We hebben opzettelijk geen bomen in de tuin, zodat vogels gebruik maken van de acacia's en fruitbomen bij de buren. Pop is een vogelhond en haar is geleerd niet op vogels te reageren. Per ongeluk en expres is Pops tuin die middag de ideale tijdelijke landingsbaan voor de speelgoedvliegtuigjes van onze schattige buurkleutertjes. De aanvliegroute staat vast, maar tijdens de vlucht wijkt de route al naar gelang de wind waait af. Ik navigeer ze redelijk behendig terug retour afzendertjes. Dikke pret.
Pop die kleine kinderen (motorisch en qua volume ongeleide projectielen) liever mijdt, vindt het storend. Ze verstopt zich onder de miscanthus waar, dat zal je altijd zien, een vliegtuig een duikvlucht maakt. Ze schrikt hevig als het piepschuim vliegtuigje een zweefduik maakt en nipt haar front raakt. Ze vliegt naar binnen en wil niet meer naar buiten. De ochtend erop is ze het voorvalletje dat eigenlijk niet veel om het lijf zou hebben, vergeten. Dacht ik. Tot een duif over haar tuin vliegt die een loodrechte vliegtuig schaduw trekt over de kale vergeelde grasmat. Pop voelt zich onveilig in eigen tuin: naast de omheining die grenst aan de brandgang, komt er nu ook onvoorspelbare dreiging vanuit het luchtruim. Elke overvliegende vogel wordt uitgeblaft: wegwezen hier. Dit is mijn grondgebied.
O jee. Zijn we terug bij af? Onder crèche tijd ga ik met een aangelijnde Pop in de tuin oefenen. Al drie dagen en een dagje ertussenuit om de routine te doorbreken om haar weer in de relaxstand te krijgen, zetten nog weinig zoden aan de dijk. Wanneer ze kinderstemmetjes hoort, zien we gespitste oren die een permanente waakstand aangeven. Gemopper wanneer ik haar sus met dat het allemaal reuze meevalt. Als de kraaien tikkertje boven haar luchtruim spelen, is het geblaf niet van de lucht. PF. Hoe krijgen we haar coping strategy weer op peil.
