.jpg "miskend talent")
We ontmoeten een look-a-like, echt een süsse Maus. Ze heeft zo op het eerste oog best wel wat van Pop weg. Dat vinden de twee zelf ook. Naast het dribbelkontje en de platen zien we er ook iets van Cruzertje in. We smelten. Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.
Het superlieve driejarige Roemeentje is blafferig waaks. Als dank voor haar redding en het goede leventje dat ze nu leidt, is dit haar manier om iets terug te doen. De eigenaars en hun buren vinden de ongevraagde bewaking haar enige minpunt. Hebben jullie al eens gedacht om haar te belonen? vraag ik. Lacherig: 'Nee, natuurlijk bestraffen we dat.' Ik: 'Ga maar eens voor de positieve benadering. Daar wordt jezelf ook vrolijker van. Toon begrip voor de waarschuwing die je hond je geeft. Bedankt haar voor het waken met een gemeend en afbakenend DANKJEWEL. Wanneer je dit doet, kijken de meeste blaffende miskende talenten je vol ongeloof aan; ze vergeten zelfs om verder te blaffen: Dankjewel! Eindelijk snapt mijn baas me. Op dit moment ben je kordaat. Je geef meteen aan dat het zo genoeg is, daar kun je een handgebaar of een vast stopwoord voor gebruiken, een goedmoedige knuffel, whatever works. Honden snappen heel goed wanneer iets 'genoeg' is, je moet ze alleen een goede reden geven om er gehoor aan te geven. Wanneer de routine erin gesleten is, zal de hond vast nog weleens een klein kefje doen (voor de waardering), maar direct stoppen wanneer je hem/haar bedankt.
Elkaar begrijpen is de sleutel tot alles. En als je dat benoemt en er naar handelt voelt je hond zich erkend in plaats van miskend. Zo dacht Pop voorheen dat ze als 24/7 bewaker was aangenomen. Wanneer zij 's nachts een kat in de tuin hoorde, ging ze uit haar dak. Vanaf het moment dat we haar vertelden dat ze 's nachts geen dienst heeft, gunt ze zichzelf ook vrijaf.
Je bent van harte welkom op