Op weg naar het hondenbos. Ons poppetje, net onder de warme dekens vandaan, bibbert in de auto. In het herfstbos is het kil en nat. Dikke druppels rollen met herfstbladeren mee naar beneden. Pop sprint weg voor een warming up. We lopen met een hondeneigenaresse en haar hond mee. Ze lacht als ze hoort dat Pop zo kouwelijk is: 'Ze is toch een poolhond?' Moi: 'Klopt, maar daar is het koud en droog. Dat is veel behaaglijker.' Zij: 'Aha, zoals op wintersport. Nou, ik stook dadelijk thuis ook de open haard op hoor.' Sneller dan verwacht, keert Pop terug. In haar bek een dikke korte stok die mee naar huis moet; zeldzaam. De eigenaresse lacht en wijst naar de stok: 'Ik geloof dat ze je wat duidelijk wil maken.' Moi schaterend: 'Aan openhaardhout hebben we niets, maar ze wordt nadat ze thuis gegeten heeft, wel ingestopt.'