Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy ... want daar is de blauwe lucht. Laat in oktober is er nog voldoende zonnekracht om buiten te zitten bij Pop. Wanneer ik de twee in elkaar gestapelde voetenbankjes losmaak om op te gaan zitten, zwermen er een glanzende ouderwetse wesp en een hoekige kever (bruingemarmerde schildwants bij nazoeken) uit. De wants is traag en de wesp is not amused dat ik zijn/haar winterstekje verstoor en landt op Pops rug. Pop pakt 'm tussen haar tanden, laat los. De wesp vliegt weg maar dat ziet zij niet.
Op de rug zitten haar haren nog in de war van het happen naar de wesp. Omdat ze de wesp niet meer ziet, grijpt ze weer naar haar rug. Ik maak een handgebaar in de lucht: weggevlogen. Op dat moment vliegt er een boeiing over. Pop kijkt de 'vlieg' minutenlang na tot zelfs het hele witte spoor uit het zicht is verdwenen. Ik krijg een correctieblik: NU is het gevaar pas geweken, nu is-tie pas echt weg!
