We stuiten op een wild spelende Mechelse herder pup met bullmastiff. De beide blondjes bumpen schouders en achterflanken alsof ze thuis op het singletje van Boney M. regelmatig oefenen. Pop zou normalerwijs wachten tot de twee wildebrassen op het asfaltpaadje een eind van ons verwijderd zouden zijn. Omdat ze ziet dat de twee alleen oog voor elkaar hebben en respectvol met elkaar omgaan, besluit ze dat ze geen gevaar loopt.
We volgen de twee enkele honderden meters om bij het eerstvolgende paadje linksaf te slaan. De volwassen bullmastiff neemt een rustpauze bij de vijver, waarop de pup met een rotvaart op Pop afstormt. Pop blijft verrassend ontspannen staan. Een meter voor haar gooit de pup de rem erop. Pop schat goed in dat de bullmastiff de pup heeft geleerd om beleefd te zijn. Het klopt. Ze ziet dat Pop nul interesse in haar toont, draait zich om en zwabbert vrolijk naar haar bazin waar ze met oogcontact en stem wordt beloond.
Mensen, baasjes, zijn gewend om te denken dat wij een hond alles moeten (aan)leren. Omgedraaid leren honden ons minstens zoveel, als we het maar willen zien.