We wandelen in het bos. Pop snelwandelt. Zij wil naar het open wild begroeide vlakke jachtterrein. Wij willen meters maken in plaats van op haar staan te wachten. Door haar niet bij te houden volle vaart weten we al dat ze bij de afslag rechts zal gaan, in plaats van links. Baasje roept een tiende seconde voor ze afslaat: 'Wachten!' Pop plant haar bips onmiddellijk op de grond, kijkt rechtop zittend schalks om (zo goed?) en lacht ... ons uit (of toe)? Zij weet net als wij dat ze er als een speer vandoor zal gaan. Ik hou van honden met humor. Toch gehoorzaamt ze halverwege haar vlucht en holt breed lachend, springerig en met slanke zwiepende staart terug naar ons. Grap twee is dat ze 'onze' route in zo'n moordend tempo aflegt dat we blij zijn dat we, bekaf, bij het open wild begroeide vlakke terrein aankomen om uit te rusten.
