*Marith (Skips eerste bazinnetje) en Skip.
Lenie van 96 woonde met haar even eigenwijze fiks bij ons in
de straat. Een enig mens. Ze is lastig te omschrijven, je moet haar gekend
hebben. In elk geval staat ze voor mij synoniem voor kras oud besje.
Bij een vergankelijke waadplaats in het winterbed van de
rivier chaperonneert een paardenmeisje (rijbroek, blonde pony en paardenstaart)
van ik schat een jaar of 9, een vroegoud hondje. Het draagt heel schattig de
ouderwetse naam Lenie. Het pafferige allegaartje van mopshond en iets met korte
pootjes en harig blijkt één van haar 6 uitlaathondjes. Wanneer ze Skip in het
oog krijgt, laat ze de riem uit haar handen glippen. Voordat ik kan ja-en of
nee-en op haar vraag ‘mag ik ‘m aaien’, heeft ze Skip al in een liefkozende
wurggreep. Skip laat het zich welgevallen omdat ze op Marith* lijkt. Lenie
scharrelt in de buurt rond. Het meiske wil ‘m meteen toevoegen aan haar
uitlaathondjes. Wat een voortvarendheid. Die komt er wel, denk ik. Toch zie ik
me genoodzaakt om haar enthousiasme te temperen. Ik vind het veel te leuk om
zelf mijn hond uit te laten.