Het is tien voor half elf op een mistroostige grijze zaterdagmorgen. De hond en ik verkennen een, voor ons, onbekend terrein: een recent groots aangelegd speelbos dat er onbedoeld bij ligt als verdronken land.
We volgen het slingerpad langs een drassig schapenweitje dat tijdelijk onbewoond is. Wanneer een rolschaatser, voortgetrokken door een Berner Sennenhond, ons tegemoetkomt, besef ik pas dat het kronkelige asfalt bedoeld is om over te skaten. We passeren achtereenvolgens een verlaten indianendorp, een groots opgezette peuterspeeltuin, een zandstrand met volleybalnet, en een voetbalveldje met slechts één doel. Ongeveer op de helft ligt een ondermaats fantasieloos omheind rennetje dat tijdelijk dienst doet als bassin voor een verliefd koppeltje eenden.
Het speelbos is enkel toegankelijk voor kinderen. Word je er met een hond betrapt, dan krijg je een fikse boete. Hoe je bij het hondenrennetje moet komen zonder je op verboden grond te begeven, is onduidelijk. In de miezerige regen maalt er niemand om. Momenteel is het speelbos het domein van uitgelaten honden en hun baasjes. Een uitbundige zwarte Labrador splish splashed onophoudelijk door waterplassen achter een weggeworpen tennisbal aan. Een overmoedige Duitse Herderpup probeert met een spelbuiging onze Buhund aan het stoeien te krijgen, hij blijft stug doorgaan met het ontleden van verse sporen. Een trage mopshond maakt een onvoorziene snoekduik in het zompige gele zand. Zijn baas kijkt lijdzaam toe hoe zijn hond meer en meer op een gepaneerde rolmops gaat lijken. Twee indrukwekkende Bullmastiffs gluren over een keienmuurtje naar elkaar waardoor een schermutseling uitblijft.
Kosten nog moeite zijn gespaard om er iets leuks voor de kids van te maken. Terwijl de beplanting nog in aanwas is, zijn de eerste vernielingen en graffiti al zichtbaar. Per saldo zullen er in die wijk meer honden dan jonge kinderen leven. Waarom kan er geen uitdagend loslooppark voor honden worden aangelegd? Door gebruik te maken van een braakliggend stuk grond, natuurlijke en gerecyclede materialen zouden de kosten verwaarloosbaar zijn.
Ik bespreek dit met een hondeneigenaar en tevens buurtbewoner. Hij beaamt dat honden overal met weinig of niets worden afgescheept. ‘In het speelbos vindt je veelvuldig honden, de doelgroep vertoeft er zelden; wel verveelde hangjeugd op scootertjes.’ De totale deceptie wacht ons aan het einde van het speelbos: een volgestapeld drollenstrookje van pakweg 10 meter met aan weerszijden een bordje ‘Hondenpad. Aanlijnen verplicht’.