WHAT'S FOR DINNER?

 

Je kunt de klok gelijkzetten op Pops hongerige buikje.

Can I have my meaty pleazzz?

BLAFFEN STOPPEN

Blaffen voor dummies

Er bestaan rasgebonden blaffers. Gek genoeg zijn zij vaak van middel of klein formaat en voorzien van spitse oren. Een keertje blaffen moet kunnen. Het is immers hondentaal. Maar ... langdurig blaffen is zelfbelonend gedrag (het maakt onder andere dopamine en endorfine in de hersenen aan).

Sommige honden drijven hun baasjes tot wanhoop met hun geblaf. Straffen en negeren helpen niet. Toch moet je iets doen. Blaffen is - eenmaal verslaafd - moeilijk af te leren.

(Kort) blaffen met een reden is toegestaan, omdat het een hondse uiting is. Herken de opgewonden toon die een aaneengeschakeld geblaf inzet. Blaft de hond in de wind of waarschuwt hij je (bijvoorbeeld onraad), is hij opgewonden (er gebeurt elk moment iets mega leuks), wil hij gehoord worden (de hond probeert je iets duidelijk maken) of uit hij zijn ongenoegen.

Bij blaffen om te blaffen maak je een vriendelijke doch besliste (de intonatie is van wezenlijk belang) opmerking: ‘Eén keer is genoeg. Dankjewel!' De hond krijgt erkenning dat zijn eigenaar hem serieus neemt. Hij voelt zich begrepen en zal verbluft verblaft zijn bek houden. Soms kan een opvolgende 'uh' nodig zijn - kijk de hond dan neutraal (of komisch) aan, trek de wenkbrauwen omhoog en steek eventueel een vermanende wijsvinger op. 

Onderdruk je neiging om de hond te overschreeuwen met stilteverzoeken. De hond ervaart dit als meeblaffen. (Komt dit je bekend voor: de hond blaft in de tuin of op het balkon. Voor alle honden in de buurt die ook buiten zijn is dit het sein om mee te blaffen uit saamhorigheid. Je legt je hond het zwijgen op door de oorzaak van zijn geblaf weg te nemen of als die er niet is door te samenzweerderig te fluisteren. De hond begrijpt dat overstemmen ongewenst is.

Vaak wordt de hond als boosdoener gezien, maar ligt de schuld niet bij zijn mens die hem in een situatie brengt waar hij niet mee om kan gaan? Bij blaffen om een reden: neem de oorzaak weg en zorg dat de hond je kan vertrouwen. Klinkt simpel en dat is het ook. Lees de lichaamstaal van je hond en bekijk zijn omgeving: wat wil hij je vertellen? Haak hier als evenwichtige begeleider op in: bevestig met woorden zijn gevoel (bijvoorbeeld angst, jaloezie ..) EN haal de prikkel weg - dat kan door bijvoorbeeld samen met de hond afstand te nemen van dat wat hem ontstemd of bang maakt of juist samen een voor de hond eng voorwerp ontkrachten. De hond voelt zich gesteund en begrijpt dat blaffen onnodig is. Op deze manier zal de hond steeds meer zijn balans vinden met het bijkomende voordeel dat het blaffen in zijn algemeenheid zal verminderen. Een tevreden hond die een fijne band met zijn baas heeft, heeft geen reden om voortdurend te blaffen.

TIP

Elke baas is anders, elke hond is anders, elke situatie is anders. Er zijn tig methodes en manieren om iets aan of af te leren. Kies uit wat bij jou en de hond past. Als wat je nu doet om bijvoorbeeld blaffen te voorkomen/verminderen/laten stoppen en het helpt niet, stop hier dan mee.

LINKS EN RECHTS

21 oktober en 21 graden met bij vlagen storm. We worden zowat weggeblazen in het open veld en zoeken de beschutting van grove dennen die als palmbomen meebuigen met de krachtige zuidwestenwind. We lopen de omgekeerde route in een gebied dat we lang niet bezocht hebben. De omgekeerde route zet Pop op het verkeerde been: alles is nieuw, geregeld is er herkenning. Ze loopt en draaft op zo'n 30 meter afstand evenwijdig van ons. Zo zien we het graag. We sturen haar perfect aan met 'links' en 'rechts' en 'rechtdoor'. Deze richtingaanwijzers kan ik iedereen aanbevelen, je hebt er zoveel meer aan dan 'pootje geven'.

Gevaarlijk gekraak van takken, dansende bladeren en vallende eikels die op de baas zijn ontbladerde hoofd gemene tikken geven. Pop gaat het voor de wind: veel wandelaars met hond(en), maar er is er geen een te wild of opdringerig. Ik volg haar nu via struinpaadjes. Ze geniet dat ze vooroploopt en blikt telkens achterom om oogcontact te maken. Na anderhalf uur is het gebied uitgekamd, haar vacht uitgewaaid en de verhitte motor gekoeld in een regenpoel. Voordat ik 'rechtdoor' aangeef, heeft zij het doorsteekje naar de parkeerplaats genomen. 

