Het uitzicht is groen reliëfbehang. Zelfs het struinpaadje in het weiland is verzwolgen door bloeiende grassen van zo’n 80 cm hoog; ik bereken dit aan de hand van Pops schofthoogte. Bekend terrein is nu terra incognita. Er is geen doorkomen aan en zonder richtingaanwijzingen kan Pop zich niet oriënteren.
Vol optimisme doorkruist ze het grasweiland zonder te weten waar dit alles naar leidt. Je zou zweren dat ze het Spaans benauwd zou krijgen. Niets van dat alles. Af en toe richt ze zich op om uit te vlooien hoe het terrein in elkaar zit. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik neem haar op de arm en draai in de rondte. Dat wordt gewaardeerd. Ze herkent de wilgen langs de beek verderop.
Ze overtreft zichzelf door vastberaden en met voortvarende stappen en duiksprongen langzaam terrein te veroveren. Heelhuids bereiken we het gemaaide pad langs de beek. Geen sporen van graszaadjes in ogen, oren of voetjes gelukkig.
Je bent van harte welkom op