock with a hole in the big toe on the shelf above the couch. I 'disappear'. Pop immediatly glances and reaches for the sock. I catch her red-handed. Sweetface washes her paws in innocence. That sock must have flyed into my mouth. Cross my heart.