We grappen geregeld over de kennismaking van honden: als mensen bij een ontmoeting zo aan elkaar zouden snuffelen ... De twee op de foto hebben het gauw gezien en geroken: geen interesse, geeneens achterwerkgesnuffel. De houding naar elkaar is naturel. Een volgende keer zullen ze elkaar voorbijlopen. Prima.
Wanneer de ongelijkheid heerst, generen we ons bijna. Zoals een dolblije mix die op de gekste manieren de aandacht van je hond probeert te trekken en hij/zij gunt hem geen blik waardig. Toch is het heel normaal. Zeker de wat ervarenere honden hebben al zoveel ervaring met soortgenoten, dat ze voorkeuren voor bepaalde types en rassen hebben ontwikkeld.
Als Pop van veraf al een hond ziet waar ze qua uiterlijk en doen en laten niets mee heeft, laat ze hem bij een benadering direct links liggen. De beleefde tegenligger herkent de desinteresse en passeert beleefd voorbij. Jonge honden daarentegen sprinten nog op elke hond af en zijn weleens onvermoeibaar in het proberen contact te leggen of uitnodigen om te spelen. Ze leren vanzelf wie wel en wie niet op een invitatie ingaat en ontdekken zo hun eigen smaak.
