.jpg "dinodrol")
Op klaarlichte dag heeft Pop een hoogst interessant spoor te pakken. Ik stuur haar bij elke zijstraat zuidwaarts. Pop heeft een afwijking naar links waardoor zij richting het Noorden trekt. Ze snuffelt (lees: likt) aan beplaste blaadjes van heggenhoeken. Ik steek er telkens mijn geschoende voet tussen met een afkeurend: 'Bah!' en 'Doe maar een plasje erover.' Dat doet ze. Voor een taxushaag imponeert een reuzendrol. Een hoop die zo afkomstig kon zijn van Dino, de 'hond' van Fred en Wilma Flintstone. Ik hoor bij wijze van spreken Wilma 'Oh Dino' roepen, want ik zie 'm niet zo een-twee-drie braaf aan een riempje in het park volgen. En welk formaat moet die kakzak dan wel niet hebben? Pop heeft het er niet op en blijft op gepaste afstand schichtig om zich heen kijken. 'We bevinden ons niet in Bedrock, Pop! Geen dino's achter de struiken', grap ik. Pops blik vertelt me: ja, lach er maar om, je weet maar nooit. 'Geen plasje erover?' probeer ik. Hoe lebberig ze onderweg was, met deze dinodrol wil ze ab-so-luut niets te maken hebben.
.jpg "dinodrol")