Je bent van harte welkom op mijn KLUIFJE

VOORBEELDIG

een andere keer met een woud aan gekapte grove dennen

Pop volgt ons te braaf. Fijn zou je zeggen, maar wij weten beter. De route die we langs de Maas volgen, is niet de route die zij in haar hoofd heeft. De weilanden zijn veel te open en overzichtelijk. 

Gisteren dook ze in de bramenstruiken langs de oever waar ze de konijnen trainde op snelheid, alertheid en gewiekstheid - iemand moet ze tenslotte voorbereiden als de wolf in Nederland zijn intrede doet. Pop heeft vrijspel, want voor ons is het te dicht begroeid. We vragen Weimaraner Sam, Italiaanse jachthonden Nata, Harrie en Mario om Pop op te halen, maar in plaats daarvan helpen ze haar mee. We wachten geduldig tot een van de konijnen het hazenpad naar het middenstuk kiest waar wij haar kunnen onderscheppen. Dat gebeurt een kwartiertje later met de tong op haar warmgelopen poezenvoetjes.

We naderen de uitgang op de dijk waar de auto staat geparkeerd. Langzaam gaan de oren van Pop naar achteren, haar bips wiebelt onbekommerd ladida. Als we haar nu niet aanlijnen, peert ze 'm. 'Wat ben je toch een voorbeeldig meisje', loven we. Pop lonkt vooruit, en kijkt ons vervolgens aan: vette pech, ze hebben me door. Onze uitleg dat ze gisteren mazzel heeft gehad, dat ze geen blessures heeft opgelopen met dat gehops en gespring (de gigantische bramendoorns zijn gevaarlijk voor je ogen en hopsen op de keien is slecht voor je polsen) wordt geaccepteerd ... voor deze keer.

SPEELBOS

archiefblog

Het is tien voor half elf op een mistroostige grijze zaterdagmorgen. De hond en ik verkennen een, voor ons, onbekend terrein: een recent groots aangelegd speelbos dat er onbedoeld bij ligt als verdronken land.

We volgen het slingerpad langs een drassig schapenweitje dat tijdelijk onbewoond is. Wanneer een rolschaatser, voortgetrokken door een Berner Sennenhond, ons tegemoetkomt, besef ik pas dat het kronkelige asfalt bedoeld is om over te skaten. We passeren achtereenvolgens een verlaten indianendorp, een groots opgezette peuterspeeltuin, een zandstrand met volleybalnet, en een voetbalveldje met slechts één doel. Ongeveer op de helft ligt een ondermaats fantasieloos omheind rennetje dat tijdelijk dienst doet als bassin voor een verliefd koppeltje eenden.

Het speelbos is enkel toegankelijk voor kinderen. Word je er met een hond betrapt, dan krijg je een fikse boete. Hoe je bij het hondenrennetje moet komen zonder je op verboden grond te begeven, is onduidelijk. In de miezerige regen maalt er niemand om. Momenteel is het speelbos het domein van uitgelaten honden en hun baasjes. Een uitbundige zwarte Labrador splish splashed onophoudelijk door waterplassen achter een weggeworpen tennisbal aan. Een overmoedige Duitse Herderpup probeert met een spelbuiging onze Buhund aan het stoeien te krijgen, hij blijft stug doorgaan met het ontleden van verse sporen. Een trage mopshond maakt een onvoorziene snoekduik in het zompige gele zand. Zijn baas kijkt lijdzaam toe hoe zijn hond meer en meer op een gepaneerde rolmops gaat lijken. Twee indrukwekkende Bullmastiffs gluren over een keienmuurtje naar elkaar waardoor een schermutseling uitblijft.

Kosten nog moeite zijn gespaard om er iets leuks voor de kids van te maken. Terwijl de beplanting nog in aanwas is, zijn de eerste vernielingen en graffiti al zichtbaar. Per saldo zullen er in die wijk meer honden dan jonge kinderen leven. Waarom kan er geen uitdagend loslooppark voor honden worden aangelegd? Door gebruik te maken van een braakliggend stuk grond, natuurlijke en gerecyclede materialen zouden de kosten verwaarloosbaar zijn.

Ik bespreek dit met een hondeneigenaar en tevens buurtbewoner. Hij beaamt dat honden overal met weinig of niets worden afgescheept. ‘In het speelbos vindt je veelvuldig honden, de doelgroep vertoeft er zelden; wel verveelde hangjeugd op scootertjes.’ De totale deceptie wacht ons aan het einde van het speelbos: een volgestapeld drollenstrookje van pakweg 10 meter met aan weerszijden een bordje ‘Hondenpad. Aanlijnen verplicht’.

POPPY IS LIEF

Herkennen honden hun spiegelbeeld? Ja! Honden hebben zelfbewustzijn. Vertel je hond geregeld hoe lief hij/zij is. Ook al is dat niet zo, dan gaat hij/zij er wel in geloven. Het spreekt voor zich dat Poppy superlief is. Dat vindt ze zelf ook. Wanneer ik dat in de vestibule tegen haar zeg, knijpt ze haar ogen en likt ze haar evenbeeld in de spiegel. 

NB Op de foto doet ze funny: daar steekt ze haar tong uit.