Onze honden hadden nooit vuurwerkangst. Pop ook niet, tot sinds kort. Sinds de coronaperiode beperkt het knalvuurwerk zich niet tot december, de laatste week van december of de dag waarop het is toegestaan om vuurwerk af te steken. Nee, het gaat het hele jaar door vooral in de weekenden en 's nachts. Dieptebommen deren Pop niet meer al vliegen we soms omhoog van schrik.
Pop moet recent iets in de achtertuin hebben meegemaakt dat haar hevig beangstigt, want specifiek mitrailleursalvo's doen haar trillen als een espenblad. De buurtkinderen zijn nu zo'n beetje tussen de 9 en 15 jaar, precies de doelgroep die hun spaargeld opmaakt om te knallen. De avond en nacht voor de jaarwisseling lijkt het vroegere jaarwisselingen. Pop loopt 's morgens de tuin in met een blik van 'och, achterafgezien viel het wel mee'. Maar het echte (vuur)werk moest nog komen.
We wandelen op oudejaarsdag tijdens de uitlaatstippen in afgelegen bossen waar ze kan ontspannen en heerlijk rennen. Thuis is ze rustig, totdat er geschoten wordt. Een halve minuut na zo'n salvo is ze weer oké. Toch bouwen we haar toevluchtsoord (de slaapkamer) om tot panic room. Het is er zo gitzwart dat wanneer onze vuurwerkvluchtelinge naar boven rent ze voor de drempel wacht voor een open deur. Je ziet inderdaad niets, behalve zwart. Eng, maar het houdt wel de flitsen tegen.
Ze slaapt van 17.00 tot 23.00 uur wanneer het geknal in alle hevigheid losbarst (echt abnormaal) en bibbert met tussenpozen. Ze ligt naast me op haar eigen bed. Op de trilmomenten voelt het voor mij als op een powerplate. Wanneer we het geluid horen wegsterven, begrijpt Pop dat het bijna afgelopen is. Anderhalf uur nadat het nieuwe jaar aanving, viel ze in een diepe slaap.
Je bent van harte welkom op