De honden waren koud uit de auto en al pleitos. Na elf minuten, de
maximumlimiet, hadden Cruzer en Skip zich nog niet gemeld. Ze verdwijnen wel
vaker even van de radar, maar dan horen we de jachtbel of zien de witte krul
van Skip tussen het groen oplichten. Deze keer niets van dat alles. Dat
betekende dus dat ze veel te ver van ons verwijderd waren. Fietsers,(honden)wandelaars, zweefvliegers en automobilisten die we
vroegen, hadden geen grote en kleine witte op drift gezien en ook geen gerinkel
gehoord. Beangstigend dat werkelijk niemand iets wist. Bart en ik splitsen ons
op. Ons vermoeden dat ze tief in dem Deutschen Wald zaten, bleek later
waarheid. In de verte hoorden we aandringend geblaf, en een auto stoppen
waarvan het portier open en dicht sloeg - de honden zullen toch niet gekidnapt zijn?
Omdat we nog steeds geen teken van leven hadden gehoord, belde ik Wim uit bed.
Die sprong meteen op de fiets waardoor het zoeken over een groter terrein
vergemakkelijkt werd. Een uur later - onze kelen intussen schor geschreeuwd -
vond Bart Skip in het bos tegenover de hangar – hij was dus al op de
‘terugweg’. Maar geen Cruzer, wat ons verontruste omdat onze ‘Siamese Tweeling’
altijd bij elkaar klit. Nare gedachten schieten door je hoofd. Terwijl ik me
omdraai om nogmaals terug te gaan naar ‘start’, zie ik Cruzer in een flits aus der
Heimat zurückkehren en de oversteek maken naar het bos richting
parkeerplaats. We gillen nu, waarop ze reageert. Vrolijk komt ze van ver aangestapt.
Er was geen sprake van paniek: de hoofdrolspelers in deze spannende actiefilm
hadden het zo te zien erg naar hun zin gehad. Ze vonden ons, geloof ik, watjes
en vooral véél te ongeduldig. Wat Cruzer en Skip uitgevreten hebben zullen we nooit weten, wel dat er een happy end is.
Alle hulpvaardige mensen bedankt!
www.kluifje.com - de originele hondensite met
kunst, cultuur & vermaak
mydogskipdoesthetrick.blogspot.com-
playful dog entertrainment