Een felgroene specht klapwiekt onhandig voorbij. In het hondenbos kijkt Pop kijkt niet op of om. Zelfs wanneer haar achterpoten ongewild rulle grond op haar rug strooien. Ze is veel te druk met zich een slag in de rondte te draaien in een steeds dieper wordende krater. De opgeworpen grond vormt een donkere kraag om het zwarte gat. Wanneer twee Portugese waterhonden het aandurven om haar kunstwerk in wording van dichtbij te bekijken, heft ze verstoord haar hoofd op. Geen tijd voor spelletjes. Wanneer ze klaar is met haar project (en ik de krater dicht), zal ze afgeleid moeten worden, anders zal ze vast en zeker verontwaardigd zijn.