De 17-jarige Yorkshire terrier die aan het einde van onze gezamenlijk achterom woont, brengt elke dag een bezoekje voor een koekje. Het zijn meestal ongeveertijden. Vroeg in de ochtend, rond noen, net voor etenstijd en voor het slapen gaan. Het is rond twaalven en Pop rent met zekerheid naar de poort waar ik aan het schoffelen ben. Ik kan het pad afkijken en zie (nog) niets wat Pop getriggerd kan hebben. Pop weet het zeker. Ik til haar op om mijn gelijk te halen als het vrouwtje van Swiffer net hun tuinpoort naar de brandgang sluit. Zie nou wel, zegt Pop met haar ogen. Het is verbazingwekkend hoe goed die oren kunnen horen ... als ze willen.
Je bent van harte welkom op