Voorjaarswandeling Leudal
Na de wandeling bibberend op het open terras door de gure wind, maar Pop heeft lang genoeg gewacht. Het moet maar eens voorbij zijn met die natte winter.
Het is zondag 7 april 2024 en Limburg laat zich van
zijn beste kant zien. De dag ervoor was het 26 graden. Ontluikend groen, 18
graden en bewolkt blijken ideaal hondenwandelweer. We volgen met z’n achten (Erak
met Marjon, Dascha met Regina en Erwin, Pop met Cela en Wim) de door Regina
uitgezette route. Erak en Dascha kennen elkaar van een vorige wandeling. Erak ziet
Pop voor het eerst op de parkeerplaats.
Voordat we kennismaken weet hij bij haar aanblik dat de 'gevlekte
kortharige IJslander', en niet de Friese Stabij die uit een andere auto springt,
tot ons groepje moet behoren.
Het Leudal voorziet in zowat alles waar hond en
mens blij van worden. Verrassende slingerpaadjes: wie komt daar om de hoek
kijken? Hoogteverschillen voor klimpartijen en rapide afdalingen. Een snelstromende
beek met zanderige baaitjes waar Dascha zwemt, Erak modderlaarsjes krijgt en zijn
tong laaft aan het zachte eau de Leu.
Ravijnachtige beekdalen met fenomenale uitzichten en Pop vindt het hoogste panorama.
Houtwallen voor gespitste oren: wat hoor ik daar ritselen? Het Leudal is een
aanlijngebied, maar daar trekken we ons minder van aan dan gedicteerd: honden hebben
net als alle andere dieren ontspanning nodig. Onze brave honden volgen keurig
het pad en verdienen dat we waar we vinden dat het kan burgerlijk ongehoorzaam
zijn.
Pop loopt voorop terwijl ze nog nooit het Leudal
heeft bezocht, de mannen volgen haar op de voet, Dascha pendelt, Erak vormt
samen met de dames de achterhoede van de korte colonne. Voordeel van een klein
groepje is dat er volop gelegenheid is om verhalen te delen. Zo leren we dat
Marjons ouders vroeger al een IJslandse hond genaamd Edda hadden, Erwin en
Regina eerst een Noorse Elandhond en daarna een Samojeed bezaten, waardoor ze
voor hun derde spitsoor voor een gemakkelijkere losloper kozen, en Pop onze
vierde lieverd in het spitsorenrijtje is.
Onderweg gidst Erwin ons met interessante
wetenswaardigheden langs natuur en historische gebouwen zoals (niet) werkende
molens en een boerderijtje dat nu als B&B is ingericht. Pop is dol op
terrasjes en wil afzwaaien naar het zitje in de tuin. Op het terras van St.
Elisabeth’s hof doen we ons te goed aan Limburgse vlaai, koffie/thee en Hertog
Jan. Dascha heeft honger, de Erak zit op de uitkijk en Pop is zijn sidekick als
er naar een passerende Pomsky, een Dobermann (of -vrouw) en een Corgi gedagblaft moet worden. Jaja, onze honden zijn
beleefd opgevoed. De kok zorgt voor hilarische Agathe Christie-achtige
spanning: waar rijdt hij gehaast in zijn zwarte bolide heen en wat haalt hij na
zijn gezwinde terugkeer uit
de kofferbak? De sfeer is gemoedelijk, de prijzen zijn ouderwets en aan gespreksonderwerpen
geen gebrek – IJslandse honden, Oostenrijk, haken, yoga, hondenopvoeding,
leeftijd en nog veel meer. De honden hebben het wel gezien op het nu
drukbezochte terras en zijn aan rust toe: thuis dromen in de eigen mand van een
heerlijke natuurwandeling. Op het laatste nippertje wordt het verplichte
nummertje, de groepsfoto, niet vergeten, waarbij de neuzen van de honden
dezelfde andere kant op wijzen. Ook met de humor zat het wel goed. Met een
hartverwarmende zon hervatten we ieder onze terugreis.
Voor wie de route in het Leudal wil nalopen:
startpunt is de parkeerplaats naast het bezoekerscentrum en restaurant St.
Elisabeth’s hof Roggelseweg 56 6081 NP Haelen. Je kunt kiezen uit de korte en
lange route. (uit IJstijdschrift nummer 59)