een andere keer met een woud aan gekapte grove dennen
Pop volgt ons te braaf. Fijn zou je zeggen, maar wij weten beter. De route die we langs de Maas volgen, is niet de route die zij in haar hoofd heeft. De weilanden zijn veel te open en overzichtelijk.
Gisteren dook ze in de bramenstruiken langs de oever waar ze de konijnen trainde op snelheid, alertheid en gewiekstheid - iemand moet ze tenslotte voorbereiden als de wolf in Nederland zijn intrede doet. Pop heeft vrijspel, want voor ons is het te dicht begroeid. We vragen Weimaraner Sam, Italiaanse jachthonden Nata, Harrie en Mario om Pop op te halen, maar in plaats daarvan helpen ze haar mee. We wachten geduldig tot een van de konijnen het hazenpad naar het middenstuk kiest waar wij haar kunnen onderscheppen. Dat gebeurt een kwartiertje later met de tong op haar warmgelopen poezenvoetjes.
We naderen de uitgang op de dijk waar de auto staat geparkeerd. Langzaam gaan de oren van Pop naar achteren, haar bips wiebelt onbekommerd ladida. Als we haar nu niet aanlijnen, peert ze 'm. 'Wat ben je toch een voorbeeldig meisje', loven we. Pop lonkt vooruit, en kijkt ons vervolgens aan: vette pech, ze hebben me door. Onze uitleg dat ze gisteren mazzel heeft gehad, dat ze geen blessures heeft opgelopen met dat gehops en gespring (de gigantische bramendoorns zijn gevaarlijk voor je ogen en hopsen op de keien is slecht voor je polsen) wordt geaccepteerd ... voor deze keer.
